Γιατί επιβάλλεται να κλείσουν τα οδοφράγματα στην Κύπρο

Άλλη μία 20ή Ιουλίου παρήλθε με ευχολόγια και ανοησίες. Ο κόσμος είναι αδυσώπητος, η πραγματικότητα αμείλικτη. Η καρδιά της Ελλάδας, αείποτε, πάλλεται στην Κύπρο. Ο Αττίλας, όμως, βρίσκεται στη θέση του και η διπλή κατοχή της Μεγαλονήσου (τουρκική και βρετανική) παραμένει σκληρή υπόμνηση της πασίδηλης ανεπάρκειας ηγεσιών, που δε στάθηκαν αντάξιες της ιστορίας των Ελλήνων.

Στη διεθνή κονίστρα, συνεχίζεται η χαμαίζηλη υποταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα κελεύσματα των πλέον αντιδραστικών υπερατλαντικών κέντρων, με στήριξη του στωμύλου διεφθαρμένου Ζελένσκι. Καθόλου δεν ενδιαφέρεται το παλαιοναζιστικό σκουπιδαριό της Βαλτικής ή ο δήθεν “φιλελεύθερος” της Πολωνίας για τα δίκαια του Ελληνισμού. Γιατί λοιπόν να νοιαζόμαστε εμείς εάν επανέλθουν στο καθεστώς ρωσικών δορυφόρων (μήπως τους αξίζει άλλωστε κάτι καλύτερο);

Η τελευταία 20ή Ιουλίου στάθηκε αφορμή για νέες επικρίσεις κατά του Μακαρίου. Όταν εμείς ασκούσαμε κριτική κατά του Μακαρίου για τα δύο σπουδαιότερα σφάλματά του (το 1963 με την εμπιστοσύνη σε Βρετανό παραγοντίσκο και το 1977 με την ολέθρια αποδοχή της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας) πολλοί μας εχθρεύονταν. Αλλά επιβάλλεται να τονίσουμε πως συνιστά χυδαιότητα να κατηγορείται ο Μακάριος, όταν μένουν στο απυρόβλητο οι αληθινοί ένοχοι.

Αυτοί που αποδέχθηκαν την Τριμερή το 1955 και υπέγραψαν τη μειοδοτική, κατάπτυστη και επαίσχυντη Ζυρίχη το 1959. Ας όψεται το “μνημόνιο Πιπινέλη” και λοιπά ανδραγαθήματα… Αλλά όταν φτάσαμε στο σημείο να αναδείξουμε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας έναν αχρείο υβριστή του αγώνα της ΕΟΚΑ (τον Κωνσταντίνο Τσάτσο) τότε τι να περιμένουμε;

Το κλείσιμο των οδοφραγμάτων στην Κύπρο

Στο θέμα μας τώρα. Βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση η δίωξη όσων σφετερίζονται τις περιουσίες των Ελλήνων της Κύπρου, που ακολουθεί ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης, όμως, επιβάλλεται να προχωρήσουμε περισσότερο: το κλείσιμο των οδοφραγμάτων στην Κύπρο θα αποτελέσει ισχυρό πλήγμα κατά των τουρκικών θέσεων, πολλαπλασιάζοντας το κόστος της κατοχής για το καθεστώς Ερντογάν και προκαλώντας, συγχρόνως, εσωτερική κρίση και διχασμό (μεσοπρόθεσμα και έκρηξη) στην κλεπτοκρατική κοινωνία των κατεχομένων.

Θα προσπαθήσουμε να θέσουμε το ζήτημα με ευπρέπεια: με τα οδοφράγματα ανοιχτά, η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία έχουν στο πρόσωπό τους τα εκκρίματα των Τούρκων. Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003, με πρωτοβουλία του Ντενκτάς, αντιμετωπίστηκε αμήχανα από Αθήνα και Λευκωσία, κυρίως λόγω του αναπόφευκτου συναισθηματισμού – απόλυτα σεβαστού από ανθρώπινη πλευρά – των Ελλήνων της Κύπρου, που ήθελαν να δουν τον τόπο τους μετά από σχεδόν 30 χρόνια. Η εξέλιξη, όμως, των γεγονότων επιβεβαίωσε πόσο καταστροφική υπήρξε η αποδοχή τετελεσμένων.

Τα ανοιχτά οδοφράγματα αιμοδοτούν την οικονομία των κατεχομένων, ενισχύουν το βρετανικό και τουρκικό αφήγημα περί “διακοινοτικής διαμάχης”, ουσιαστικά αναγνωρίζουν τετελεσμένα του Αττίλα, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην Ταϊβανοποίηση του κατοχικού καθεστώτος και συντηρούν έναν παρακρατικό εσμό, που βιοπορίζεται αποκλειστικά με ευρωπαϊκά κονδύλια. Στην τελευταία πτυχή θα επιμείνουμε. Μία από τις θετικές ενέργειες της κυβέρνησης Τραμπ στις ΗΠΑ υπήρξε η κατάλυση της δυσώνυμης USAID.

Στην περίπτωση της Κύπρου έχουμε το ανίερο αποκορύφωμα αυτού του χυδαίου επιδοτούμενου υποκόσμου των ΜΚΟ. Παρένθετα πρόσωπα γλεντοκοπούν με τα λεφτά Ευρωπαίων φορολογουμένων. Οι Τουρκοκύπριοι (και δη οι “προοδευτικοί” ανάμεσά τους) διαθέτουν όλη τη γοητεία και θελκτικότητα μιας κατσαρίδας. Αρπάζουν ευρωπαϊκά κονδύλια και διαβατήρια της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ “αναστηλώνουν” μια εκκλησία ή ένα νεκροταφείο (πράγματα που στην Ελλάδα κάνουν με δικά τους έξοδα Δήμοι για τζαμιά και συναγωγές) και διοργανώνουν προσβλητικά χάπενινγκς, όπου προωθούν την ιδέα της “διακοινοτικής διαμάχης”, ξεπλένοντας Αττίλα και Βρετανούς. Με συμμετοχή διαφόρων παραγόντων και παραγοντίσκων, δυστυχώς και πολιτικών γόνων αξίων ηγετών.

Η ανεπαρκής πολιτική αντιμετώπιση

Η κοινωνία των κατεχομένων συνιστά μία sui generis κλεπτοκρατία, η οποία στο σύνολό της βιοπορίζεται από περιουσίες Ελλήνων της Κύπρου. Αυτή είναι η αλήθεια, επικυρωμένη με αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών. Άραγε, τι είδους μήνυμα εκπέμπεται από τον πολιτειακό οργανισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν παραχωρεί τέτοιας φύσης και έκτασης οφέλη σε όσους αποδεδειγμένα νέμονται παράνομα κλεμμένες περιουσίες και δεν εκπληρώνουν στοιχειώσεις υποχρεώσεις του πολίτη;

Πολύ απλά, το μήνυμα αποδοχής της διχοτόμησης και του μισελληνικού αφηγήματος της “διακοινοτικής διαμάχης”. Παρέλκει η επίσημη επικύρωση του κλεισίματος. Μπορεί τούτο κάλλιστα να χαρακτηριστεί “προσωρινό” και να πραγματοποιηθεί με επίκληση αντιμετώπισης τρεχουσών αναγκών και περιστάσεων, όπως άλλωστε συνέβη και το 2020-21 επί COVID.

Καμία αλληλεγγύη δεν αναμένουμε από τη θεοβλαβή Εσθονή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ανθρώπους του λοιπού φυράματος, που ξημεροβραδιάζονται προάγοντας τα συμφέροντα των μιζαδόρων του Ζελένσκι, αλλά ουδόλως νοιάζονται για τα δίκαια του Ελληνισμού. Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης αμφότεροι έχουν φανεί, έως τώρα, ανάξιοι των περιστάσεων. Δεν είναι μακρινή η εποχή που ένας Έλληνας απλός αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών έλεγε “βούλωσέ το” στον Γερμανό ΥΠΕΞ, Γκένσερ, και ο Γκένσερ, τω όντι, το βούλωνε.  Η Κύπρος δεν είναι μακριά, όπως θα το ήθελε ο μικροελλαδισμός του κάθε Εφιάλτη, αριστερού ή δεξιού, και των μίσθαρνων τρωκτικών των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Είναι το οικόπεδο και η κληρονομιά της μάνας μας, και δεν πρόκειται να το μοιραστούμε με κανέναν…