Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό της όπως το Ισραήλ

Μπορεί να διαφωνεί κανείς με την ωμότητα της δυσανάλογα μεγάλης ανταπόδοσης του Ισραήλ στην Γάζα και την καταδικαστέα φαινομενική αδιαφορία που δείχνει για τα δεκάδες χιλιάδες θύματα αμάχων Παλαιστινίων, αλλά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η αποφασιστικότητα του κράτους αυτού να επιβιώσει και να διαφυλαχθεί αποτελεσματικά απέναντι σε κάθε απειλή.

Είναι ομολογουμένως δύσκολο να γίνει η ίδια διαπίστωση στην περίπτωση της Ελλάδος, η κυβέρνηση της οποίας έχει καταντήσει να είναι ο καρπαζοεισπράκτορας όχι μόνο ισχυρών περιφερειακών δυνάμεων, όπως η Τουρκία, αλλά κρατιδίων, όπως η Αλβανία και τα Σκόπια. Πλέον, ακόμη και προσωπικότητες που δεν χαίρουν καν διεθνή αναγνώριση ή αμφισβητούνται στην ίδια την χώρα τους (πχ, οι δύο κυβερνήσεις της Λιβύης) ή αντάρτες, όπως οι Χούθι, μάς πήραν είδηση και παριστάνουν τους “τσάμπα μάγκες”…εξαιτίας της αβελτηρίας της ελληνικής κυβέρνησης.

Και μπροστά στην πρωτοφανή αυτή – για κράτος μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ – εξευτιλιστική αντιμετώπιση, ο υπουργός Εξωτερικών έχει να προκρίνει μόνο… αγκαλιές, χειραψίες και εμμονή σε έναν νερόβραστο διάλογο, όπου θα έχουμε φάει γκολ από τα αποδυτήρια, χωρίς να φροντίσει να δημιουργηθούν μοχλοί πίεσης, που θα υποχρέωναν τον όποιο συνομιλητή να προσέλθει με την στοιχειώδη σοβαρότητα και βούληση για την εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτών λύσεων.

Η εμμονή αυτή αγγίζει πλέον τα όρια του φαιδρού, διότι είναι προφανές ότι ο οποιοσδήποτε διάλογος, που δεν υποστηρίζεται από το αντίβαρο της ενεργού δράσης και των συνεπειών, που θα ακολουθήσουν σε περίπτωση παράβλεψης των “κόκκινων γραμμών” της Αθήνας, είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα φύλλο συκής για να καλύψει την υπάρχουσα διπλωματική γύμνια, που προέρχεται από την φανερή έλλειψη υψηλής στρατηγικής και το αθεράπευτο φοβικό σύνδρομο, από το οποίο μοιάζει να διακατέχεται η πολιτική προϊσταμενία του υπουργείου.

Δεν κάνει ο Γεραπετρίτης… 

Ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών μπορεί να είναι πετυχημένος δικηγόρος και συνταγματολόγος, ίσως και καλός κομματικός εγκέφαλος, αλλά εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι για επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας δεν κάνει. Η απροθυμία του να προβεί σε σκληρές δηλώσεις, που θα είναι έτοιμος να υποστηρίξει με πράξεις, να δείξει μια ελάχιστη έστω διπλωματική κινητικότητα για να δυναμώσει τις στρατηγικές συμμαχίες της χώρες, να καταστήσει γνωστό προς πάσα κατεύθυνση ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι έτοιμη να καταφύγει σε άλλα μέσα επίλυσης ζωτικών για την χώρα ζητημάτων, σε περίπτωση που η απέναντι πλευρά δεν προτίθεται να διαπραγματευθεί έντιμα, έχει καταστήσει την Ελλάδα διπλωματικά ανύπαρκτη. Τα παραδείγματα είναι πλέον πολλά και κάθε μέρα που περνάει επιβαρύνουν την διπλωματική θέση της χώρας.

Αντιθέτως, το Ισραήλ δεν χάνει λεπτό να πραγματοποιεί τα σχέδιά του, θεωρώντας την αδράνεια ισάξια με την αποτυχία. Η περίπτωση του Ισραήλ θυμίζει αρκετά την περιγραφή των Αθηναίων από την Κορινθίους στην δημηγορία τους, όπως την καταγράφει ο Θουκυδίδης (1.70.8): «Αν δεν επιτύχουν τα όσα σχεδιάζουν, θεωρούν ότι στερήθηκαν κάτι που τους ανήκει και όσα κερδίζουν με μια τους επιτυχία είναι, γι᾽ αυτούς, ισχνό αποτέλεσμα συγκρινόμενο με ό,τι προσδοκούν να επιτύχουν μελλοντικά». Ήδη, λοιπόν, οι Ισραηλινοί έχουν μπει σφήνα στην Συρία, ανατρέποντας την δορυφοροποίηση της από την Τουρκία, εξέλιξη που φαινόταν βέβαιη προ ολίγων μηνών μετά την ανατροπή του Μπασάρ αλ-΄Ασαντ από αντικαθεστωτικές δυνάμεις που υποστηριζόταν από την Άγκυρα.

Οι σφαγές των Δρούζων και η Ελλάδα

Πλέον, μετά τις τελευταίες σφαγές των Δρούζων από τις ισλαμοφασιστικές δυνάμεις του καθεστώτος, το Ισραήλ επενέβη και βομβάρδισε την Δαμασκό, πλήττοντας στόχους κοντά στο προεδρικό μέγαρο και υποχρεώνοντας, σύμφωνα με πληροφορίες, τον Αλ-Τζο(γ)λάνι ή όπως αλλιώς θέλει να λέγεται ο αγαπημένος τζιχαντιστής της Δύσης, να εγκαταλείψει την έδρα του, με τις φήμες να τον θέλουν να έχει μεταφερθεί στην Τουρκία για λόγους ασφαλείας.

Μετά από δυναμική επέμβαση, το Ισραήλ επιχειρεί να επιβάλει την αποστρατικοποίηση όλης της νότιας Συρίας, ανοίγοντας τον δρόμο για την σταδιακή αυτονόμηση των επιμέρους μειονοτήτων της χώρας και την ομοσπονδιοποίηση του συριακού κράτους. Κάτι τέτοιο θα σηματοδοτούσε σοβαρή απειλή για την Τουρκία, αφού θα ήταν δύσκολο να δικαιολογηθεί η αυτονομία των Δρούζων, αλλά όχι των κατά πολύ πολυπληθεστέρων Κούρδων. Φυσικά, η δρομολόγηση ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν θα ενίσχυε φυγόκεντρες τάσεις στην ανατολική Τουρκία.

Το Ισραήλ έχει ήδη καλέσει την Ελλάδα να συνεργαστεί μαζί του και όχι δίχως λόγο, αφού το καθεστώς των τζιχαντιστών απειλεί ανοικτά και τους Χριστιανούς της Συρίας, αρκετοί εκ των οποίων είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και αισθάνονται συνειδητά Ρωμιοί. Η κρίσιμη ερώτηση είναι τι κάνει η Ελλάδα για όλα αυτά; Η συμμαχία με το Ισραήλ, το οποίο φαίνεται να οδεύει αναπόφευκτα προς σύγκρουση με την Τουρκία για τον ρόλο του περιφερειακού ηγέτη, μοιάζει επιβεβλημένη.

Την στιγμή που τα κυριαρχικά δικαιώματα ή ακόμη και η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας απειλούνται ανοικτά από τον τουρκικό επεκτατισμό, θα ήταν ανόητο να κλωτσήσει η Αθήνα την ευκαιρία να συμμετάσχει σε μια αντιτουρκική συμμαχία, όπως έκανε κάποτε στους Βαλκανικούς Πολέμους. Η εναλλακτική είναι η αποδοχή της φινλανδοποίησης της χώρας από την Άγκυρα.

Πλέον με την ασήμαντη και υπό διάλυση Λιβύη να έχει ανοίξει πολλαπλά μέτωπα απέναντι στην Αθήνα (π.χ. μεταναστευτικό, καταπάτηση ελληνικής ΑΟΖ) για λογαριασμό της Τουρκίας, η θέα του “φιλέλληνα” υπουργού Εξωτερικών να αγκαλιάζεται με τον Τούρκο ομόλογό του ή και με τον αρχηγό του ψευδοκράτους είναι απολύτως απογοητευτική. Βέβαια, η τελική ευθύνη βαραίνει τον πρωθυπουργό, ο οποίος επικροτεί την παρούσα παράλογη πολιτική με την ανοχή του…

Με τις απειλές απέναντι στην Ελλάδα να πολλαπλασιάζονται σήμερα, η διατήρηση της παρούσας κατάστασης δεν μπορεί να κρατηθεί για πολύ ακόμη. Ή θα υποστεί η Αθήνα καταστροφικές για τα εθνικά της συμφέροντα ήττες ή θα αναγκαστεί να ακολουθήσει μια αρκετά διαφορετική εξωτερική πολιτική σε συνεργασία με ισχυρούς περιφερειακούς παίκτες, όπως το Ισραήλ. Οι συγκρίσεις μιλούν από μόνες τους και το τί διακυβεύεται είναι ξεκάθαρο.