Γιατί η Τουρκία δεν θα εγκαταλείψει τα Κατεχόμενα

Η Τουρκία δεν θέλει να εγκαταλείψει την κατεχόμενη Κύπρο για πολλούς λόγους. Ο σημαντικότερος είναι πως αποτελεί το σημαντικότερο εργαλείο υλοποίησης των επεκτατικών της επιδιώξεων. Η αναβάθμιση του αεροδρομίου του κατεχόμενου Λευκόνοικου και η κατασκευή ναυτικής βάσης στο Μπογάζι, θα καταστήσουν το νησί ως ορμητήριο της κατοχικής δύναμης για στρατιωτικές επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή. Οι τελευταίες κινήσεις, στρατιωτικού χαρακτήρα, που συνδέονται με στρατηγικές επιδιώξεις της, προφανώς και αναδεικνύουν τη σημασία της Κύπρου για την ιμπεριαλιστική Τουρκία.

Παράλληλα με τους σχεδιασμούς αυτούς, είναι γνωστό πως τα κατεχόμενα λειτουργεί μια “υποτελής διοίκηση”, την οποία το βαθύ κράτος της Τουρκίας, χρησιμοποιεί για να ξεπλένει βρώμικο χρήμα και η παρέα του Ερντογάν, για τις επιχειρηματικές της κερδοφόρες δραστηριότητες. Όπως είχε αναφέρει και παλαιότερα ο Σενέρ Ελτζίλ, επικεφαλής της συντεχνίας των Τουρκοκύπριων δασκάλων, η κατεχόμενη Κύπρος χρησιμοποιείται από την Άγκυρα ως «κανονικός σκουπιδότοπος».

Η Τουρκία πληρώνει τον λογαριασμό για την λειτουργία του ψευδοκράτους, διαθέτει κατοχικό στρατό, εγκατέστησε εποίκους και ελέγχει τα πάντα. Αφήνεται ένα περιθώριο μη ελεγχόμενης δράσης, που δεν επηρεάζει ωστόσο τους σχεδιασμούς της. Άλλωστε την εξυπηρετεί να φαίνεται (αλλά να μην ισχύει επί της ουσίας) πως λειτουργεί “κράτος” και “θεσμοί” στην υπό κατοχή περιοχή. Είναι, όμως, σαφές πως δεν αφήνει τίποτε να αφεθεί στην τύχη με κίνδυνο να επηρεάσει την υλοποίηση πολιτικών της.

Την περασμένη εβδομάδα δημοσιεύθηκε στα κατεχόμενα έκθεση ερευνητών για τις παρεμβάσεις της Άγκυρας στις λεγόμενες προεδρικές εκλογές (Οκτώβριο 2020). Με βάση τα όσα ανέφεραν όσοι μίλησαν στους ερευνητές, προκύπτει αυτό που ήταν πρόδηλο. Ότι υπήρξε έντονη πίεση στον Ακιντζί να αποσυρθεί από “υποψήφιος”. Εκτοξεύθηκαν και απειλές προς τον ίδιο και την οικογένεια του.

Δάκτυλος ΜΙΤ

Σύμφωνα με άρθρο του Τουρκοκύπριου δημοσιογράφου Σενέρ Λεβέντ (Πολίτης, Αβρούπα), ο διευθυντής του γραφείου του Ακιντζί, Τζενκ Γκιούρτζαγ, είχε συνάντηση με τον επικεφαλής Επιχειρήσεων της ΜΙΤ, που είχε έλθει από την Άγκυρα και τους υπεύθυνους της ΜΙΤ Ελλάδος και Κύπρου. Οι πράκτορες της ΜΙΤ του ανέφεραν πως «δεν θέλουμε τον Ακιντζί εκεί. Δεν θα μπορέσει να κερδίσει. Θα διασφαλιστεί να μην κερδίσει. Έστω και αν κερδίσει, τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά».

»Είμαστε ενήμεροι μέχρι και για το πώς αναπνέουν όσοι βρίσκονται κοντά του. Σε παρακαλώ να το διαβιβάσεις ειδικά στον Μουσταφά Ακιντζί. Η απόσυρσή της υποψηφιότητάς του θα είναι το καλύτερο για τον ίδιο, την οικογένειά του και όσους εργάζονται κοντά του». Σύμφωνα με τον Λεβέντ, όταν ο Τζενκ Γκιούρτζαγ υπενθύμισε πως ο Ακιντζί δεν είναι άτομο όπως αυτά που λένε και ότι μάλιστα τραυματίστηκε το 1974, εκείνοι του είπαν το εξής: «Δεν το γνωρίζαμε αυτό».

»Γιατί δεν το λέει; Για να φανεί αρεστός στους Ελληνοκύπριους…» Ακόμη και να κέρδιζε ο Ακιντζί «τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά», είχαν προειδοποιήσει. Κι αυτό γιατί οι αποφάσεις λαμβάνονται στην Άγκυρα. Και τούτο ισχύει διαχρονικά. Ακόμη και ο πάλαι ποτέ ισχυρός Ραούφ Ντενκτάς τέθηκε στο περιθώριο όταν στην Άγκυρα είχαν αποφασίσει πως δεν τους εξυπηρετεί η παρουσία του. Υπενθυμίζεται συναφώς ότι το Φεβρουάριο του 2004, στη Νέα Υόρκη, στη συνάντηση των εμπλεκόμενων με τον τότε Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, ο Ραούφ Ντενκτάς αιφνιδιάζοντας τους πάντες αποδέχθηκε την επιδιαιτησία και τη διαδικασία μέχρι το δημοψήφισμα. Τι είπε; Ανέφερε εκείνα που τους υπέδειξε η Άγκυρα να πει και στη συνέχεια προχώρησε εκφράζοντας τις… προσωπικές του απόψεις.

Απομάκρυνση Ντενκτάς

«Και τώρα θα σας πω και την άποψη μου», ανέφερε και το έκανε προφανώς για την… τιμή των όπλων. Στη συνέχεια ο Ντενκτάς μπήκε από την Άγκυρα στον “πάγο”. Εξουσιοδοτήθηκαν άλλοι να χειριστούν τις εξελίξεις στη βάση των εντολών της Άγκυρας. Η κατοχική Τουρκία έχει μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς, οι οποίοι είναι, ως φαίνεται, εδώ και δεκαετίες αναλλοίωτοι και βαθμηδόν υλοποιούνται μέσα από τακτικές κινήσεις. Χρησιμοποιεί τους Τουρκοκύπριους για την εκπλήρωση των σχεδίων της χωρίς ουσιαστικά να τους λαμβάνει υπόψη.

Την ίδια ώρα, η Κυπριακή Δημοκρατία ούτε πριν το 1974, πολύ περισσότερο ούτε και μετά, διαμόρφωσε μια πολιτική για τους Τουρκοκύπριους. Μια πολιτική, που θα τους φέρει πιο κοντά στην Κυπριακή Δημοκρατία. Και με αυτό δεν εννοούμε ποσώς το θέμα των διαβατηρίων και ταυτοτήτων, που παραχωρούνταν χωρίς πολιτική στόχευση.

Ούτε μέσω των υπερδικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων στην δήθεν ομοσπονδιακή κυβέρνηση και δια του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κρατιδίου, που μόνο η κατοχική Τουρκία θα ωφεληθεί. Ούτε και με τις επαναπροσεγγιστικές φιέστες, που οργανώνονται από τρίτους, εκτός Κύπρου και στοχεύουν στην εδραίωση του αφηγήματος της πλάι-πλάι διαβίωση. Χρειάζεται πολιτική για τους Τουρκοκύπριους με μόνο αφήγημα την ανατροπή των κατοχικών δεδομένων και τούτο θα γίνει με την εγκατάλειψη των διαχωριστικών, ρατσιστικών, ρυθμίσεων, που συζητούνται.