Γιατί η Τουρκία εμμένει στην αποστρατικοποίηση των νησιών

Η Τουρκία, με δηλώσεις κορυφαίων υπουργών της , όπως του υπουργού Εξωτερικών Μεβλουντ Τσαβούσογλου, αλλά και του υπουργού Άμυνας Χουλουσι Ακάρ, ισχυρίζεται, ότι η διατήρηση ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων σε νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, εγείρει εκ των πραγμάτων και το συναφές θέμα της εθνικής κυριαρχίας των νησιών. Έχουμε συνεπώς, από την τουρκική κυβέρνηση, ευθεία αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας, στα νησιά του Αιγίου, όπου ο ελληνικός στρατός έχει εγκαταστήσει στρατιωτική φρουρά.

Η Τουρκία επιμένει ότι το καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου διατηρείται σε ισχύ, την όποια παραβιάζει η Ελλάδα με την οχύρωσή τους. Κατά την Τουρκία, η στρατιωτική οχύρωση των νησιών συνιστά απειλή για την ασφάλειάς της. Και μάλιστα, κορυφώνοντας την οξύτητα των προκλητικών δηλώσεων, η Τουρκία, προβάλλει το αβάσιμο επιχείρημα, ότι με τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923) η επικύρωση της κυριαρχίας των νησιών τελούσε υπό την αίρεση της αποστρατιωτικοποίησής τους!

Σαφής ο Τσαβούσογλου με την δήλωσή του ότι «η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα κυριαρχίας σε νησιά που στρατιωτικοποιεί». Άρα, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, εισάγει ως διαπραγματευτικό όρο, το δίλημμα: αποστρατιωτικοποίηση των νησιών ή αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους.

Βέβαια, η ελληνική πλευρά, έχει απαντήσει αναλυτικά και έχει αντικρούσει εξαντλητικά την τουρκική θέση και με εφόδιο τη διεθνή νομολογία και τη διεθνή νομιμότητα, έχει αποδείξει, ότι είναι εντελώς αβάσιμος ο ισχυρισμός, ότι η κυριαρχία των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, τελεί υπό την αίρεση της αποστρατιωτικοποίησης.

Εκτός συζήτησης η αποστρατικοποίηση

Ωστόσο, έχει πολλαπλό ενδιαφέρον και εγείρει ερωτήματα γιατί τώρα η Άγκυρα, στην παρούσα διεθνοπολιτική συγκυρία που η ενεργειακή ασφάλεια και η σταθερότητα δεν είναι διασφαλισμένα στην γεωγραφική περιοχή μας, γιατί, λοιπόν, εγείρει θέμα κυριαρχίας των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, όταν τα θέματα αυτά έχουν λυθεί τελεσίδικα και αμετάκλητα, με την Συνθήκη της Λωζάνης (1923), την συνθήκη του Μοντρέ (1936) και με την συνθήκη των Παρισίων (1947).

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να αναζητηθεί, στην πάγια επιθετική και αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας. Όταν μάλιστα μετά το σύμφωνο φιλίας Βενιζέλου-Κεμάλ (1930), όπου επισφραγίστηκε η ειρήνη, εξέλιπε οριστικά και ο λόγος που καθόρισε τον περιορισμό ανάπτυξης στρατού στα νησιά. Επιπλέον, η αποστρατιωτικοποίηση ελληνικών νησιών επιδρά αρνητικά στην ασφάλεια του κράτους, διότι του στερεί το νόμιμο δικαίωμα της άμυνας.

Για αυτό ακριβώς, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, δεν δέχονται να συζητήσουν καν τις εξωφρενικές απαιτήσεις της Τουρκίας, περί αποστρατιωτικοποίησης ελληνικών νησιών, διότι, θίγονται απολύτως νόμιμα κυριαρχικά δικαιώματα και απειλείται η ασφάλεια του ελληνικού κράτους.