Γιατί ο πόλεμος στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ μας αφορά

H Τουρκία κατέχει έδαφος της Κύπρου από το 1974 και εντεύθεν, προβαίνει σε συστηματικά στοχευμένες παραβιάσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, στο Αιγαίο και την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Η κατοχική δύναμη εμπλέκεται στον πόλεμο της Συρίας με αποστολή στρατευμάτων, εμπλέκεται στην κρίση της Λιβύης και τώρα θεωρείται ότι έχει σχεδιάσει την κρίση που προκλήθηκε από τους Αζέρους, με τις επιθετικές τους ενέργειες στο θύλακα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ.

Ο Ερντογάν θέλει να ενισχύσει την παρουσία του στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και στο νότιο Καύκασο. Θέλει να είναι παντού! Οι πληροφορίες φέρουν την Τουρκία να χρησιμοποιεί, όπως και στη Λιβύη, Σύριους τζιχαντιστές, τους οποίους έχει τοποθετήσει δίπλα στον στρατό των Αζέρων. Παρά τις διαψεύσεις υπάρχουν σοβαρές πηγές που επιβεβαιώνουν τις πληροφορίες ότι είχαν μεταφερθεί πριν από την έναρξη των συγκρούσεων στην περιοχή και ρίχθηκαν στις μάχες μαζί με τον αζερικό στρατό.

Η εργαλειοποίηση των τζιχαντιστών μισθοφόρων δεν είναι κάτι το καινούργιο για την Άγκυρα. Οι μισθοφόροι χρησιμοποιούνται ως κάλυψη της εμπλοκής της Τουρκίας, η οποία σε αυτές τις περιοχές στέλνει μισθοφορικό στρατό, όχι τακτικά στρατεύματα, για να πολεμήσει εκ μέρους της. Η προσπάθεια του Ερντογάν να επεκταθεί στην ευρύτερη περιοχή εντάσσεται σε ένα σχεδιασμό, τον οποίο δεν έχει αποκρύψει. Τον έχει εξαγγείλει και τον εφαρμόζει.

Εξίσωση του θύτη και του θύματος

Είναι σαφές πως οι κινήσεις του χαρακτηρίζονται από μια τάση βιαστικών κινήσεων. Ανοίγει ταυτόχρονα πολλά μέτωπα, ενώ φαίνεται πως επιδιώκει να έχει αποτέλεσμα σύντομα. Αυτή είναι η μία διάσταση, που αφορά τους τουρκικούς σχεδιασμούς. Η άλλη είναι η αντιμετώπιση που τυγχάνει η κατοχική Τουρκία από τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα.

Συνήθως στις διάφορες συγκρούσεις, η πιο εύκολη διέξοδος είναι η επιστράτευση της διπλωματικής έκκλησης προς τις δυο πλευρές για να σταματήσουν τις αντιπαραθέσεις και τις συρράξεις. Όμως η τακτική των ίσων αποστάσεων και της ισόποσης κατανομής ευθυνών, είναι η πρώτη και βασική κίνηση εξίσωσης του επιτιθέμενου με το θύμα, τον στόχο. Δηλαδή καταλήγει ως στήριξη του επιτιθέμενου.

Σε ό,τι αφορά λοιπόν την Τουρκία είναι σαφές πως η χαλαρή, μέχρι και “πλαδαρή” αντιμετώπισή της, την αποθρασύνει. Την διευκολύνει να προχωρήσει στην εφαρμογή των επεκτατικών της σχεδιασμών. Είναι σαφές πως τα πολιτικά, πρωτίστως τα οικονομικά συμφέροντα, “προσγειώνουν” τις όποιες αντιδράσεις έναντι της Τουρκίας. Εκφράζεται ανησυχία για τη συμπεριφορά της κατοχικής δύναμης, αλλά όταν φθάνουν στο διά ταύτα, αρχίζει το γνωστό αφήγημα: «Να μην τιμωρηθεί (για παράδειγμα) η Άγκυρα για να μην αντιδράσει».

Η κρίση μας αφορά

Πόσο περισσότερο όμως να αντιδράσει; Όταν αποσταθεροποιήσει την ευρύτερη περιοχή, όταν θα προκαλέσει πολέμους; Οι λεγόμενοι ισχυροί του διεθνούς συστήματος, ανέχονται την κατοχική Τουρκία στην Κύπρο, το Αιγαίο, στη Λιβύη, τη Συρία, στον Καύκασο, στην Αφρική και στο Κουρδιστάν. Εκτρέφουν ένα θηρίο, με το οποίο κάποια στιγμή θα βρεθούν και οι ίδιοι αντιμέτωποι. Γιατί οι επεκτατικές βλέψεις της Άγκυρας δεν έχουν όρια και ο Ερντογάν μοιάζει να προχωρά σπασμένα φρένα.

Η Άγκυρα θέλει να καταστεί μια περιφερειακή δύναμη και επιδιώκει να ελέγξει την περιοχή. Σπεύδει να καλύψει το κενό που δημιουργεί η μερική αποχώρηση των Αμερικανών. Σπεύδει να εξασφαλίσει μεγάλο μερίδιο από την ανακατανομή ισχύος που βρίσκεται σε εξέλιξη. Εφαρμόζει τη θεωρία του “ζωτικού χώρου”, των επεκτατικών πολέμων, όπως ήταν η πολιτική και ιδεολογική προσέγγιση των ναζί, του Χίτλερ(“Lebensraum”), αλλά αυτό υποβαθμίζεται.

Η κρίση στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ αφορά και εμάς και ορθώς η Λευκωσία τοποθετήθηκε. Και γιατί δέχεται επίθεση η Αρμενία, μια φίλη παραδοσιακά χώρα, αλλά και επειδή συνδέεται αυτή η κρίση με τα διαδραματιζόμενα στην Ανατολική Μεσόγειο. Και στις δυο περιπτώσεις τις εντάσεις προκαλεί η Άγκυρα. Ούτως ή άλλως για την Κύπρο η Αρμενία δεν είναι μακριά και μόνη.