Γιατί οι διερευνητικές υπονομεύουν τη θέση της Ελλάδας και στη Δύση

Σε προηγούμενο άρθρο του ο γράφων υποστήριξε ότι στο νέο διεθνές σύστημα η Κίνα δεν θέλει και δεν μπορεί να λειτουργήσει ως διάδοχος των ΗΠΑ. Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι η αλλαγή σκυτάλης στην “παγκόσμια ηγεμονία” από τις ΗΠΑ στην Κίνα, αλλά η μετάβαση σε ένα πολυπολικό διεθνές σύστημα, το κέντρο όμως του οποίου έχει μετακινηθεί προς Ανατολάς.

Η Κίνα καλοδέχεται αυτό το ασιοκεντρικό σύστημα, δεδομένου ότι επιδιώκει, μέσω της οικονομικής και εμπορικής αλληλεπίδρασης με τις άλλες ευημερούσες οικονομίες της Ασίας, να αποκτήσει ευρύτερες γεωπολιτικές συνέργειες και να ρυμουλκήσει προς την τροχιά της ακόμη και χώρες, που θεωρούνται τα προκεχωρημένα φυλάκια της ευρωγενούς Δύσης στην περιοχή, όπως είναι η Αυστραλία.

Εν παραλλήλω, η Κίνα έχει αναπτύξει μια στενή συνεργατική σχέση με τη Ρωσία, η οποία αποσκοπεί να ρυμουλκήσει προς την τροχιά της και κράτη, με τα οποία έχει σαφώς ανταγωνιστικές, έως εχθρικές, γεωπολιτικές σχέσεις. Οι σημαντικότερες εξ αυτών είναι η Ινδία και το Βιετνάμ. Οι χώρες αυτές ναι μεν είναι εχθρικές έναντι της Κίνας, από την άλλη όμως έχουν στενές σχέσεις με τη Ρωσία και πολύ δύσκολα θα επέλεγαν να στραφούν ενάντια και στην Κίνα και τη Ρωσία.

Συνακόλουθα, το Πεκίνο θεωρεί ότι μέσω Μόσχας θα μπορέσει να κρατήσει τις χώρες αυτές σε μια πορεία, αν όχι φιλική, τουλάχιστον ανεκτική έναντι αυτού. Για να το πούμε με όσο πιο απλά λόγια γίνεται, ναι μεν το μετά-αμερικανικό διεθνές σύστημα είναι πολυπολικό, πλην όμως η ενίσχυση της σημασίας της Ασίας και η δυναμική του συστήματος Κίνας-Ρωσίας, δημιουργούν μια μεγάλη γεωπολιτική μάζα στην Άπω Ανατολή.

Η γεωπολιτική μάζα έλκει προς την τροχιά της και τις υπόλοιπες ασιατικές χώρες, ενώ οι οικονομικές και γεωοικονομικές αλληλεπιδράσεις και ζυμώσεις, με προεξέρχουσα φυσικά την περιβόητη Belt and Road Initiative (νέος Δρόμος του Μεταξιού), δημιουργεί μια δυναμική συσσωμάτωσης των χωρών αυτών στο μέλλον, σπρώχνοντας τη Δύση στο περιθώριο. Φυσικά, αυτό είναι κάτι που η Δύση θέλει να αποτρέψει. Συγκεκριμένα, θέλει να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερες από αυτές τις χώρες εκτός του “πανασιατικού” σχήματος. Και η σημαντικότερη εκ των χωρών αυτών είναι η Ινδία.

Ο ρόλος της Ελλάδας

Στο σημείο αυτό έρχεται στο προσκήνιο η Ελλάδα. Η Ελλάδα με την Ινδία έχουν έλθει πολύ κοντά από γεωπολιτικής άποψης εκ του γεγονότος ότι και οι δύο έχουν να αντιμετωπίσουν μια εξαιρετικά φιλόδοξη Τουρκία. Μια Τουρκία η οποία προσπαθεί να δημιουργήσει έναν ενδιάμεσο χώρο στην Κεντρική Ασία, μεταξύ Δύσης και Ανατολής, με ηγέτιδα την ίδια και με βάση στήριξης το Πακιστάν, το μεγάλο εχθρό της Ινδίας .

Η Ελλάδα μπορεί να συνεισφέρει σημαντικά στην αποδόμηση αυτού του ενδιάμεσου χώρου, πρωτοστατώντας σ’ ένα αντιτουρκικό σχήμα που θα ξεκινάει από τη Γαλλία, θα περνάει στις δύο κρατικές συνιστώσες του Ελληνισμού (Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία) και θα συνεχίζει στην Αίγυπτο, στις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου για να φθάσει στην Ινδία.

Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο θα δημιουργείτο ένα τεράστιο γεωπολιτικό φράγμα ενάντια στην Τουρκία, αλλά η Ελλάδα θα αναβαθμιζόταν δραστικά στο νέο ρευστό διεθνές σύστημα. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι με αυτόν τον τρόπο θα αποκτούσε διευρυμένο ρόλο και στο πλαίσιο της δυτικής γεωστρατηγικής, ειδικότερα της αμερικανικής. Κι αυτό θα συνέβαινε γιατί θα δημιουργούνταν ένας γεωπολιτικός διάδρομος από τη Γαλλία μέχρι την Ινδία, ο οποίος θα κρατούσε την τελευταία ενωμένη με τη Δύση και θα μείωνε τη δυναμική ενσωμάτωσης της στο “πανασιατικό” σχήμα που προσπαθεί να δημιουργήσει το Πεκίνο.

Φυσικά αυτό είναι κρίσιμης σημασίας για την αμερικανική γεωστρατηγική, που προσπαθεί να κρατήσει την Ινδία ως ένα τεράστιο προγεφύρωμα στην Ασία και πυρήνα ενός δυνάμει αντικινεζικού σχήματος. Εν παραλλήλω, η αποδόμηση των φιλοδοξιών της Τουρκίας να δημιουργήσει νέο γεωπολιτικό χώρο στην Κεντρική Ασία ευνοεί την αμερικανική αλλά και την κινεζική και τη ρωσική γεωπολιτική στρατηγική.

Διερευνητικές

Κανείς εξ αυτών δεν θέλει μια υπερβολικά ισχυρή Τουρκία, η οποία θα επιβάλλει τη δική της ατζέντα. Πολύ περισσότερο δεν θέλουν ένα τρίτο σχήμα μεταξύ Δύσης και Ανατολής που θα κάνει του κεφαλιού του. Βέβαια, αν δεν μπορούν να αποφύγουν τη δημιουργία του θα προσπαθήσουν να το προσεγγίσουν και να το ρυμουλκήσουν προς την πλευρά τους, αλλά καταρχήν δεν είναι επιθυμητό για κανέναν. Οπότε η Ελλάδα θα μπορούσε να αναβαθμίσει τη λειτουργία και τον ρόλο της στις στρατηγικές τόσο των ΗΠΑ, όσο και της Ρωσίας και της Κίνας, συντελώντας στην αποδόμηση αυτού του σχήματος.

Για να λειτουργήσεις όμως με αυτόν τον τρόπο απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις. Η πιο βασική εξ αυτών είναι να γνωρίζεις ποιο είναι το παιχνίδι που παίζεις. Και δυστυχώς, το ελληνικό σύστημα εξουσίας φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται πως, είτε το θέλει είτε όχι, η Ελλάδα βρίσκεται και λειτουργεί σε μια κρίσιμη περιοχή ενός ενοποιημένου διεθνούς συστήματος. Δεν αλληλεπιδρά μόνον με την Τουρκία, αλλά με ολόκληρο τον κόσμο.

Φυσικά, για να μπορέσει να λειτουργήσει η Ελλάδα ως πρωταγωνιστικός παράγοντας στο νέο “μεγάλο παιχνίδι” στην ευρασιατική σκακιέρα και να αναβαθμίσει τη θέση της και στον Δυτικό Κόσμο, πρέπει, πριν και πάνω απ’ όλα, να αποδεχθεί την ύπαρξή της. Και δείχνει να κάνει ακριβώς το αντίθετο, προωθώντας μια “στρατηγική” αυτοεξάλειψης. Η τελευταία πράξη σε αυτήν την πορεία είναι η ακατανόητη εμμονή στις εκ προοιμίου αδιέξοδες και καταρχήν επικίνδυνες περιβόητες “διερευνητικές συνομιλίες” με την Τουρκία.

Δραπέτης της ιστορίας

Συνομιλίες στις οποίες η Τουρκία θέτει πλήθος θεμάτων που θίγουν άμεσα τον σκληρό πυρήνα της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας. Ακόμη χειρότερα, η Ελλάδα εμφανίζεται να θέλει πάση θυσία να τα βρει με την Τουρκία. Κι αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ότι δεν θέλει να λειτουργήσει ως μέρος του αντιτουρκικού σχήματος που προαναφέρθηκε και φυσικά ότι δεν θέλει να πρωταγωνιστήσει στην επικίνδυνη, αλλά και με μεγάλες ευκαιρίες ευρασιατική σκακιέρα.

Προτιμά να αυτοαναιρεθεί και να επενδύσει στη μεγαλοθυμία των Τούρκων. Αυτό σημαίνει ότι οι υποψήφιοι σύμμαχοι της Ελλάδας θα πάψουν να είναι υποψήφιοι σύμμαχοι. Αν αντιληφθούν ότι η Ελλάδα δεν πολυθέλει ούτε καν να υπερασπίσει την εθνική της υπόσταση, πολλώ δε μάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μια αντιτουρκική συσπείρωση που θα δημιουργούσε και το πρόπλασμα μιας νέας γεωπολιτικής οντότητας στο διεθνές σύστημα, τότε ο καθένας θα τραβήξει τον δρόμο του. Θα αναζητήσει άλλες συμμαχίες και φιλίες. Ακόμη και με την Τουρκία.

Βασικό χαρακτηριστικό του σημερινού διεθνούς συστήματος είναι η ασάφεια, η ρευστότητα και η μεικτή φύση των σχέσεων μεταξύ των δρώντων. Δεν υπάρχουν μόνιμες φιλίες και εχθρότητες. Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και να αλλάξουν γρήγορα. Αν ο βασικός παράγοντας για την υλοποίηση του αντίπαλου δέους του τουρκογενούς συστήματος της Κεντρικής Ασίας, δηλαδή η Ελλάδα, δεν θέλει να παίξει τον ρόλο της, οι άλλοι θα ακολουθήσουν τη δική τους διαδρομή που μπορεί να τους φέρει και σε τροχιά σύγκλισης με την Άγκυρα. Οπότε κάποια πράγματα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν. Αν η Ελλάδα επιμείνει στην σημερινή θλιβερή πολιτική του να κρύβεται από την ιστορία, αργά η γρήγορα η ιστορία θα την βρει και τότε θα της ζητήσει τον λόγο για τη λιποταξία της. Και το τίμημα θα είναι μεγάλο.