Γιατί οι Κούρδοι πολεμούν και για τον Ελληνισμό – Ο Ερντογάν και η παγίδα της υπερεπέκτασης

Οι Κούρδοι μπορούν να πολεμούν για την πατρίδα τους, αλλά, χωρίς να το επιδιώκουν, πολεμούν ταυτοχρόνως και για τον Ελληνισμό. Κι αυτό, επειδή από την έκβαση του πολέμου στη βορειοανατολική Συρία θα κριθεί το εάν ο Ερντογάν θα συνεχίσει την πειρατεία στην κυπριακή ΑΟΖ και βεβαίως εάν θα περάσει στην επίθεση και στο ελλαδοτουρκικό μέτωπο. Μ’ αυτή την έννοια, τα όσα συμβαίνουν στη Συρία όχι μόνο μας αφορούν, αλλά επηρεάζουν άμεσα την εθνική μας ασφάλεια.

Όσο διαρκεί ο πόλεμος στη βορειοανατολική Συρία και όσο είναι ανοικτό το μέτωπο στην κυπριακή ΑΟΖ, η Τουρκία δεν έχει συμφέρον να εμπλακεί σε περιπέτειες και στα δυτικά της, δηλαδή να προκαλέσει κρίση και με την Ελλάδα. Αυτό, όμως, αναπόφευκτα θα συμβεί και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση, εάν η τουρκική εισβολή στη βορειοανατολική Συρία τελικώς επιτύχει τον αντικειμενικό σκοπό της.

Με τον αέρα του νικητή ο Ερντογάν θα επιδιώξει να εκμεταλλευθεί τη συγκυρία για να πειθαναγκάσει –με την απειλή άσκησης στρατιωτικής βίας– την Αθήνα να αποδεχθεί τετελεσμένα τουλάχιστον στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, πιθανόν και σε άλλα ζητήματα. Τα όσα πειρατικά πράττουν εδώ και καιρό οι Τούρκοι στην κυπριακή ΑΟΖ θα τα επαναλάβουν copy paste και στην ελλαδοτουρκικό μέτωπο.

Εδώ και δεκαετίες, στην Άγκυρα ήταν δημοφιλές το “δόγμα των δυόμιση πολέμων” (πόλεμος εναντίον της Ελλάδας, εναντίον της Συρίας και εναντίον των ανταρτών του PKK), αλλά η πραγματικότητα είναι πάντα πολύ πιο δύσκολη από τα σχετικά επιτελικά σχέδια. Η παρεμβολή των δυνάμεων του Άσαντ περιπλέκει τα πράγματα. Η επιδίωξη της Άγκυρας να θέσει υπό τον έλεγχό της και να εποικίσει με σουνίτες όλη την παραμεθόριο ζώνη σε βάθος 30-35 χλμ εντός της Συρίας ακυρώνεται, τουλάχιστον στις περιοχές που οι Κούρδοι παρέδωσαν στο συριακό στρατό.

Το ενδεχόμενο οι Τούρκοι να στραφούν εναντίον του δεν μπορεί θεωρητικά να αποκλεισθεί, αλλά είναι ελάχιστα πιθανόν. Πίσω από τον Άσαντ βρίσκονται και οι Ιρανοί και οι Ρώσοι. Δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψουν για χάρη του Ερντογάν. Το πιθανότερο είναι η Μόσχα θα μεσολαβήσει μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού με σκοπό την εξεύρεση ενός συμβιβασμού για τις διευθετήσεις που αφορούν την εγκατάσταση Σύριων προσφύγων στις παραμεθόριες περιοχές που οι Κούρδοι παρέδωσαν στον έλεγχο της Δαμασκού.

Η παγίδα της υπερεπέκτασης

Από την τροπή που θα λάβουν οι εξελίξεις στο συριακό μέτωπο θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και η ένταση της τουρκικής επιθετικότητας στην κυπριακή ΑΟΖ. Επίσης, από αυτήν θα εξαρτηθεί και το εάν η Άγκυρα θα επιδιώξει να προκαλέσει κρίση και με την Ελλάδα, πραγματοποιώντας παράνομες σεισμικές έρευνες στη θαλάσσια περιοχή στον άξονα Ρόδος-Καστελλόριζο.

Είναι ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο που οι Κούρδοι, πολεμώντας τους Τούρκους εισβολείς, πολεμούν ταυτοχρόνως και για τον Ελληνισμό. Εάν ο τουρκικός στρατός κολλήσει στη βορειανατολική Συρία, οι τωρινές διεθνείς αντιδράσεις θα κλιμακωθούν, στριμώχνοντας πολιτικά –πιθανότατα και οικονομικά– τον Ερντογάν κατά τρόπο που δεν έχει προϋπολογίσει.

Και ναι μεν μπορεί σήμερα να δηλώσει πως δεν θα κάνει βήμα πίσω, αλλά τουλάχιστον δεν θα έχει περιθώρια να προκαλέσει κρίση και στο ελλαδοτουρκικό μέτωπο. Αλλά και στην κυπριακή ΑΟΖ, η Γαλλία θα έχει μεγαλύτερα περιθώρια να λάβει έμπρακτα μέτρα για να εκδιώξει με κάποιον τρόπο από το οικόπεδο 7. Με άλλα λόγια, μετά από μία περίοδο αλλεπάλληλων επιθετικών κινήσεων, ο Ερντογάν θα υποχρεωθεί να αναδιπλωθεί. Και εάν δεν το πράξει, θα κινδυνεύσει άμεσα να προσκρούσει σε πολύ πιο έμπρακτες διεθνείς αντιδράσεις από όσες συναντά σήμερα.

Το λάθος του Τούρκου προέδρου είναι σύνηθες. Όσοι ηγέτες ακολουθώντας επιθετική στρατηγική σημειώνουν επιτυχίες, αλλά δεν ξέρουν πότε να σταματήσουν, αναπόφευκτα οδηγούνται σε στρατηγική ήττα. Η μέθη της νίκης οδηγεί συχνά στην παγίδα της υπερεπέκτασης, η οποία με τη σειρά της μετατρέπει το σημερινό νικητή σε αυριανό ηττημένο, ενίοτε οδηγεί και σε συντριβή. Η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα.