Γιατί συνεκμετάλλευση σημαίνει νέα Ζυρίχη

Ας ξεκινήσουμε με ορισμένα πραγματολογικά για τον Τόνι Μπλίνκεν. Προέρχεται από το βαθύ Κλιντονιστάν και βδελύσσεται τους Έλληνες, τους οποίους γνωρίζει καλώς. Σε αυτά, μοιάζει στον μεταστάντα πατέρα του, ο οποίος μας απεχθανόταν παρομοίως. Δυσφορεί ο Τόνι με μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα, καθώς επιθυμεί την ένωση Ελλάδας-Τουρκίας-Κύπρου ως αδιαίρετου γεωστρατηγικού προγεφυρώματος κατά των Ρώσων.

Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ του Μπάιντεν είναι πραγματικά επικίνδυνο για τα δίκαια του Ελληνισμού: ένα αρμολόγημα μισελλήνων, νεοσυντηρητικών και λοιπών θεοβλαβών. Να μη λησμονούμε την Τόρι Νούλαντ με τον Αθηναίο σύζυγο ή τον Έιμος Χόχστιν, αρχιτέκτονα της συμφωνίας Ισραήλ-Λιβάνου, η οποία αποτελεί εφιαλτικό προμήνυμα ανάλογης διευθέτησης στα καθ΄ ημάς. Πόσο ανώτερο υπήρξε το τραμπικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ!

Ο Μάικ Πομπέο έκανε για την Ελλάδα πολλά περισσότερα απ’ όλο το βαθύ λίμπεραλ κατεστημένο που παλεύει μανιωδώς να μας κάνει μόνιμη απόφυση και παρακολούθημα της Τουρκίας (επίσημα, θα είμαστε “πυλώνας” και “γέφυρα” για τη συνεννόηση, το εμπόριο και λοιπά χαριτωμένα της δεκαετίας του 1990). Η βέλτιστη προσέγγιση, όθεν, είναι να αποφύγουμε οποιαδήποτε σοβαρή δέσμευση ή, ακόμα χειρότερα, πράξη όσο βρίσκεται στα πράγματα αυτή η ομάδα.

Πάμε στην ουσία. Οι Αμερικανοί, ή, ακριβέστερα, το μπαϊντενικό λίμπεραλ επιτελείο που εκφράζει ένα θνησιμαίο κατεστημένο, θέλουν να μπει η Τουρκία στο παιχνίδι εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου. Πως θα γίνει αυτό; Αρχικά, με την είσοδο των Τούρκων στο EastMed Gas Forum και περαιτέρω με την  άμβλυνση των αντιθέσεων και την ομαλοποίηση των σχέσεων Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Τουρκίας.

Έπειτα, με λύση του Κυπριακού στη βάση της απαράδεκτης και ρατσιστικής Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας ή, ακόμα χειρότερα, με μια επισφαλή συμφωνία κατά το πρότυπο αυτής Ισραήλ-Λιβάνου, διά της οποίας πέπρωται να μεταφερθεί το ισραηλινό αέριο μέσω Τουρκίας στην Ευρώπη, κάτι που θα παγιώσει τους Τούρκους σε ρόλο γεωστρατηγικού και ενεργειακού κόμβου μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών, με όλα τα συμπαρομαρτούντα, όπως δύνανται να εννοήσουν ακόμα και οι βερέσχεθοι. Ελλάδα και Κύπρος θα περιοριστούν σε παραπληρωματικό ρόλο, μονίμως καταδικασμένες να αποτελούν απόφυση και υποσύστημα μιας νέας Οθωμανίας.

Η Ζυρίχη σε remake

Τα ανωτέρω σενάρια, σε περίπτωση υλοποίησης, θα συνιστούν μειοδοσία ισοδύναμη της Ζυρίχης. Καμία ελληνική κυβέρνηση, μονοκομματική, πολυκομματική ή οικουμενική, δε θα μπορεί να σταθεί εάν υπογράψει αυτές τις αθλιότητες και υποθηκεύσει προαιώνια δίκαια και συμφέροντα του Ελληνισμού. Τέτοια εφιαλτική μειοδοσία των παραδόσεων, των στόχων και των κοινών ιδανικών μας την απαγορεύει η Ιστορία. Οι Έλληνες επιβάλλεται να διαθέτουν αυθύπαρκτη και ισχυρή πολιτειακή, στρατιωτική, οικονομική και πνευματική οντότητα, όχι να διαλύονται σε πλατύτερα και ακροσφαλή συμπιλήματα.

Άλλωστε, η ιστορία της Τουρκίας είναι μια ιστορία διαρκούς παραβίασης της υπογραφής της και γενικότερης αφερεγγυότητας. Το ίδιο, δυστυχώς, συμβαίνει μεταπολεμικά και με τους Αμερικανούς. Από τον Σάχη και τον Μουμπάρακ έως τους δικούς μας (παρέλκει εδώ η γνωστή παντάπασι καταγραφή), ουδείς, όσο σημαντικός και αν είναι, δεν αποδείχθηκε αναντικατάστατος ή, έστω, άξιος μεγάλων θυσιών.

Η Κύπρος, όπως πάντα, αποτελεί το κλειδί. Χρειάζεται πραγματισμός, όχι θυμοειδείς εκρήξεις λαβωμένου ψυχισμού. Όμως, ακριβώς επειδή είμαστε ρεαλιστές και γνωρίζουμε καλώς τα πρακτικά ζητήματα εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου υπό τις παρούσες πολιτικο-στρατιωτικές ισορροπίες, δηλώνουμε ξεκάθαρα και κρυστάλλινα ότι είναι σαφώς προτιμότερο να μην  αξιοποιηθεί ποτέ αυτός ο πλούτος, παρά να παραδοθεί στους Τούρκους με ταυτόχρονη θυσία τόσων ψυχών από “την καλύτερη, την πιο ατόφια Ρωμιοσύνη…”.

Eίναι αυτό το τρισάθλιο “Kıbrıs Cumhuriyeti”, οι “δύο κοινότητες” και η συνιδιοκτησία που αναγνωρίσαμε με την υπογραφή μας το 1959 που συνιστά δαμόκλειο σπάθη. Οπότε, ερρέτω και ο πλούτος και η επανένωση, ακόμα και με πλήρη αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων, ακόμα κι αν μας έδιναν το 95% της Κύπρου.

Καλύτερη λύση από αυτά που πετύχαμε το 1963-64 (όταν η Κυπριακή Δημοκρατία έγινε ελληνικό κράτος, όπως έπρεπε) και καταφέραμε να διατηρήσουμε μέχρι σήμερα, παρά την εδαφική φαλκίδευση του Αττίλα, δεν πρόκειται να βρούμε με διπλωματικό δρόμο. Οι Τούρκοι αφίχθησαν στην Κύπρο το 1571 (όχι το 1974 και ο νοών νοείτω), με πόλεμο. Μόνο με τον ίδιο τρόπο θα φύγουν, και περίπτωση να γίνει αυτό είναι μόνο κάποια γενικευμένη περιφερειακή σύρραξη στην οποία θα διαλέξουμε σωστή πλευρά. Η ώρα δεν έχει έρθει ακόμα.

Αυτοί τον κόσμο τους

Είχε δίκιο ο πρέσβης Τζων Σωσσίδης (ο οποίος, φυσικά, είχε τις δικές του σοβαρές αμαρτίες) όταν έλεγε ότι «με τις εκκρεμότητες τελειώνεις μόνο στον τάφο». Αυτό για όσους αυτοπαρουσιάζονται ως ρεαλιστές και εχθροί της “ακινησίας”. Με τα σημερινά δεδομένα και τα συγκεκριμένα πρόσωπα στην ηγεσία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, να μη γίνει καμία διευθέτηση, ειδικά σε τέτοια ζέοντα ζητήματα για το πώς λάμνει ο Ελληνισμός στον 21ο αιώνα.

Οι μπαϊντενικοί και ειδικά τα neocon στοιχεία ανάμεσά τους, ζουν στον κόσμο τους, στη δική τους εικονική πραγματικότητα. Βρισκόμαστε στο 2023 και αυτοί νομίζουν ότι είναι 2003, τότε που πήγαν να φέρουν τη δημοκρατία στο Ιράκ (καλά πήγε αυτό…) ή, ακόμα χειρότερα, 2001, τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, ο οποίος, αισίως, κόστισε πάνω από οκτώ τρισεκατομμύρια δολάρια και ολοκληρώθηκε με τα ελικόπτερα να φεύγουν από την Καμπούλ στην οποία εισήλθαν θριαμβευτές οι Ταλιμπάν.

Πιστεύουμε στις αρετές των Αμερικανών και έχουμε να κερδίσουμε πολλά από την εμβάθυνση της διμερούς συνεργασίας, κυρίως στην οικονομία, την επιστημονική έρευνα και την τεχνολογική καινοτομία, όπου παραμένουν αξιοθαύμαστοι, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα. Θα παραμείνουν άλλωστε οι κράτιστοι διεθνώς για τα επόμενα 15-20 χρόνια. Όμως, δεν πρόκειται να αυτοκτονήσουμε για να μη μας δολοφονήσουν.