Γιατί το “ανήκομεν εις τας ΗΠΑ” μας ρίχνει στην “αγκαλιά” της Τουρκίας

Αυτές τις μέρες, των μίζερων νεοπλουτίστικων, κιτς εορτασμών, κατά τη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός λαός εξορίζεται από την παρέλαση της 25ης Μαρτίου για να προσέλθουν ξένοι γαλαζοαίματοι, σε μια μεταμοντέρνα επανάληψη του πρώιμου νεοελληνικού κράτους και που η Γιάννα Αγγελοπούλου δικαιώνει την αισθητική της δικτατορίας, συγκρούονται (όπως συνήθως) δύο πλευρές στο πλαίσιο του Ελληνισμού.

Η μία, αποκλεισμένη από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, στοχάζεται με όπλο την ανάλυση και την εμπιστοσύνη στο έθνος. Θέτει πλαίσιο σχεδιασμού και άρα συμφωνίας, ή διαφωνίας επί της ουσίας. Η άλλη, η κυρίαρχη στα ΜΜΕ πλευρά, αναζητά προστάτες και βυθίζεται σε φαντασιώσεις.

Ο υπουργός Εξωτερικών της πατρίδας μας, για παράδειγμα, διαβάζοντας την έκθεση Μπορέλ περί της Τουρκίας, η οποία δεν αναφέρεται σε καμία από τις επιθετικές συμπεριφορές της γείτονος, διέκρινε το θετικό, λέει, ότι αντιμετωπίζει την Τουρκία η ΕΕ ως πρόβλημα. Το υποστηρίζει αυτό δε, ενώ ο πρόεδρος των ΗΠΑ στέλνει τον Ελληνισμό στον Τσαβούσογλου, σε διερευνητικές και σε Πενταμερή-παγίδα για την Κύπρο και κυρίως ενώ η ΕΕ, για το “πρόβλημα” -υποτίθεται- Τουρκία έχει μια από τα ίδια, δηλαδή τίποτα, ενώ για την Ρωσία άφθονες κυρώσεις.

Όσο όμως, η ελληνική ελίτ βυθίζεται στην φαντασίωση της υπερατλαντικής προστασίας, αγνοώντας τεκτονικές διεργασίες τις οποίες, μεταξύ άλλων, ανέλυσε ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης, σε πρόσφατα άρθρα του στο Slpress, η πραγματικότητα ετοιμάζεται να εκδικηθεί. Συνοπτικά, η πραγματικότητα είναι η εξής:

Εάν δεν μπορέσουμε να προλάβουμε την Τουρκία, στην πολυσχιδή προσπάθειά της να καταστεί η κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη και ταυτοχρόνως δύναμη παγκοσμίων επιπτώσεων, θα εγκλωβιστούμε σε μια καθυστερημένη και ασθμαίνουσα απόπειρα να την ανταγωνιστούμε, αφότου θα έχει κατακτήσει ένα σαφώς ανώτερο πεδίο από εμάς, η οποία, επειδή ακριβώς θα ξυπνήσουμε πολύ αργά, θα οδηγήσει είτε σε υποταγή- δορυφοριοποίηση, είτε και σε σύγκρουση.

Πολλαπλά μηνύματα

Τα μηνύματα είναι πολλά. Σταχυολογούμε εδώ μόνο μερικά και ενδεικτικά: Πρώτον, ο Ερντογάν, στις 15 Μαρτίου δημοσίευσε στο Bloomberg (όχι τυχαία) άρθρο για τα 10 χρόνια από την έναρξη του πολέμου επί της Συρίας. Απευθύνεται προς την “Δύση” και κυρίως τις ΗΠΑ και χονδρικά λέει: «Στηρίξτε με να φέρω σε πέρας την αλλαγή καθεστώτος που μαζί σχεδιάσαμε, στην Συρία. Το να με στηρίξετε, θα σας βγει πολύ φθηνότερα από οποιαδήποτε δική σας εμπλοκή».

Υπονοεί: «είμαι η αιχμή του δόρατος των ΗΠΑ στον Καύκασο, στην Ουκρανία υπό όρους και στην Μέση Ανατολή. Δώστε μου τα αντίστοιχα ανταλλάγματα.» Δεύτερον, θα δώσει αυτά τα ανταλλάγματα η προεδρία Μπάιντεν στην Τουρκία, δηλαδή τα γεράκια των Δημοκρατικών και των νεοσυντηρητικών;

Ενδεχομένως όχι στον Ερντογάν, αν και δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει το να βρουν και μαζί του ένα ευνοϊκό για τον ίδιο τον Τούρκο πρόεδρο, modus operandi. Σε κάθε περίπτωση όμως, θα δώσει μάχη για να φέρει την Τουρκία σε θέση πλήρους ευθυγράμμισης με τις ΗΠΑ και τότε τα ανταλλάγματα και στο Αιγαίο θα είναι δεδομένα.

Τρίτον, ο νεοοθωμανισμός είναι παρών πριν τον Ερντογάν, σε πιο φιλοδυτική εκδοχή και κυρίως είναι παρούσα από πριν ακόμα τον Ερντογάν, η προσπάθεια της Τουρκίας να μετατραπεί στην κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη, με παγκόσμιο εκτόπισμα. Η εν λόγω στρατηγική θα μείνει “προίκα” και μετά τον Ερντογάν.

Βασίζεται πλέον σε κάποιους άξονες, όπως είναι το δημογραφικό μέγεθος, οι σχέσεις με Ανατολή και Δύση, η άσκηση μαλακής ισχύος σε πληθυσμούς εκτός συνόρων, η ανάπτυξη εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, οι στρατιωτικές βάσεις σε πλήθος κρατών, η εναλλαγή διπλωματικής και πολεμικής προσπάθειας.

Η Τουρκία επιδιώκει “σκληρή ισχύ”

Βεβαίως, οι άξονες αυτοί θα τροποποιηθούν προϊόντος του χρόνου, αλλά και θα προκαλέσουν ισχυρούς κλυδωνισμούς στην Τουρκία, ακόμα και υπαρξιακού χαρακτήρα. Το άνοιγμα στην Ανατολή μπορεί να οδηγήσει όχι τόσο εύκολα σε στρατιωτικό κόστος για την Τουρκία, αλλά μπορεί να προκαλέσει οικονομικό πλήγμα. Οι θεσμοί οικονομικής συνεργασίας στο διεθνές επίπεδο ελέγχονται από τις ΗΠΑ.

Ακόμα κι έτσι ωστόσο, η έκθεση τραπεζών δυτικών κρατών στην Τουρκία της παρέχει διαπραγματευτική δυνατότητα, την οποία μπορεί να αξιοποιήσει. Η στρατηγική αξιοποίησης ωστόσο της διαδικασίας αλλαγής του μεσογειακού και μεσανατολικού χάρτη, αλλά και περιορισμού της Ρωσίας, με πολεμικές συγκρούσεις δια αντιπροσώπων στα σύνορά της δεν θα τελειώσει με τον Ερντογάν, όσο θα συντηρείται από μεγαλύτερες δυνάμεις και κυρίως από την πλευρά της Ουάσιγκτον αυτή η διαδικασία.

Τέταρτον, η Τουρκία είναι πιθανό ότι θα αποπειραθεί να αποκτήσει πυρηνικό οπλοστάσιο με αντίστοιχες πυραυλικές δυνατότητες, καθώς και παραγωγή σύνθετου εξοπλισμού κινητήρων και συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης. Ο στόχος είναι η αναβάθμιση της διεθνούς της παρουσίας σε επίπεδο “σκληρής ισχύος”.

Εφόσον επιτευχθεί αυτός ο στόχος, θα θέσει τον Ελληνισμό ενώπιον του διλήμματος, είτε της σχεδόν επίσημης εκχώρησης της κυριαρχίας του σε τρίτη δύναμη, είτε της πλήρους δορυφοριοποίησης ή και υποταγής. Ο Ελληνισμός δεν μπορεί να επιβιώνει για πολύ μέσα από τα δύο κυρίαρχα κράτη του, εφόσον η τουρκική επιθετικότητα, παρά τις όποιες υφέσεις, εξακολουθεί και ενώ το χάσμα ισχύος με την Τουρκία θα μεγαλώνει.

Δεν μπορεί να υπάρξουν σε στοιχειώδη συμμετρία τρία κράτη, όταν το ένα εξελίσσεται σε προβληματικό μεν αλλά μεσαίο-μεγάλο διεθνή παράγοντα, ενώ τα άλλα δύο υποβιβάζονται σε μικρό-μεσαίους περιφερειακούς δρώντες, που αναζητούν πρόθυμους πάτρωνες, για να μιλήσουμε σχηματικά.

Επικίνδυνες φαντασιώσεις

Αν ο Ελληνισμός αφεθεί στην πλευρά των ουτοπικών φαντασιώσεων θα εγκλωβιστεί στον ετεροπροσδιορισμό από την Τουρκία πρώτα και έπειτα στο προαναφερθέν καταστροφικό δίλημμα της δορυφοριοποίησης, ή της σύγκρουσης από δυσμενή θέση. Όσο δε, η ισχύς των ΗΠΑ θα μετριάζεται, το υποσύστημα ασφαλείας, του οποίου την σχετική μόνο ηρεμία διασφάλιζαν οι πρώτες θα απορρυθμίζεται.

Με απλά λόγια, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα μπορούν να διασφαλίσουν για πάντα, ακόμα και αν θα το θέλουν, πως η Τουρκία δεν θα μας επιτεθεί, όπως και ότι η όποια τυχόν πολεμική αναμέτρηση θα έχει να κάνει με ένα τοπικό και ολιγοήμερο στρατιωτικό επεισόδιο. Είναι χαρακτηριστικό δε, του βαθμού εξάρτησης αλλά και της τύφλωσης του ελληνικού κατεστημένου, ότι αντί να προσπαθεί να αποκόψει την Τουρκία από τις ισχυρές, υπό διαμόρφωση σχέσεις της, μεταξύ των οποίων και με την Ρωσία, δείχνει να επιχαίρει για αυτές, ελπίζοντας άραγε τι;

Ότι οι ΗΠΑ θα κηρύξουν τον πόλεμο στην Τουρκία, στην Κίνα και στην Ρωσία μαζί και ότι θα αποδειχτούν αυτές το “ξανθό γένος”, το οποίο θα μας χαρίσει την Πόλη και την Αγία Σοφία, ή ότι θα επιβάλλουν μνημόνια στην Τουρκία, που με έναν μαγικό τρόπο θα την εξευμενίσουν απέναντί μας; Αν δεν θέλουμε να εγκλωβιστούμε, πρέπει να προλάβουμε. Το ζήτημα είναι υπαρξιακό!

Η πρώτη προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι να θέσουμε την πλευρά της ανάλυσης, της μεθοδολογικής εντιμότητας και συνέπειας στο κέντρο του δημοσίου διαλόγου και σχεδιασμού. Η αφετηρία για να μην εγκλωβιστούμε από την Τουρκία είναι η μάχη για την ηγεμονία στον δημόσιο διάλογο στο εσωτερικό του Ελληνισμού, 200 χρόνια μετά την επανάσταση. Το αν θα μπει στο επίκεντρο ο λαός μας ή οι ξένοι πάτρωνες. Τα υπόλοιπα έπονται και θα συζητηθούν σε επόμενα άρθρα.