Γυρίζει με άδεια χέρια από τον Λευκό Οίκο ή κατήγαγε θρίαμβο;

Πολύς λόγος γίνεται στην ελληνική δημόσια σφαίρα για τη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον πρόεδρο Τραμπ και τα οφέλη που ενδέχεται να αποκομίσει η Ελλάδα από αυτή. Πριν καν, όμως, ακόμα ολοκληρωθεί η κατ’ ιδίαν συνάντησή τους στον Λευκό Οίκο, το πόρισμα είχε βγει στην Ελλάδα: «επιστρέφει με άδεια χέρια».

Η αξιωματική αντιπολίτευση, μάλιστα, πρωταγωνίστησε στην αποδόμηση, φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίσει την επίσημη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού «πρωτοφανές φιάσκο». Καταφέρθηκε, μάλιστα, με αιχμηρές διατυπώσεις τόσο για την εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη όσο και για το περιεχόμενο των δηλώσεων των δύο ηγετών.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βάζουμε τρικλοποδιά στον εαυτό μας, προτάσσοντας το κομματικό και όχι το εθνικό συμφέρον. Το ίδιο, άλλωστε, είχε κάνει και η ΝΔ όταν ο Αλέξης Τσίπρας είχε βρεθεί στον Λευκό Οίκο το 2017. Τότε η σημερινή συμπολίτευση είχε στοχοποιήσει τη συμφωνία για τα F-16. Είναι σαφές, λοιπόν, ότι δεν έχουμε μάθει να στηρίζουμε την “Εθνική Ελλάδος” ακόμα και σε κρίσιμες συγκυρίες, όπως η σημερινή.

Ίσως θα ήταν φρόνιμο να πάρουμε ένα πολύτιμο μάθημα από την ελληνική ομογένεια. Παρά τις όποιες κομματικές προτιμήσεις της, ανέκαθεν συστρατευόταν με κάθε Έλληνα πρωθυπουργό, όταν εκείνος επισκεπτόταν τις ΗΠΑ, προσπαθώντας με κάθε μέσο να τον διευκολύνει. Εκτός αν πιστέψουμε ότι το 2017 οι ομογενείς είχαν πάθει μαζικά πολιτικό έρωτα για τον Αλέξη Τσίπρα! Είχαν, όμως, βάλει στην άκρη τις διαφωνίες τους, στηρίζοντας τον Έλληνα πρωθυπουργό, όποιος και αν ήταν αυτός.

Από μόνη της θετική η συνάντηση στον Λευκό Οίκο

Θα ήταν σημαντικό, λοιπόν, να κατανοήσουμε ότι από τη στιγμή που ένας Έλληνας πρωθυπουργός περνάει το κατώφλι του Λευκού Οίκου, αυτό από μόνο του είναι θετικό για την Ελλάδα, διότι έχει την ευκαιρία να συνομιλήσει κατ’ ιδίαν με τον Αμερικανό πρόεδρο. Να αναπτύξει τις εθνικές θέσεις, να καταδείξει την εκτός διεθνούς δικαίου τουρκική επιθετικότητα, αλλά και να καλλιεργήσει προσωπική σχέση.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τα έκανε. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως από τώρα και στο εξής ο Ντόναλντ Τραμπ θα αλλάξει γραμμή πλεύσης ως αποτέλεσμα αυτής της συζήτησης. Προφανώς, ο Αμερικανός πρόεδρος παραμένει εστιασμένος στα δικά του εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα και με βάση τις δικές του σκοπιμότητες και στα δύο μέτωπα κάνει τις επιλογές του. Και σ’ αυτή τη συγκυρία, εξαιτίας της κρίσης που προέκυψε από την εξόντωση του Σουλεϊμανί, η Τουρκία μετράει ακόμα περισσότερο από όσο λίγο καιρό πριν.

Όλα τα παραπάνω ισχύουν, αλλά είναι λάθος να μηδενίσουμε τη σημασία και το αποτέλεσμα της επίσκεψης και ειδικά της συνάντησης των δύο ηγετών. Το σημαντικό είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατονόμασε την Τουρκία ως επίδοξο επιδρομέα που επιδιώκει να ηγεμονεύσει στην περιοχή. Στην ερώτηση, λοιπόν, τί ακριβώς αποκομίσαμε από την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, η νηφάλια απάντηση είναι: «θα το δούμε προσεχώς».

Θίγει και αμερικανικά συμφέροντα

Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι σε συναντήσεις κορυφής κατ’ εξαίρεση λύνονται προβλήματα. Κατά κανόνα τα ζητήματα μπαίνουν στο τραπέζι, ανταλλάσσονται απόψεις και μετά άλλοι είναι που πιάνουν το νήμα. Αυτή η διαδικασία απαιτεί όχι μόνο χρόνο, αλλά και εθνική σύμπνοια από πλευράς μας.

Ας ελπίσουμε ότι το μήνυμα που παρέδωσε ο Έλληνας πρωθυπουργός στον Αμερικανό πρόεδρο να είναι καλά ζυγισμένο και ως εκ τούτου αξιόπιστο και διεισδυτικό. Αυτό που εν προκειμένω μετράει για την Ουάσιγκτον είναι να δείξεις πως η τουρκική επιθετικότητα μπορεί σε πρώτο επίπεδο να θίγει την Ελλάδα, αλλά σε δεύτερο και τρίτο επηρεάζει τις ισορροπίες στην Ανατολική Μεσόγειο κατά τρόπο που θίγει και αμερικανικά συμφέροντα.

Προφανώς, η Άγκυρα θα ενημερωθεί για τις ελληνοαμερικανικές συνομιλίες κορυφής και θα επιχειρήσει να ανασκευάσει τις όποιες εντυπώσεις δημιουργήθηκαν στον Λευκό Οίκο. Όπως έχουν αποδείξει τα γεγονότα, η πρόσβαση του Ταγίπ Ερντογάν στον Ντόναλντ Τραμπ είναι άμεση και ισχυρή. Από την άλλη πλευρά, όμως, η πολιτική του Τούρκου προέδρου ολοένα και περισσότερο δημιουργεί αντιπάλους στην Ουάσιγκτον, στους αρμόδιους κρατικούς μηχανισμούς, στο Κογκρέσο, αλλά και στα Μίντια. Αυτό είναι κάτι που ακόμα και ο πρόεδρος Τραμπ δεν μπορεί να το αντιστρέψει…