Η αυτοκτονία ενός Κράτους

του Δημήτρη Γεωργόπουλου * –

 

Έντονη κριτική στην πολιτική για το κυπριακό του Προέδρου Αναστασιάδη, της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, αλλά και των Τσίπρα και Κοτζιά, ασκεί ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, στο τελευταίο βιβλίο του για το κυπριακό με τίτλο «Η Κύπρος στο στόχαστρο (Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς ‘Ελληνες)», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ινφογνώμων, με προλόγους του Μίκη Θεοδωράκη και του Θέμου Στοφορόπουλου.

Το νέο βιβλίο του συγγραφέα, από τους λίγους που διακρίνονται στη χώρα μας, είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κανείς μαζί του, για τον πολύ κριτικό λόγο και ανάλυσή του, επιχειρεί να εντάξει το κυπριακό στις ευρύτερες γεωπολιτικές τάσεις: Την προετοιμασία ενός νέου, πολύ μεγάλου πολέμου στη Μέση Ανατολή, τον ανταγωνισμό ΗΠΑ-Ρωσίας, τη νεοφιλελεύθερη πολιτική διεύρυνσης της ΕΕ και την εμφάνιση νέο-ολοκληρωτικών τάσεων στο εσωτερικό του δυτικού συστήματος. Η Κύπρος, τονίζει, με τα κυοφορούμενα και δεκτά από Αθήνα και Λευκωσία σχέδια λύσης, γίνεται το δεύτερο μέλος της ΕΕ, μετά την Ελλάδα, υπό «ξένη κατοχή», οικονομική στην περίπτωση της Ελλάδας, γεωπολιτική στην περίπτωση της Κύπρου.

Ένα κυπριακό «γεωπολιτικό πείραμα» έρχεται τώρα να συμπληρώσει και να ολοκληρώσει το ελληνικό «οικονομικό πείραμα». Ο μόνος λόγος που δεν έχουν περάσει αυτά τα σχέδια έως τώρα, σύμφωνα πάντα με το αναλυτικό μοντέλο που υποδεικνύει ο Κωνσταντακόπουλος, δεν έχει να κάνει με τις ανύπαρκτες ελληνικές αντιστάσεις στην κατάλυση του κυπριακού κράτους. Με την αποτυχία, όμως, του πραξικοπήματος στην Τουρκία πέρυσι να αντικαταστήσει τον Ερντογάν ένα ανδρείκελο τύπου Σίσσι και με τη σύγκρουση Ερντογάν, Μέι και Νετανιάχου ως προς τα δικαιώματα της Άγκυρας στη μελλοντική αμερικανο-βρετανική αποικία της Κύπρου!

“Δολοφονία” της Κυπριακού κράτους

Οι θέσεις που υποστηρίζουν και η κυπριακή και η ελληνική κυβέρνηση οδηγούν κατά τον συγγραφέα, στη «δολοφονία» του κυπριακού κράτους, στη μετατροπή του στο δεύτερο, μετά την Ελλάδα, προτεκτοράτο στην ΕΕ. Ο Κωνσταντακόπουλος αποδομεί συστηματικά το στημένο, όπως το χαρακτηρίζει, «αφήγημα» (παραμύθι) μιας δήθεν «εθνικόφρονος κυβέρνησης και διπλωματίας» Τσίπρα-Κοτζιά στην Αθήνα. Αφού έδωσε τα πάντα στους Πιστωτές, αγωνίζεται τάχα τώρα ως Λεωνίδας να υπερασπιστεί την Κύπρο από τις διεθνείς δυνάμεις που θέλουν να καταπιούν το νησί και τους κατοίκους του!

Η κριτική του συγγραφέα εστιάζεται στο ζήτημα της ανάγκης ύπαρξης κανονικού, φυσιολογικού κράτους στην Κύπρο. Αυτό σημαίνει, όπως υπογραμμίζει, κράτος που διοικείται από τον λαό του με δημοκρατικό τρόπο (κανόνας πλειοψηφίας σε όλα τα μείζονα ζητήματα), που διαθέτει το δικαίωμα στον αυτοάμυνα και τις δικές του ένοπλες δυνάμεις και την αστυνομία και δεν τελεί υπό τελική εξουσία ξένων αξιωματούχων και δικαστών και ξένων αστυνομικών δυνάμεων, όπως δηλαδή προβλέπουν οι θέσεις που υπερασπίζονται η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση, αλλά και η ηγεσία του ΑΚΕΛ.

Μόνο υπό την εξουσία τέτοιου κράτους, όπως τελούν μετά το 1974, οι Έλληνες της Κύπρου μπορούν να θεωρούνται ασφαλείς, υποστηρίζει ο Κωνσταντακόπουλος, που χαρακτηρίζει μάλιστα την ύπαρξη ανεξαρτήτου, κυριάρχου και δημοκρατικού κράτους «εξίσωση επιβίωσης» του κυπριακού ελληνισμού. Γιατί, όπως γράφει, όσο ο κυπριακός λαός έχει τους τίτλους νόμιμου ιδιοκτήτη του νησιού (το κράτος του), οι Ξένες Δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να συναλλάσσονται μαζί του. Αν του πάρουν όμως το κράτος έχουν κάθε συμφέρον να τον συρρικνώσουν ή και να τον εκτοπίσουν.

Βολές κατά Κοτζιά

Τελευταία, και ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, ο κ. Κοτζιάς, έχει υιοθετήσει τη ρητορεία περί ανάγκης «κανονικού», «φυσιολογικού» κράτους στην Κύπρο. Η «ρητορεία» αυτή όμως είναι το αντίστροφο των πραγματικών θέσεων που υποστηρίζει η ελληνική διπλωματία, τονίζει ο Κωνσταντακόπουλος. Παραθέτει, μάλιστα, το κείμενο της συνέντευξης του Υπουργού Εξωτερικών στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων, όπου ο κ. Κοτζιάς τάσσεται υπέρ δικαιώματος βέτο «σε όλα τα σημαντικά ζητήματα» στην Τουρκοκυπριακή μειονότητα (18%). Το σύστημα αυτό οδηγεί αναγκαστικά στην εισαγωγή ξένων δικαστών και αξιωματούχων για να διοικείται το νέο «κράτος», όπως και υπέρ μιας Διεθνούς Αστυνομικής Δύναμης που θα ασκεί κυριαρχία επί του αφοπλισμένου κυπριακού «κράτους».

Όλα αυτά καθιστούν, κατά τον συγγραφέα, επικίνδυνη απάτη τα περί «καταργήσεως των εγγυήσεων» και «αποχώρησης των στρατευμάτων», που ο ίδιος τοποθετεί στο επίπεδο των άλλων μεγάλων Απατών που υπέστη ο ελληνικός λαός, όπως το «Λεφτά Υπάρχουν» και το «Σχίζουμε τα Μνημόνια». Το μόνο που κάνει η επιδιωκόμενη κατάργηση των εγγυήσεων, υπό συνθήκες δημιουργίας αποικίας και όχι κράτους στην Κύπρο, είναι να αφαιρέσει την τελευταία ίσως νομική δυνατότητα της Ελλάδας να συνδράμει τους Ελληνοκύπριους, αν τυχόν αρχίζουν να τους σφάζουν στο νησί, όπως έγινε το 1974.

Η Διάσκεψη της Γενεύης

Στο βιβλίο περιέχεται και η γνωμοδότηση του κορυφαίου συνταγματολόγου Γιώργου Κασιμάτη για τη Διάσκεψη της Γενεύης, πραξικόπημα με το οποίο υφερπάγη, με τη συνδρομή των κυβερνήσεων Αθήνας και Λευκωσίας, η ύψιστη συντακτική εξουσία από τον κυπριακό λαό, επί τω σκοπώ καταλύσεως του κυπριακού κράτους.

Συμμετέχοντας και αποδεχόμενες το πραξικόπημα αυτό (που σημειωτέον δεν έχει λήξει, αφού, με πρωτοβουλία Κοτζιά η Διάσκεψη έχει κηρυχθεί πάγια διαδικασία), για λογαριασμό των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, γράφει ο Κωνσταντακόπουλος, οι κυβερνήσεις Αθήνας και Λευκωσίας ουσιαστικά αποδέχθηκαν την επιστροφή της Κύπρου στο καθεστώς της Ιεράς Συμμαχίας. Διάφορες διεθνείς δυνάμεις διαπραγματεύονται το μελλοντικό Σύνταγμα και το διεθνές καθεστώς ενός κράτους, εν κρυπτώ και εν παραβύστω, χωρίς τη συμμετοχή των ίδιων των πολιτών ή μιας ειδικά εκλεγμένης Συντακτικής Συνέλευσης.

Ο συγγραφέας εκφράζει την υπόνοια ότι ο Χένρι Κίσινγκερ είναι και πάλι πίσω από το σχέδιο «δολοφονίας» και αφιερώνει ένα κεφάλαιο στη δράση και στη μεθοδολογία του, όπου περιλαμβάνεται και η μαρτυρία μιας συνάντησης που είχε μαζί του.

Βιβλίο «ισοδύναμο» προς το «Ξύπνα Καημένε μου Ραγιά», τον ύμνο της κυπριακής εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης του 1955-59, όπως το χαρακτήρισε στην εφημερίδα «Σημερινή» ο Λάζαρος Μαύρος, εμβληματική μορφή της κυπριακής δημοσιογραφίας, αλλά και της εθνικής, αντιαποικιακής συνείδησης στο νησί. Το βιβλίο του Κωνσταντακόπουλου είναι οπωσδήποτε σημαντικό για όποιον ενδιαφέρεται να καταλάβει την αλληλεπίδραση ανάμεσα στην εσωτερική και την εξωτερική «σπείρα θανάτου» στην οποία έχει εγκλωβιστεί ο ελληνισμός μετά το 2010.

* Πολιτικός Επιστήμων – Οικονομολόγος