Η ανοχή της Δύσης έκανε τον Ερντογάν “ταύρο εν υαλοπωλείω”

Η κατοχική Τουρκία αξιοποιεί το γεωστρατηγικό κενό, που διαπιστώνεται στην περιοχή καθώς και την ανακατανομή ισχύος ,που βρίσκεται σε εξέλιξη στο διεθνές σκηνικό. Ο Ερντογάν, θέλει με τη συμπεριφορά του, πρωτίστως όμως με τις ενέργειες του, να στείλει ξεκάθαρα μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση. Έχει δείξει σε πολλές περιπτώσεις ότι δεν ορρωδεί προ ουδενός και δεν πτοείται από κανένα. Το είπε ο ίδιος προχθές.

«Δεν ξέρετε», υπέδειξε, «με ποιον χορεύετε! Όποιες είναι οι κυρώσεις σου, μην αργείς, να τις επιβάλλεις! Εμείς κάναμε το βήμα μας για τα F-35 σας τα πληρώσαμε όμως δεν μας τα παραδώσατε. Μας είπατε επιστρέψτε τους S-400 στην Ρωσία. Εμείς δεν είμαστε ένα κράτος φυλάρχων! Είμαστε η Τουρκία!». Αυτό είναι το μήνυμα του προς τις ΗΠΑ, που δείχνουν, όχι μόνο να ανέχονται τον Ερντογάν, αλλά πως εξαρτώνται από αυτόν.

Το μήνυμα του προς τη Γαλλία, που είναι η μόνη που δείχνει να του αντιστέκεται, ήταν προσβλητικό για το πρόσωπο του Γάλλου προέδρου. Του εξέδωσε παραπεμπτικό για ψυχίατρο! Και το έκανε δυο φορές τις τελευταίες ημέρες. Προσβολές και επίδειξη ισχύος, αλαζονεία και επεκτατισμός. Αυτή είναι η συμπεριφορά του. Υπάρχουν διάφορες αναλύσεις για τους λόγους, που η κατοχική δύναμη συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο.

Επίδειξη δύναμης από τον Ερντογάν

Ο Ερντογάν απευθύνεται προς το εσωτερικό της χώρας και προσπαθεί να “ταΐσει” νταηλίκι και πατριωτισμό τους πολίτες για να ξεχάσουν τα οικονομικά δεινά, τα οποία βιώνουν. Είναι προφανές πως, όσο η οικονομική κρίση θα επιδεινώνεται, τόσο πιο επιθετικός θα γίνεται.
Απευθύνεται, ωστόσο και προς το διεθνή παράγοντα, σε αυτούς που θεωρεί εχθρούς του και ανταγωνιστές.

Και όχι μόνο σε αυτούς, αλλά και προς τους “φίλους” τους, για να δείξει ποιο είναι το αφεντικό! Η κατοχική Τουρκία θέλει να μπει “σφήνα” στις υπερδυνάμεις και να έχει δικό της ηγετικό ρόλο. Απευθύνεται, πρωτίστως, στον μουσουλμανικό κόσμο και επειδή και στο πεδίο αυτό υπάρχει ανταγωνισμός, επιχειρεί διά της ισχύος να επιβληθεί. Ανοίγει πολλά μέτωπα και τα διαχειρίζεται μέχρι τώρα με επιτυχία, επειδή δεν έχει κόστος.

Και κόστος δεν θα έχει όσο οι μεγάλες δυνάμεις βλέπουν την κατοχική Τουρκία ως έναν ισχυρό εμπορικό εταίρο και καμία από αυτές δεν θέλει να τινάξει τις “γέφυρες”. Αυτή η προσέγγιση θα συνεχίζεται ενόσω δεν “καίγεται το σπίτι τους” και εξακολουθούν να θεωρούν πως δεν κινδυνεύουν. Προφανώς και θα γίνει και αυτό κάποια στιγμή! Ο Ερντογάν όσο αποθρασύνεται, τόσο πιο επικίνδυνος θα είναι για όλους και για αυτούς, οι οποίοι σήμερα τον καλύπτουν.

Επιβολή νέων τετελεσμένων

Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα και την Κύπρο, ο Ερντογάν, είναι προσβλητικός, εκβιάζει και ταυτόχρονα κάνει βήματα επιβολής νέων τετελεσμένων. Έχει συμφωνήσει, μέσα από τις διαδικασίες του ΝΑΤΟ, να σταματήσουν οι ασκήσεις Ελλάδος και Τουρκίας. Όμως την ίδια ώρα που ανακοινωνόταν πομπωδώς από το ΝΑΤΟ η συμφωνία, η Άγκυρα εξέδιδε νέες παράτυπες NAVTEX!

Η Αθήνα απαντά στις επιθέσεις που δέχεται με επιστολές και διαμαρτυρίες, ενώ οι κινήσεις ανάσχεσης και αποτροπής διαφημίζονται δια των ΜΜΕ, έχοντας στόχο το εσωτερικό ακροατήριο. Το ερώτημα είναι κατά πόσο το μήνυμα αυτό, της αποφασιστικότητας για αποτροπή, φθάνει και στην Άγκυρα, η οποία δείχνει να φλερτάρει πιο ανοικτά πλέον με θερμό επεισόδιο.

Η Λευκωσία δεν έχει δυνατότητες ανάσχεσης των τουρκικών επεκτατικών ενεργειών. Το πώς και γιατί είναι ένα μεγάλο ζήτημα και θα πρέπει να απαντηθεί από τους εκάστοτε κυβερνώντες για τον τρόπο που αντιμετώπιζαν την άμυνα της Μεγαλονήσου. Αυτό σαφώς και το γνωρίζει η κατοχική δύναμη, η οποία ανενόχλητη προχωρεί στην επιβολή νέων τετελεσμένων σε έδαφος και θάλασσα.

Αποτυχία του κατευνασμού

Αν και η αποτυχία της πολιτικής του κατευνασμού επιβεβαιώνεται καθημερινά, είναι προφανές πως άλλη πορεία δεν συζητείται. Η αδυναμία διαμόρφωσης μιας αποτρεπτικής πολιτικής, οδηγεί, σε ό,τι αφορά την Κύπρο, στην εσωστρέφεια και στις αντιπαραθέσεις. Και η εσωτερική “αναμέτρηση” αφορά, δυστυχώς,  πόσες “βόμβες” με τετελεσμένα έσκασαν στου καθενός τα χέρια! Η διαμόρφωση μιας άλλης πολιτικής συνδέεται και με τις συμμαχίες που διαμορφώνουμε.

Οφείλουμε να έχουμε απαιτήσεις από τους συμμάχους και όχι μόνο να δίνουμε, θέτοντας τους και τις προτεραιότητες μας, δηλαδή το τι ακριβώς θέλουμε. Αφορά και τη δική μας αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσουμε την τουρκική επιθετικότητα. Προφανώς κι αυτό δεν μπορεί να γίνει από τον καναπέ! Παράλληλα, για να μπορέσει η κοινωνία να αντιδράσει, πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στους εκάστοτε διαχειριστές, όμως η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα είναι στο “πάτωμα”!