Η απροθυμία Δύσης και Ρωσίας να βάλουν όρια στην Τουρκία την αποθρασύνει

Η αδυναμία (ή απροθυμία) των κρατών μελών της ΕΕ, να στηρίξουν ενεργά την Ελλάδα, που υφίσταται μια εξωφρενική απειλή για τα κυριαρχικά της δικαιώματα από την Τουρκία, προβληματίζει την ελληνική πολιτική ηγεσία και μάλλον την προσγειώνει στην σκληρή πραγματικότητα της διεθνούς πολιτικής. Οι ευρωατλαντικοί θεσμοί, ΝΑΤΟ και ΕΕ, είναι κυρίως συμμαχίες συμφερόντων και όχι φιλανθρωπικά ιδρύματα, ή πάροχοι ασφάλειας στα κράτη μέλη τους.

Η ιερόσυλη απόφαση του Ερντογάν να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε μουσουλμανικό τέμενος, η ευθεία παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΑΟΖ της Μεγαλονήσου και οι ιταμές αξιώσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και στο Κρητικό πέλαγος, φαίνεται ότι δεν “ανησυχούν” ιδιαίτερα τους Ευρωπαίους ηγέτες, με εξαίρεση τη Γαλλία.

Η προειδοποίηση του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια ότι «η Ελλάδα έχει Ένοπλες Δυνάμεις και θα τις χρησιμοποιήσει. εφόσον προσβληθούν κυριαρχικά της δικαιώματα», που είναι η συνέχεια αντίστοιχων δηλώσεων του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου και του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Στρατηγού Κωνσταντίνου Φλώρου, φαίνεται ότι δεν είχαν την αναμενόμενη απήχηση στις τάξεις των συμμάχων και εταίρων μας.

Εξαιρετικά ήπιες είναι οι αντιδράσεις από την ΕΕ, ανύπαρκτες από το ΝΑΤΟ και  “εκκωφαντική” η σιωπή από τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Ο δε πρόεδρος της Ρωσίας Πούτιν (Χριστιανός Ορθόδοξος και τακτικός προσκυνητής του Αγίου Όρους στη Χαλκιδική) δικαιολόγησε την Τουρκία χαρακτηρίζοντας «εσωτερική υπόθεση» την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζάμι, ενώ η καγκελάριος της Γερμανίας δήλωσε ότι «λυπάται» για την απόφαση του Ερντογάν, αλλά παρέπεμψε στην OYNESKO!

Ο Νίκος Δένδιας κάνει μεγάλες προσπάθειες να βρει “φίλους” και εταίρους, στην Ευρώπη και στον αραβικό κόσμο, πλην όμως, σε κάθε κρούση για βοήθεια, θα πρέπει “ψελλίζει” και το: «Μοναχή το δρόμο επήρες, Εξανάλθες μοναχή. Δεν είν’ εύκολες οι θύρες, Εάν η χρεία τες κουρταλή» (Διονύσιος Σολωμός).

Κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας

Μια εκτεταμένη γεωγραφική περιοχή, από τις μεσογειακές χώρες της Αφρικής, την Ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο, τη Μέση Ανατολή (Συρία, Βόρειο Ιράκ), αποτελεί “διακεκαυμένη ζώνη”, όχι μόνο λόγω υψηλών θερμοκρασιών, αλλά κυρίως διότι η φλόγα του πολέμου και των στρατιωτικών συρράξεων, μεγαλώνει και γίνεται απειλητική, για όλους τους λαούς της περιοχής.

Η Τουρκία, αυτή την χρονική περίοδο, είναι σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Συρία, ενώ διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις σε βάρος των Κούρδων της Συρίας και των Κούρδων μαχητών του ΡΚΚ (στον ορεινό όγκο της νοτιοανατολικής Τουρκίας και στα σύνορα με το Βόρειο Ιράκ), ενώ μετέχει ενεργά στον αιματηρό εμφύλιο στη Λιβύη.

Επιπλέον παραβιάζει προκλητικά και ανεμπόδιστα τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΑΟΖ της Μεγαλονήσου. Ταυτόχρονα, με την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας, επιχειρεί να εξαναγκάσει την Ελλάδα σε διάλογο, με θέματα συζήτησης τις εξόφθαλμα παράνομες αξιώσεις της Τουρκίας, που άπτονται ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Η Τουρκία, έσπευσε να καλύψει το πολιτικό και στρατιωτικό κενό μετά την αποχώρηση των Αμερικανών από τη Μέση Ανατολή, μια αμφιλεγόμενη επιλογή του προέδρου Τραμπ, διότι άφησε απροστάτευτους τους Κούρδους στην τουρκική εξοντωτική μανία. Οι Κούρδοι ήταν οι πιο πιστοί σύμμαχοι των Αμερικανών στον αγώνα για την εξουδετέρωση των τζιχαντιστών του ISIS. Επιπλέον η Άγκυρα, έχει εργαλειοποιήσει το μεταναστευτικό-προσφυγικό πρόβλημα και το έχει μετατρέψει σε μέσο εκβιασμού της ΕΕ, αλλά και της Ελλάδας.

Η συμπεριφορά της Τουρκίας, ως μέλος του ΝΑΤΟ, έχει εξοργίσει πολλές χώρες με πρώτη τη Γαλλία. Ο Ερντογάν, σε μια επίδειξη πυγμής, ασελγεί επί της ορθοδόξου πίστεως και της Βυζαντινής ιστορίας και μετατρέπει την Αγία του Θεού Σοφία σε μουσουλμανικό τέμενος. Κυρίως όμως η Τουρκία, σε αυτό το παζλ των γεωπολιτικών εξελίξεων, έχει εξασφαλίσει την ανοχή των ΗΠΑ, της Ρωσίας, του ΝΑΤΟ και της Γερμανίας.

Γιατί απολαμβάνει ασυλία η Τουρκία

Οι πρόεδροι Τραμπ και Ερντογάν, μέσω των γαμπρών τους έχουν κοινές επιχειρηματικές δραστηριότητες (είναι αποκαλυπτικό το βιβλίο του Τζον Μπόλτον, πρώην συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του Αμερικανού Προέδρου). Το πανίσχυρο λόμπι της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας, δεν θέλει να χάσει έναν σημαντικό πελάτη και αγοραστή των αμερικανικών οπλικών συστημάτων. H Τουρκία είναι και συμπαραγωγός χώρα των υπερσύγχρονων αμερικανικών μαχητικών αεροσκαφών F 35.

Οι πρόεδροι της Ρωσίας και της Τουρκίας, έχουν υπογράψει στρατιωτικές συμφωνίες αγοράς πανάκριβου ρωσικού πολεμικού υλικού (αντιαεροπορικά συστήματα S-400 και κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στο Ακουγιού). Επίσης οι σχέσεις της καγκελαρίου Μέρκελ με τον Ερντογάν είναι πολύ καλές, επειδή οι γερμανικές επενδύσεις στην Τουρκία είναι αρκετά κερδοφόρες και προωθούν μεγάλες εμπορικές γερμανοτουρκικές συναλλαγές. Να σημειώσουμε πως η Τουρκία είναι ο μεγαλύτερες αγοραστής γερμανικών οπλικών συστημάτων.

Το αποτέλεσμα είναι, εκτός των άλλων, οι διεθνείς οργανισμοί (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ και ΕΕ), όχι μόνο δεν καταγγέλλουν την κραυγαλέα παραβατική συμπεριφορά της Τουρκίας, αλλά σχεδόν απαγορεύουν ακόμη και τη συζήτηση για το ενδεχόμενο σοβαρών και αποτελεσματικών κυρώσεων σε βάρος της. Διότι η υπόσχεση της ΕΕ, ότι θα μελετήσει μελλοντικές κυρώσεις για την Τουρκία, μάλλον ενθαρρύνει παρά αποθαρρύνει τον Ερντογάν, να συνεχίσει τις έκνομες δραστηριότητές του.

Αποκαλύψεις των γερμανικών ΜΜΕ

Είναι χαρακτηριστικό ότι γερμανικά ΜΜΕ καταγγέλλουν την Τουρκία, για λαθρεμπόριο όπλων, αν όχι με τη συμμετοχή, αλλά τουλάχιστον με την ανοχή της Γερμανίας! Όπλα, που η Τουρκία μεταφέρει στη Λιβύη, προκειμένου να ενισχύσει το ανδρείκελο της, τον Λίβυο πρωθυπουργό Σαράτζ, στον εμφύλιο που μαίνεται με τις δυνάμεις του στρατάρχη Χαφτάρ.

Η γερμανική εφημερίδα Die Welt αναδεικνύει σε ρεπορτάζ της τα τεκταινόμενα στη Λιβύη και το λαθρεμπόριο όπλων της Άγκυρας, που παραβιάζει το εμπάργκο που έχει επιβάλει ο ΟΗΕ. Μάλιστα, στο ρεπορτάζ γίνεται αναφορά στο ρόλο της Γερμανίας, η οποία, σύμφωνα με τους συντάκτες του ρεπορτάζ, ενώ τα βλέπει και τα γνωρίζει όλα, τηρεί στάση απλού θεατή (που στην προκειμένη περίπτωση είναι ομολογία συνενοχής).

Ασφαλώς, η ανοχή των ισχυρών της Δύσης (ΗΠΑ- Γερμανία), αλλά και της Ρωσίας, στις παράνομες και προκλητικές συμπεριφορές της Τουρκίας, βασίζεται στην προώθηση κοινών στρατηγικών, γεωπολιτικών και ενεργειακών συμφερόντων. Όμως, δεν είναι εύκολα προβλέψιμη η κατάληξη αυτών των πολιτικό-διπλωματικών επιλογών, που ενδεχομένως να κρύβει και εξαιρετικά δυσάρεστες εκπλήξεις.