Η Αθήνα στα ελληνοτουρκικά: “Παρηγοριά στον άρρωστο…”

Κάθε χώρα έχει πάγια συμφέροντα που δεν αλλάζουν εκτός αν υπάρξει θεμελιώδης ανατροπή διεθνώς ή σε διμερές επίπεδο. Η αλλαγή κυβερνήσεων, ηγετών, κομμάτων, επηρεάζει ελάχιστα, έως καθόλου, τα πάγια συμφέροντα και την πολιτική που υπαγορεύουν. Αν, όμως, μεταβληθεί ριζικά το εσωτερικό καθεστώς, με ή χωρίς επανάσταση, η νέα άρχουσα ελίτ μπορεί να επιβάλλει αλλαγές και στις σχέσεις της χώρας με τον διεθνή περίγυρο.

Στην Τουρκία, με τον Ερντογάν έχει ανατραπεί το εσωτερικό καθεστώς. Ξεθεμελιώθηκαν οι κεμαλιστές και ήρθαν στην εξουσία νέες κοινωνικές δυνάμεις εξοβελίζοντας τους εκπροσώπους του παλαιού καθεστώτος. Οι κεμαλιστές είχαν τόσο φθαρεί ηθικά και πολιτικά, που παραδόθηκαν σχεδόν αμαχητί. Άλλαξε η τουρκική κοινωνία με την άνοδο στρωμάτων από τις ανατολικές περιοχές, καθυστερημένες έως πρότινος, ενώ οι κεμαλιστές-αστοί είχαν χάσει τον αρχικό δυναμισμό τους.

Ας πούμε, ως απλουστευμένο παράδειγμα, κάτι ανάλογο με ότι είχε συμβεί στην Ελλάδα μετά την ήττα του 1897 και, ακολούθως, την Επανάσταση του 1910, που κατέληξε στην ανάληψη της εξουσίας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Προτρέχοντας, ο Ερντογάν δίνει την αίσθηση στους Τούρκους ότι έχουν προορισμό και ανταποκρίνεται στην επιδίωξη να αναβαθμιστεί η χώρα σε αποδεκτή διεθνώς περιφερειακή δύναμη, ώστε να εκλείψουν ή να αποδυναμωθούν όποιοι θα ήθελαν να την κόψουν σε κομμάτια για να απαλλαγούν από έναν ενοχλητικό παράγοντα εξουσίας στην περιοχή.

Η διακυβέρνηση Ερντογάν εξακολουθεί να τροφοδοτεί με όνειρα-στόχους τη χώρα, επικαλούμενη το οθωμανικό μεγαλείο. Γι’ αυτό κρατιέται τόσα χρόνια στην εξουσία και δεν είναι διόλου απίθανο να υπερνικήσει τις τρέχουσες δυσκολίες. Σε όποιον αυτά δεν αρέσουν ας αφήσει την επιβλαβή υποτίμηση-ύβρεις-κλάψες κατά των Τούρκων (και των δυτικών που τους στηρίζουν) και να αναπτύξει δράσεις, συσπείρωση και οργάνωση, πολιτική και στρατιωτική, με σοβαρότητα και στόχους, αφήνοντας τους πολιτικαντισμούς και την ποδοσφαιροποίηση της ζωής μας.

Η Τουρκία μετά τον Ερντογάν

Τα πάγια συμφέροντα καθορίζονται, όχι από αυθαίρετες επιθυμίες, αλλά από τις πραγματικές δυνατότητες κάθε χώρας, αλλά και από τις προοπτικές που ανοίγουν αυτές οι δυνατότητες. Έχουν, δηλαδή, ένα στοιχείο ρευστότητας έως ότου παγιωθούν. Άλλα συμφέροντα είχε η Ελλάδα όταν ανέλαβε το 1910 την Εξουσία ο Ελευθέριος Βενιζέλος και άλλα στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, έως την εκστρατεία στη Σμύρνη. Άλλα η Κίνα του Μάο και άλλα η σημερινή Κίνα του Σι. Ο Ερντογάν έχει πει ότι η Τουρκία ή θα χάσει ή θα κερδίσει εδάφη. Δεν ήταν κουβέντα του αέρα.

Η νέα ευκαιρία ταυτίζεται με την προοπτική αναβάθμισης της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη. Όμως, μετά την άδεια των ΗΠΑ (Κίσινγκερ) να εισβάλουν στην Κύπρο, οι Τούρκοι παίζουν παιχνίδια, αλλά Αμερικάνοι και Ρώσοι τους αφήνουν να “μυρίζουν το ψητό”, (πχ στη Συρία ή στην Ελλάδα) αλλά όχι να το τρώνε! Ίσως τώρα ελπίζουν, λόγω Ουκρανίας, ότι αυτό μπορεί να αλλάξει. Πιστεύω ότι θα απογοητευτούν. Υπό τον όρο ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία χάνεται για τη Δύση και ο Πούτιν παραμένει στη θέση του ισχυρός και υγιής.

Αν ο Ερντογάν χάσει τις εκλογές του χρόνου, ανοίγει άλλο κεφάλαιο. Η μόνη προσώρας παρατήρηση είναι ότι ο Ερντογάν άνοιξε νέες προοπτικές έτσι ώστε, ο όποιος διάδοχος θελήσει να τις κλείσει, θα φανεί σαν ήττα και ίσως προκαλέσει χαώδεις καταστάσεις. Αλλά και η συνέχιση της πολιτικής Ερντογάν από διαδόχους λιγότερο ικανούς, μπορεί να οδηγήσει σε χάος, όπως συνέβη με την ήττα του Ελευθερίου Βενιζέλου στις εκλογές του 1920.

Αυταπάτες και ψευδαισθήσεις

Στην Αθήνα καλλιεργείται η ιδέα ότι οι πολιτικές Ερντογάν τον οδηγούν αναπόφευκτα σε καταστροφή, οπότε θα επωφεληθούμε. Θυμίζει το “παρηγοριά στον άρρωστο, ώσπου να βγει η ψυχή του”! Αντιθέτως, θεμελιώδης καταστροφική ήττα της Τουρκίας από τρίτους, χωρίς την αποφασιστική συμβολή μας, μπορεί να καταλήξει -και είναι το πιθανότερο να καταλήξει, σε αρνητικό αποτέλεσμα και για την Ελλάδα. Επειδή αυτοί που θέλουν να διαλύσουν την Τουρκία είναι ακριβώς εκείνοι που έχουν αποδείξει την εντελώς αρνητική στάση τους απέναντί μας.

Κανείς δεν θέλει να αντικαταστήσει ένα μπελά, την Τουρκία, με έναν άλλο και μάλιστα με κάποιον (δηλαδή εμάς) που στο βάθος της ψυχής του θα τρέφει την πεποίθηση ότι έχει αυτοκρατορικά, βυζαντινά, δικαιώματα στην περιοχή. Οι λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου ήταν ενδεικτικές. Πριν από το 1453 συνέβη το 1204, η πτώση της Πόλης στα χέρια των δυτικών, κάτι που το θάβουμε στα βιβλία, στο σχολείο, το ρίχνουμε στην αγκαλιά της λήθης, να μη θίξουμε, τάχα, φίλους και συμμάχους.

Αλλά ούτε στη Δύση ούτε στη Ρωσία το ξεχνούν. Τα σημερινά τρέχοντα είναι επανάληψη προηγούμενων επεισοδίων. Εμείς τρέχουμε για βοήθεια στους ξένους που γεμίζουν τους Τούρκους χάδια και φιλιά, προς απογοήτευση όσων τρέφονται με αυταπάτες. Μια δοκιμασμένη μέθοδος καλλιέργειας αυταπατών είναι να λες στον κόσμο ότι οι δυτικοί και όχι οι Ρώσοι (ή το αντίστροφο) είναι το στήριγμά μας στις δυσκολίες και οι σωτήρες μας. Αυτή η μέθοδος κρατάει 200 (διακόσια) χρόνια και δεν έχει μπαγιατέψει ακόμα. Τη ζούμε καθημερινά, τη βλέπουμε και τη διαβάζουμε παντού, κυριαρχεί και βασιλεύει. Αλλά είναι σαχλαμάρες. Μ’ αυτές ζούμε δυο αιώνες. Μπάστα πια!