Η Δύση φλερτάρει το “αβύθιστο αεροπλανοφόρο”

Η Κύπρος μπήκε- ξανά- στο χάρτη λόγω των γεωπολιτικών εξελίξεων.  Λόγω των όσων διαδραματίζονται στην περιοχή. Πόλεμοι, γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων από την κατοχική δύναμη στο Ισραήλ, συριακό, οδήγησαν σε μια νέα κατάσταση πραγμάτων, η οποία χαρακτηρίζεται από ρευστότητα, αβεβαιότητα και κινδύνους.

Είναι σαφές πως η πόρτα του φρενοκομείου δεν άνοιξε τώρα, αλλά προ πολλού και είναι πρόδηλο ότι δύσκολα μπορεί να κλείσει. Με άλλους όρους και δεδομένα συνδέεται με τη συνεχιζόμενη ανακατανομή ισχύος. Προφανώς και η ευθύνη δεν είναι των λαών, αλλά όλων εκείνων, οι οποίοι πίσω από κλειστές πόρτες, κάνουν ασκήσεις επί χάρτου, δημιουργούν κρίσεις και μέσω αυτών κερδίζουν οικονομικά και γεωπολιτικά. Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η απούσα ΕΕ, έχουν δημιουργήσει μια γεωπολιτική τρύπα και η συνέχεια θα δείξει κατά πόσο θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις. Η κατάσταση φαίνεται να έχει ξεφύγει.

Κι αυτό φαίνεται από την πορεία των πραγμάτων: Από τον πόλεμο του Ιράκ μέχρι την “Αραβική Άνοιξη”, το αποτέλεσμα ήταν το Ισλαμικό Κράτος, ο συριακός εμφύλιος, η προσφυγική κρίση και σε ό,τι αφορά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, η ενίσχυση της ακροδεξιάς. Ποια θα είναι η συνέχεια; Γενίκευση πολέμου και μια μάχη επικράτησης διαφορετικών συμφερόντων με το «μοντέλο Λιβύης» να είναι το επικρατέστερο.

Ελλάδα και Κύπρος

Η Ελλάδα από απόσταση φαίνεται να αντιμετωπίζει τις εξελίξεις μέσα από ένα γκρίζο πέπλο, κοντόφθαλμης και εν πολλοίς εξαρτώμενης από τρίτους, τις ΗΠΑ, προσέγγισης. Είναι γενικώς απούσα. Η Κύπρος από απόσταση αναπνοής παρακολουθεί τις εξελίξεις στην περιοχή. Η Λευκωσία κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις (Λίβανο, Παλαιστίνη, Ισραήλ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Αίγυπτο, Κατάρ) και ενίοτε διαδραματίζει ρόλο αγγελιαφόρου, κομιστή μηνυμάτων.

Την ίδια ώρα,  είναι σαφές πως οι Αμερικανοί θεωρούν πως η Κύπρος μπορεί να αξιοποιηθεί για τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς τους παραπέμποντας στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, όταν το νησί χαρακτηριζόταν “αβύθιστο αεροπλανοφόρο”. Φαίνεται πιο έντονα έχουν φέρει στο προσκήνιο το “αβύθιστο αεροπλανοφόρο”, το οποίο επιδιώκουν να αξιοποιήσουν στο έπακρο.

Υπενθυμίζεται ότι ο απερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, μια εβδομάδα πριν τις αμερικανικές εκλογές, τον περασμένο Νοέμβριο, προσκάλεσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη στο Λευκό Οίκο. Στη συνέχεια και στο πλαίσιο ενδεχομένως και του ενδονατοϊκού ανταγωνισμού, ο Βρετανός Πρωθυπουργός έφθασε την περασμένη Τρίτη στη Λευκωσία για να συναντηθεί με τον Κύπριο Πρόεδρο, τον οποίον είδε τον Οκτώβριο στο Λονδίνο.

Ήταν η πρώτη μετά από 53 χρόνια συνάντηση Βρετανού πρωθυπουργού. Προφανώς και η επίσκεψη έχει να κάνει με τις γεωπολιτικές εξελίξεις, καθόλου με το Κυπριακό, αλλά πρωτίστως με τις στρατιωτικές βάσεις, που διατηρεί η Βρετανία στο νησί και θέλει να διατηρήσει, για να έχει ρόλο και λόγο στην ευρύτερη περιοχή. Η ξεδοντιασμένη βρετανική πάλαι ποτέ αυτοκρατορία δεν έχει άλλη διέξοδο στην περιοχή, αλλά και ευρύτερα, παρά μόνο μέσω Κύπρου. Διά των βρετανικών βάσεων.

Η Κύπρος, κυρίως με τους Βρετανούς, δεν έχει ψευδαισθήσεις, ότι δηλαδή έχουν αλλάξει στάση έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μια στάση, η οποία διαχρονικά, ήταν απέναντι στην Κύπρο και δίπλα στην Τουρκία. Το ίδιο ισχύει και με τις ΗΠΑ, που υπάρχουν ακόμη οι μνήμες από το 1974.

Η ιμπεριαλιστική Τουρκία

Σε αυτή τη φάση και με τα δεδομένα που διαμορφώνονται σήμερα στο συριακό, η Τουρκία είναι στους κερδισμένους. Πέτυχε αυτά που επιδίωκε. Είχε εμπλοκή και αξιολογεί τα κέρδη. Έχει λόγο την επόμενη ημέρα, κατέχει έδαφος και έχει ως προτεραιότητα  να κτυπήσει τους Κούρδους αποτρέποντας την ανακήρυξη κουρδικού κράτους. Εάν το πετύχει αυτό, η παρουσία της στη Συρία θα έχει «κλειδώσει» εσαεί και θα έχει μεγάλη επιρροή στη χώρα ή σε ένα από τα κομμάτια της, στην περίπτωση διαμελισμού.

Εάν, όμως, δεν καταφέρει να αποτρέψει την ανακήρυξη κουρδικού κράτους, τότε η Άγκυρα θα χάσει στη γεωπολιτική σκακιέρα. Και μάλλον θα αντιδράσει βιαίως. Το «κλειδί» στην περίπτωση της ανακήρυξης ή μη κουρδικού κράτους βρίσκεται στα χέρια των Αμερικανών, οι οποίοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουλήσουν για μια ακόμη φορά τους Κούρδους.

Η Τουρκία έχει- σε αντίθεση με την Ελλάδα- ένα ολοκληρωμένο σχεδιασμό σε ό,τι αφορά το διεθνές πεδίο. Πρόκειται για ένα σχέδιο, το οποίο αφορά τους επεκτατικούς σχεδιασμούς της Άγκυρας. Τα ιμπεριαλιστικά της σχέδια, που επεκτείνονται σε όλο τον κόσμο, με βάση συγκεκριμένα βήματα.

Όπως είναι γνωστό, λίγα 24ωρα πριν καταρρεύσει το καθεστώς Άσαντ στη Συρία και προελάσουν οι τζιχαντιστές, στην Τουρκία ο Ερντογάν παρουσίαζε το Έγγραφο Στρατηγικής Δημόσιας Διπλωματίας 2024-2029. Πρόκειται για ένα μελετημένο σχέδιο τουρκικής προέλασης σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Είναι ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης, το οποίο αφορά την περίοδο μέχρι το 2029. Έχοντας ως εργαλείο τη στρατηγική της ήπιας ισχύος και παράλληλα τη πολιτική της στρατιωτική επιβολής. Διά της στρατιωτικής ισχύος.

Το Έγγραφο Στρατηγικής Δημόσιας Διπλωματίας 2024-2029, εστιάζει στο όραμα για “μεγαλύτερη Τουρκία”. Αναδεικνύει τις στρατηγικές επιδιώξεις και συνιστά την πρακτική υλοποίησης του μεγαλεπήβολου εθνικιστικού οράματος, για  επέκταση της κατοχικής δύναμης σε περιοχές του πλανήτη. Πρόκειται για πολιτική διείσδυσης διά της στρατιωτικής ισχύος (Συρία, Λιβύη και αλλού), με στόχο τη «φυσική παρουσία». Πρωτίστως, όμως, χρησιμοποιείται η μέθοδος της ήπιας ισχύος, που περιλαμβάνει φιλανθρωπίες, κατασκευή έργα υποδομής σε τρίτες χώρες (Αφρική, Καύκασο, Βαλκάνια).

Μονίμως στη μεγάλη εικόνα της τουρκικής στρατηγικής είναι  η Κύπρος και η Ελλάδα, που αποτελούν το κοντινότερο και στρατηγικά σημαντικότερο στόχο για την κατοχική δύναμη. Η επεκτατική πολιτική της Άγκυρας περνά μέσα από την Ελλάδα και την Κύπρο, που επιδιώκει να τις ελέγξει για να μην αποτελέσουν, μεταξύ άλλων, εμπόδιο στα σχέδια της.

Διεθνή στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας

Σε στρατιωτικό επίπεδο στόχος της κατοχικής δύναμης είναι η παρουσία.  Όπως είναι γνωστό, οι περισσότερες δυνάμεις εκτός Τουρκίας βρίσκονται στα κατεχόμενα. Στην περίπτωση αυτή, βέβαια, τα στρατεύματα είναι κατοχικά. Διαθέτει δυνάμεις, μεταξύ άλλων και σε Κατάρ, Σομαλία, Συρία, Ιράκ, Λιβύη. Σε κάποιες από αυτές τις χώρες, όπως η Συρία και η Λιβύη, δρα και διά αντιπροσώπων. Είναι γνωστό ότι έχει συνάψει στρατιωτικές συμφωνίες με Νιγηρία, Σενεγάλη, Τόγκο.

Ταυτόχρονα, πωλούνται οπλικά συστήματα προς διάφορες χώρες. Η πώληση drones κάνει θραύσεις, όχι μόνο σε χώρες της Αφρικής αλλά παντού. Οι πωλήσεις τουρκικών στρατιωτικών εξοπλισμών  της Τουρκίας, όπως είναι τα drones- µη επανδρωµένα αεροσκάφη και τεθωρακισµένα οχήµατα, φθάνουν πλέον δισεκατομμύρια δολάρια.

Κάποιες χώρες εκχωρούν κυριαρχία τους στην Τουρκία, όπως είναι η περίπτωση της Σομαλίας. Η χώρα αυτή έχει εκχωρήσει στην Τουρκία εξουσία να προστατεύει την υφαλοκρηπίδα της, γεγονός που δημιουργεί προϋποθέσεις για εσαεί παρουσία της στο χώρα αυτή. Και δεν είναι η μόνη.

Είναι προφανές πως η Τουρκία θέλει να επεκταθεί παντού, σε όλες τις περιοχές του πλανήτη. Εστιάζει περισσότερο τώρα στην Αφρική, στον Καύκασο, στα Βαλκάνια. Δημιουργεί άλλης μορφής σχέσεις, σχέσεις εξάρτησης, ενισχύοντας την επιρροή της, εφαρμόζοντας πολιτικές αύξησης επιρροής. Επιχειρεί να επιβάλει διά της ήπιας ισχύος μοντέλο φιλανδοποίηση, ώστε να μπορέσει να προωθήσει στρατηγικά της συμφέροντα. Όταν ελέγχει οικονομικά μια χώρα, τις υποδομές της, τότε μπορεί και να καθορίσει και την πολιτική της. Ειδικά στην Αφρική, όπου το τουρκικό αποτύπωμα βρίσκεται παντού και είναι έντονο.

 

---

 

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον Δρόμο της Αριστεράς