Η Ελλάδα συνεχίζει τη διολίσθησή της στην παρακμή

Η Ελλάδα έχει απωλέσει την ιστορική ευκαιρία, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, να μετατραπεί σε ένα ισχυρό δημοκρατικό ευρωπαϊκό κράτος δικαίου. Εισήλθε, στη σημερινή εποχή των έντονων γεωπολιτικών ανακατατάξεων, σε ένα «σκοτεινό κατηφορικό μονοπάτι παρακμής». Η εποχή της γεωπολιτικής ρευστότητας έχει ως αιτία τη μείωση της ισχύος και του ρόλου των ΗΠΑ στην «πλανητική διαχείριση» των πραγμάτων, αφού αυτές έχουν εισέλθει στο λεγόμενο «φθινόπωρο των ηγεμονιών», σύμφωνα με το ορθό σχήμα του Giovanni Arrighi.

Λόγω της μακρόσυρτης παρακμιακής πορείας της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ, θα υπάρξουν έντονες γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Αυτό θα συμβεί, λόγω της εμφάνισης νέων επίδοξων δυνάμεων με παγκόσμια ισχύ, σε συνδυασμό με την όξυνση της οικονομικής κρίσης, εξαιτίας του έντονου ανταγωνισμού των πόλων του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

Σε αυτή την περίοδο, η Ελλάδα βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία, καθημαγμένη σε οικονομικό, κοινωνικό και θεσμικό επίπεδο, από την μνημονιακή κηδεμονία. Πρόκειται για βαθειά και επικίνδυνη παρακμή, αφού πάσχουν όλοι οι πυλώνες που συγκροτούν την ισχύ και την ύπαρξη αυτού του Κράτους.

Η οικονομική ιθύνουσα τάξη, που χαρακτηρίζονταν πάντα από έντονο «παρασιτισμό» και εξάρτηση, έχει πλέον απωλέσει κάθε αυτονομία. Έχει παραδώσει τα πάντα στους ξένους δανειστές, θεωρώντας αφελώς, ότι θα μπορούσε να συγκρατήσει τα δικά της οικονομικά προνόμια. Σήμερα, όμως, εισπράττει τα επίχειρα αυτής της έλλειψης εθνικής συνείδησης, αφού, πλέον, το ξένο κεφάλαιο και οι δανειστές αφαιρούν και τις δικές τους περιουσίες.

Ο πατριωτισμός στις μυλόπετρες

Το πολιτικό προσωπικό εξουσίας «ζυγίσθηκε και βρέθηκε ελλιπές», τόσο για την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Ελλάδας και των ευκαιριών κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, μέσα από τη θωράκιση και την παραγωγική ανασυγκρότησή της, όσο και για την διατήρηση των στοιχειωδών δομών της εθνικής κυριαρχίας. Αντίθετα, έχει μετατραπεί σε θλιβερή θεραπαινίδα των ξένων δανειστών και το μόνο μέλημά του είναι η αναπαραγωγή του και η διατήρηση των τοξικών για την χώρα προνομίων του.

Τέλος, η κοινωνία, λόγω του μνημονιακού σοκ που υπέστη, σε συνδυασμό με την εκκωφαντική διάψευση της ελπίδας από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται σε κατάσταση «ημιληθάργου». Αδυνατεί να υπερκεράσει το ελλειμματικό και τοξικό σημερινό πολιτικό σύστημα και να επιβάλει ένα νέο πολιτικό υποκείμενο ανατροπής της παρακμής και βύθισης της Ελλάδας.

Πέραν της πρόδηλα μη ανταγωνιστικής οικονομικής λειτουργίας της, που αποτελεί συστατικό όρο εθνικής κυριαρχίας στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει και τις συνέπειες των ιστορικών τραυμάτων της (Εμφύλιος, μεταπολεμικό κράτος της Δεξιάς, Χούντα κ.λπ.), που δυστυχώς, έως και σήμερα, προσδιορίζουν ιδεολογικά την κυριαρχία στρεβλών απεικονίσεων σε κρίσιμης φύσεως έννοιες, όπως είναι ο πατριωτισμός.

Ο τελευταίος έχει συνθλιβεί ανάμεσα στις «μυλόπετρες». Από τη μία πλευρά ένας ιδιότυπος εθνικισμός-καρικατούρα, με κύριο γνώρισμα την πατριδοκαπηλεία, που είχε συντριβεί με πάταγο κατά την περίοδο της Χούντας. Λόγω όμως της σημερινής κρίσης, εκφράζεται σήμερα μέσα από κάθε είδους ακροδεξιά μορφώματα. Από την άλλη πλευρά, μια αποδομητική ιστορική αντίληψη του «κοσμοπολιτισμού» και του ακραίου «δικαιωματισμού», που οδηγεί στον λεγόμενο «εθνομηδενισμό». Αυτή υπηρετείται από διάσπαρτες δυνάμεις από την λεγόμενη Ανανεωτική Αριστερά, έως αυτές των «νεοφιλελεύθερων» αντιλήψεων.

Σοβαρές συνέπειες

Οι δυο αυτές εκφράσεις οδηγούν στο ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα, που είναι η φθορά, η αλλοίωση και ο εξοβελισμός του πατριωτισμού, που αποτελεί «οξυγόνο» για κάθε κοινωνία και ειδικότερα για την Ελλάδα, που έχει ανοιχτά μείζονα εθνικά θέματα. Η Ελλάδα σήμερα εμφανίζει μια σχιζοειδή κατάσταση. Από τη μία πλευρά της “αποικίας χρέους” του Βερολίνου και από την άλλη του διπλωματικού-στρατιωτικού “προτεκτοράτου” των ΗΠΑ, χωρίς κανένα σχέδιο για την πορεία της και την έξοδό της από την βαλτώδη, παρακμιακή κατάσταση, που βρίσκεται.

Προ εβδομάδων με δηλώσεις του στις ΗΠΑ ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος εμφανίσθηκε δημόσια να παρακαλεί τον αντίστοιχο υπουργό Εθνικής Άμυνας των ΗΠΑ, να γεμίσει την Ελλάδα με όσο δυνατόν περισσότερες αμερικανικές βάσεις. Θύμισε «φύλαρχο» νεότευκτου αφρικανικού κράτους, που ζητά από τον ισχυρό να εκμεταλλευθεί ανέξοδα την δική του δήθεν γενναιοδωρία «παραχώρησης» των πάντων, με στόχο να κερδίσει την πρόσκαιρη εύνοιά του.

Οι τελευταίες, εξάλλου, εξελίξεις στο κυβερνητικό στρατόπεδο, με την παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, εξαιτίας της σφοδρής διαμάχης με τον υπουργό Άμυνας, με «κυρίως πιάτο» την επικάλυψη των αρμοδιοτήτων και «επιδόρπιο» την διαχείριση των μυστικών κονδυλίων του υπουργείου Εξωτερικών και του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, θυμίζουν κακής ποιότητας μαύρη κωμωδία.

Αυτή η πολιτική κατάσταση επαπειλεί σοβαρές συνέπειες για την Ελλάδα, η οποία, πέρα από τη σφοδρή οικονομική και κοινωνική κρίση, αντιμετωπίζει και σοβαρά εθνικά προβλήματα. Ιδιαίτερα στον άξονα Κύπρος-Αιγαίο-Θράκη, όπου η Τουρκία επιδίδεται σε επιθετικές ενέργειες, με τελευταία περίπτωση στην ΑΟΖ της Κύπρου, αλλά και στα υπόλοιπα «μέτωπα» (Αλβανία, Σκόπια).

Εθνικός αυτοχειριασμός

Στο μείζον εθνικό θέμα, που είναι η επιθετικότητα της Τουρκίας σε βάρος νομίμων δικαιωμάτων της Ελλάδας, οι υποχωρήσεις είναι συνεχείς. Συνεπεία όχι μόνο αυτής της στρεβλής αντίληψης περί πατριωτισμού, αλλά και του φοβικού συνδρόμου, που χαρακτηρίζει διαχρονικά την πολιτικοοικονομική ηγεσία της χώρας. Εκείνο, όμως, που προκαλεί οργή και θλίψη, είναι η πρόθεσή της να ικανοποιήσει τα αιτήματα της Τουρκίας στην Θράκη για εκλογή των μουφτήδων, που αποτελούν το «μακρύ χέρι» της Άγκυρας σε μια περιοχή, η οποία είναι βέβαιο, ότι θα αποτελέσει θέατρο μεγάλων γεωπολιτικών ανακατατάξεων, όταν η Τουρκία αποφασίσει να «παίξει το χαρτί της» εκεί.

Από την άλλη, στις σχέσεις μας με το γειτονικό κράτος των Σκοπίων, η Συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί, ήδη, «ακάνθινο στεφάνι» για τον ελληνισμό. Αναγνωρίζουμε σε αυτό την ιδιότητα του «μακεδονικού έθνους» και «μακεδονικής γλώσσας», ρίχνοντας, έτσι, «λίπασμα» στον φαντασιακό «μακεδονικό αλυτρωτισμό», που αποτελεί την βασική πεποίθηση του σλαβικού πληθυσμού των Σκοπίων.

Αυτό, δε, είναι βέβαιον ότι θα χρησιμοποιηθεί σε βάρος της Ελλάδας στο μέλλον, από κύκλους, που θα προσβλέπουν σε γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην περιοχή. Γι’ αυτό και οι αναφορές περί ειρήνης στην περιοχή και περί ανάδειξης του ηγετικού ρόλου της Ελλάδος στα Βαλκάνια, ως επιχειρηματολογία για την ανάγκη ψήφισης της Συνθήκης των Πρεσπών, μόνο θυμηδία προκαλούν.

Υποχωρητική στάση

Τέλος, κακές συνθήκες επικρατούν και στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, μετά την εκτέλεση του Βορειοηπειρώτη Κωνσταντίνου Κατσίφα στο χωριό Βουλιαράτες, ανήμερα της επετείου της Εθνικής Εορτής του Έπους του 1940, από τις ειδικές δυνάμεις της αλβανικής αστυνομίας. Εδώ παρατηρείται μια υποχωρητική στάση της Αθήνας απέναντι στον απροκάλυπτα ανθελληνικό αλβανικό εθνικισμό-μεγαλοϊδεατισμό, που προωθείται από την ηγεσία της γείτονος χώρας.

Η Ελλάδα δεν απαιτεί, καν, την εφαρμογή των διεθνών κανόνων και την τήρηση των προβλεπομένων δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας, που είναι αναγνωρισμένη και από το Αλβανικό Σύνταγμα. Αντίθετα, παρακολουθεί απαθής, όλα αυτά τα χρόνια, τον συστηματικό διωγμό και εξοστρακισμό της μειονότητας από το αυταρχικό αλβανικό καθεστώς.

Είναι προφανές, ότι ο τσαμπουκάς του βαθέως αλβανικού κράτους, με εκτελέσεις Ελλήνων πολιτών τύπου Φαρ Ουέστ, δεν θα μπορούσε εύκολα να γίνει, αν γνώριζε ότι η Ελλάδα θα αντιδρούσε, όπως, δηλαδή, κάθε άλλη χώρα σε μια τέτοια περίπτωση και θα είχε συνέπειες. Για παράδειγμα, η πιο απλή αντίδραση θα ήταν μια δήλωση, ότι κράτος που ενεργεί με αυτές τις αυταρχικές μεθόδους και δεν αναγνωρίζει τα στοιχειώδη δικαιώματα μιας αναγνωρισμένης διεθνώς μειονότητας, δεν έχει θέση στην ΕΕ.

Τα παραπάνω αποτελούν ένα «παζλ», που συνάδει με ένα είδος «εθνικού αυτοχειριασμού», ο οποίος πρέπει να ανατραπεί από τις δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις. Αυτές που σήμερα βρίσκονται διασκορπισμένες και εν υπνώσει. Απαιτείται η δημιουργία ενός νέου ισχυρού πολιτικού υποκειμένου ανατροπής, που οφείλει να ξαναβρεί το νήμα του αντιστασιακού χαρακτήρα, που διαχρονικά στην μακραίωνη ιστορία του Ελληνισμού αποτέλεσε τον ζωογονητικό παράγοντα επιβίωσής του. Κι αυτό πριν να είναι αργά για το μικρό, αλλά ιστορικό έθνος των Ελλήνων, σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του μεγάλου Έλληνα ιστορικού Νίκου Σβορώνου.