Η Ελλάδα χωρίς “ιμάντες ασφαλείας”

Ειδικότερα, η πλήρης αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής στον ρώσο-ουκρανικό πόλεμο, όπου έχουμε την πλήρη απενοχοποίηση του καθεστώτος Πούτιν και την επίρριψη ευθυνών στην Ουκρανία, στην πρώην κυβέρνηση Μπάιντεν και γενικά στη Δύση, όπως και στο καζάνι της Μέσης Ανατολής, όπου επιβραβεύονται καθεστώτα όπως αυτό των τζιχαντιστών, του Αλ Σάρα πρώην Τζολάνι στη Συρία, δημιουργούν σοβαρές και αλυσιδωτές συνέπειες που αλλάζουν δραματικά τον διεθνή περίγυρο.

Ο πολυπολικός κόσμος που δημιουργείται με πρωταγωνιστές τους αυταρχικούς ηγέτες εμπεριέχει την πλήρη αδρανοποίηση των αρχών του διεθνούς δικαίου και την επικράτηση της συναλλακτικής αντίληψης στη διπλωματία και της στρατιωτικής-οικονομικής ισχύος. Οι παραπάνω εξελίξεις, λόγω της έντονης ισχυροποίησης της Τουρκίας, έχουν άμεση σχέση με τη χώρα μας, η οποία στην κυριολεξία μέσα σε αυτό το περιβάλλον οδηγείται σε μία κατάσταση χωρίς «ιμάντες ασφαλείας».

Η μέχρι τώρα επίκληση των αρχών του διεθνούς δικαίου, που η ελληνική πολιτική άρχουσα τάξη στην Ελλάδα το είχε μετατρέψει σε «φετίχ» για να καλύπτει τις πλημμέλειες και τις παραλείψεις της σε κρίσιμα ζητήματα καθώς και η φανατικού τύπου συστράτευση της σημερινής κυβερνήσεως στο Ουκρανικό με την αδιανόητη αντιρωσική στάση και των φληναφημάτων της «περί σωστής πλευράς της ιστορίας» κατακρημνίζονται με πάταγο σε μία περίοδο επικράτησης του κυνικού ρεαλισμού στις διεθνείς σχέσεις και της παγκόσμιας ανακατανομής ισχύος.

Η Ελλάδα απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό, ο οποίος στα πλαίσια του νεοθωμανικού οράματος του Ερντογάν λαμβάνει απρόβλεπτες διαστάσεις ενόψει αυτών των καταλυτικών παγκόσμιων νέων συσχετισμών, αντιμετωπίζει σοβαρούς κινδύνους για την ύπαρξή της και την μη φινλανδοποίησή της. Δυστυχώς η πραγματικότητα δείχνει, ότι η μέχρι τώρα τακτική Ερντογάν αποδίδει σημαντικούς καρπούς για τον τουρκικό αναθεωρητισμό στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο, όπου επί τρία χρόνια αδιαφορούσε για τις δυτικές πιέσεις και νουθεσίες, συνεργαζόμενος από τη μία πλευρά στενά με την ουκρανική, αμυντική βιομηχανία και από την άλλη διεύρυνε τις επαφές του με τη Ρωσία, έχοντας στενές, προσωπικές σχέσεις με τον Πούτιν.

Η Τουρκία ως μέγας μεσολαβητής!

Σήμερα υπό τις δημόσιες επευφημίες Τραμπ εμφανίζεται ως ο μέγας διαμεσολαβητής, που τον εμπιστεύονται όλοι, δυτικοί και ανατολικοί, εκθειάζοντας τις φιλειρηνικές του πρωτοβουλίες(!) μίας χώρας που κατέχει το 38% της Κύπρου, χώρας της ΕΕ, το 1/3 της Συρίας κα έχοντας εισβάλει σε όλα σχεδόν τα γειτονικά κράτη.

Ταυτόχρονα οι μεγαλύτερες χώρες της Ευρώπης Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία και εσχάτως και η Γαλλία θεωρούν εκ των ουκ άνευ απαραίτητη τη συμμετοχή της Τουρκίας στη νέα αμυντική αρχιτεκτονική της Ευρώπης και τη θεσμική παρουσία της στο «φαγοπότι» των 800 δις του προγράμματος “Rearm Europe”. Ήδη οι τουρκικές επιχειρήσεις έχουν εισέλθει στην Ισπανία, αλλά κα στην Ιταλία στην οποία η τουρκική Bayraktar αγόρασε την Piaggio Aerospace και συνήψε εταιρική συμφωνία με τον ιταλικό κολοσσό Leonardo, υπό τις ευλογίες της θλιβερής ευρωπαϊκής ηγεσίας (Von der Leyen, Callas και Costa).

Αν στα παραπάνω προσθέσει κανείς και την ιστορικών διαστάσεων εσωτερική εξέλιξη του αφοπλισμού του PKK, που αποτελούσε μέχρι σήμερα μόνιμο αγκάθι στα πλευρά του τουρκικού καθεστώτος, τότε μπορεί κανείς να δει, ότι οι κίνδυνοι κι τα διλλήματα για τον ελληνισμό στην ευρύτερη περιοχή, απέναντι στον γιγαντωμένο νεοοθωμανικό αναθεωρητισμό είναι τεράστιοι, δεδομένης και της ελλείψεως εθνικής στρατηγικής από τις ελληνικές ελίτ.

Πλέον οι τελευταίες δεν μπορούν να κρύβονται πίσω από ψευδοτακτικισμούς, που ήταν μέχρι τώρα η ευρωπαϊκή προστασία και η επίκληση των αρχών του διεθνούς δικαίου, δεδομένου ότι η αναγκαστική, ευρωπαϊκή, γεωπολιτική ενηλικίωση φαίνεται να περιλαμβάνει και την Τουρκία στο σημαντικό κομμάτι της αμυντικής, στρατιωτικής βιομηχανίας, οι δε επικαλούμενες αρχές του διεθνούς δικαίου δεν έχουν κανένα αντίκρισμα εάν δεν υπάρχει η αντίστοιχη πολιτική, οικονομική και γεωπολιτική ισχύς και η αντίστοιχη δυνατότητα αυτών που τις επικαλούνται.

Ελλάδα: Απαιτείται σοβαρή εθνική στρατηγική

Απαιτείται συνεπώς απέναντι σε αυτή τη σκληρή πραγματικότητα, που διαμορφώνεται για τον Ελληνισμό μία σοβαρή, εθνική στρατηγική, η οποία θα έχει στον πυρήνα της τις πολύπλευρες σχέσεις, βάσει των καθαρά ελληνικών συμφερόντων και όχι τις μονομερείς, που υπήρχαν μέχρι σήμερα και κινδυνεύουν να ρίξουν τη χώρα στα βράχια. Για μια ακόμη φορά δικαιώνεται ως προς την αλλοπρόσαλλη, ελληνική, εξωτερική πολιτική ο Παναγιώτης Κονδύλης, που στο επίμετρο του βιβλίου του «Θεωρία του πολέμου» αναπτύσσοντας τις ελληνοτουρκικές διαφορές, είχε εύστοχα αναφέρει, ότι η Ελλάδα θα έπρεπε στρατηγικά να αποτρέψει τον διογκούμενο τουρκικό αναθεωρητισμό έγκαιρα, όταν είχε τη δυνατότητα, αφού ο χρόνος και η πορεία των δύο χωρών σε οικονομία και δημογραφικό κινούνται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση.

Μία τέτοια τελευταία ευκαιρία, που χάθηκε για τη χώρα, ήταν κατά την περίοδο του 2020-2021, όταν εμφάνισε ο τουρκικός αναθεωρητισμός τα απειλητικά δόντια του στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο με καθημερινές παραβιάσεις και προσβολές της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, την κατάρτιση του τερατώδους τουρκολυβικού μνημονίου και της δημοσιοποίησης στον ΟΗΕ της αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά του Αιγαίου με το φαιδρό επιχείρημα της δήθεν απαγόρευσης στρατικοποίησης αυτών από τη συνθήκη της Λοζάνης.

Ενώ σε αυτή την περίοδο, είχαν διαμορφωθεί σταδιακά οι συνθήκες επιβολής σκληρών ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά του τουρκικού ταραξία, καθώς και η μεγέθυνση της ρήξης, της τότε αμερικανικής διοίκησης απέναντι τις νεοθωμανικές πιρουέτες, η ελληνική κυβέρνηση εντελώς ακατανόητα παρείχε τη δυνατότητα στον Ερντογάν να φορέσει «την προβιά του προβάτου» και να επουλώσει έτσι τις αντιθέσεις του με τη Δύση, με αποτέλεσμα σήμερα μετά την εκλογή Τραμπ να βρίσκεται στο κέντρο των παγκόσμιων γεωπολιτικών τεκτωμένων ως παράγοντας ασφαλείας και ειρηνοποιός!

Εντυπωσιάζει πραγματικά η αφέλεια και η έλλειψη διορατικότητας της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, η οποία προσπαθεί εκ των υστέρων να διαμαρτυρηθεί για τη συνεργασία των δυτικών συμμάχων με τον Ερντογάν, όταν η ίδια με τη λεγόμενη «διακήρυξη των Αθηνών» προσέφερε την έξωθεν καλή μαρτυρία και το διαβατήριο για μία τέτοια συνεργασία.

Ή εμφανίζονταν έως τώρα υπερήφανη για την εξωτερική της πολιτική, με το επιχείρημα ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός πρωτοστατούσε για την ανάγκη ενίσχυσης της ευρωπαϊκής άμυνας, πρωτίστως με τον ομόλογο Πολωνό, όταν η Πολωνία ενδιαφέρεται μόνο για τον ρωσικό κίνδυνο και αγωνίζεται με κάθε τρόπο να εντάξει την Τουρκία εντός των ευρωπαϊκών διεργασιών! Πρόκειται πραγματικά για την παταγώδη αποτυχία της εξωτερικής μας πολιτικής, που κυριαρχείται από τον μυωπικό ετεροκαθορισμό, που αποδεικνύεται ότι αντιβαίνει στα εθνικά μας συμφέροντα και για αυτό απαιτείται ο πλήρης επανακαθορισμός της σήμερα που η χώρα βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού, χωρίς ύπαρξη «προστατευτικών ιμάντων ασφαλείας».