Η Ελλάς και η Κύπρος δεν είναι Λίβανος…

Τα νέα είναι ευοίωνα για την Κύπρο: Νέον κοίτασμα φυσικού αερίου ανακαλύφθηκε, νέος Αρχιεπίσκοπος εκλέγεται, νέα πρόσωπα εμφανίζονται στο πολιτικό προσκήνιο. Αντίθετα, για τον γειτονικό Λίβανο, οι εκτιμήσεις του μέλλοντος είναι δυσοίωνες. Η άλλοτε ευημερούσα και η περισσότερον “φιλελευθέρα” χώρα μεταξύ των αυταρχικών του μουσουλμανικού κόσμου, είναι έτοιμη να καταρρεύσει οικονομικώς, ενώ η εθνική κυριαρχία της αμφισβητείται από τη Χεζμπολάχ, μία οργάνωση, συντηρουμένη υπό της “Ισλαμικής Δημοκρατίας” του Ιράν.

Η πρόσφατη συμφωνία του Λιβάνου με το Ισραήλ για την διαμοίραση του μοναδικού λιβανικού κοιτάσματος φυσικού αερίου, αμφισβητείται υπό της νέας ισραηλινής κυβερνήσεως του Βενιαμίν Νετανιάχου, που διαμαρτύρεται και για τον χαρτοπόλεμο της εφημερίδος “New York Times”, από την οποία έχει υποφέρει συχνά η αλήθεια. Ο λιβανοϊσραηλινός διαμερισμός των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο αποτελεί κακό προηγούμενο.

Συνιστά λεόντειο εταιρεία, μεταξύ εμπολέμων κρατών και μη αναγνωρισμένων αμοιβαίως χωρών (Λιβάνου και Ισραήλ). Ο αφύσικος συνεταιρισμός επιβάλλεται υπό του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που πρωταγωνιστεί σε ανεφάρμοστες λύσεις (π.χ. Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο τη δεκαετία 2000), ενώ δεν έχει ακόμη ειρηνεύσει την Ουκρανία την οποία εφοδιάζει με αντιαεροπορικούς πυραύλους “Patrot”.

Η διανομή αλλοτρίων πραγμάτων ανοίγει την όρεξη διαφόρων καιροσκόπων, με την οποίαν σφετερίζονται δικαιώματα τρίτων και νομιμοποιούν παρανομίες ενώπιον του ΟΗΕ (βλ. τουρκολιβυκό μνημόνιο). Τέτοιος κίνδυνος υπάρχει και για την Κύπρο από διαφόρους καλοθελητές που διαμεσολαβούν για την εξασφάλιση των συμφερόντων τους, όπως βραχυχρονίως τα αντιλαμβάνονται. Το μοντέλο Λιβάνου-Ισραήλ ακόμη και αν ευωδοθεί αποτελεί πειρασμό να επεκταθεί όχι μόνο στην Κύπρο, η οποία στενάζει σχεδόν επί μία 50ετία από την τουρκική εισβολή και κατοχή του 38% του εδάφους της, αλλά και στο Αιγαίον και στο Ιόνιο.

Οι ομοιότητες και η διαφορά

Υπάρχουν ορισμένες ομοιότητες του ελληνικού αρχιπελάγους με τις προσπάθειες της Τουρκίας, της Λιβύης και της Αλβανίας αντιστοίχως. Οι τρεις τελευταίες απορρίπτουν το διεθνές δίκαιον και επιβάλλουν το δίκαιον της υφαρπαγής. Με μία βασική διαφορά: Ότι η ισχύς της Ελλάδος δεν το επιτρέπει. Η Τουρκία αμφισβητεί την ελληνική και την κυπριακή ΑΟΖ και πολύ θα ήθελε να διαμοιράσει τα κοιτάσματα που έχουν ανακαλύψει ξένες πετρελαϊκές εταιρίες, τώρα μάλιστα που έφτασαν τα 50 δισ. κυβικά μέτρα βιογενούς φυσικού αερίου.

Ανάλογα είναι και τα κοιτάσματα της ελληνικής ΑΟΖ νοτίως της Κρήτης κατά τον καθηγητή Αντώνη Φώσκολο. Η τουρκική κυβέρνηση διεκδικεί το 50% του Αιγαίου και προσφέρει την… ισότιμη θέση του ψευδοκράτους, για την επίλυση του Κυπριακού, όπισθεν του οποίου κρύβεται η ακόμη και για τους αμβλύνοες της Δύσεως. Την Ελλάδα, “σκιάζει με τη φοβέρα” ο Ερντογάν, όπως κατά το μακρινό παρελθόν (Διονύσιος Σολωμός) και οι υποδείξεις στην σημερινή κυβέρνηση του “συμμαχικού παράγοντος”.

Η Αλβανία, δορυφόρος της Τουρκίας, απορρίπτει την συμφωνία διευθετήσεως της ΑΟΖ με την Ελλάδα που είχε αναγνωρίσει επί Μπερίσα και δεν αντιλαμβάνεται ότι εξαρτάται από την ελληνική συγκατάθεση η υποψηφιότης της στην ΕΕ. Τέλος, η Λιβύη προσποιείται ότι δεν αντικρύζει της Αίγυπτο ανατολικά και τις ελληνικές νήσους βορείως, νοτίως και δυτικώς της Κρήτης και συμφωνεί με την Τουρκία να διαμοιράσει το φυσικό αέριο που ευρίσκεται εκεί. Είναι σχεδόν βέβαιον ότι η ελληνική και η αιγυπτιακή ΑΟΖ που πρόσφατα διεκηρύχθησαν, ακυρώνουν το τουρκολιβυκό μνημόνιο.

Το φυσικό αέριο δεν είναι Δούρειος Ίππος ούτε οι Έλληνες Τρώες, ούτε και οι Αιγύπτιοι Λωτοφάγοι. Όπως η Κασσάνδρα είχε προειδοποιήσει τους συμπατριώτες της να μην δέχονται “δώρα” από τους Δαναούς (κατά τον Βιργίλιο), έτσι και τώρα Τούρκοι και εγχώριοι δοκησίσοφοι καλόν θα ήταν να ξεχάσουν τους συνεταιρισμούς στις εθνικές ΑΟΖ. Δεν ωφελούν, αλλά, μάλλον βλάπτουν την ειρηνική διαβίωση στην περιοχή.