Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου – Το ιστορικό χρέος μας

Η 19η Μαΐου είναι για τους Έλληνες ημέρα πένθους και εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και του ξεριζωμού τους. Είναι η ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ , ο επονομαζόμενος Ατατούρκ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα 19 Μαΐου 1919, δήθεν για να ειρηνεύσει την περιοχή και αντί να προστατέψει τους Έλληνες κατοίκους από τη δολοφονική μανία των Τσέτων, συμμάχησε με αυτούς και τον υποκινητή τους Τοπάλ Οσμάν και με το σύνθημα «Η Τουρκία στους Τούρκους», έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο των Νεότουρκων, για την τελειωτική εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού σε όλο τον Πόντο.

Όταν ακούμε τη λέξη Γενοκτονία, η σκέψη μας αυτόματα πηγαίνει στα δύο  τραγικά γεγονότα του 20ου αιώνα, τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 από τους Νεότουρκους και τη Γενοκτονία των Εβραίων από τους Γερμανούς.

Στον αιώνα μας όμως διαπράχθηκαν εγκλήματα Γενοκτονίας και σε άλλους λαούς, τα οποία, είτε επισκιάστηκαν από τον όγκο των δύο τραγικών περιπτώσεων που προανέφερα, είτε αποσιωπήθηκαν από κυβερνητικές και πολιτικές επιταγές, στο όνομα διακρατικών συμφωνιών και συμφερόντων. Ένας από τους λαούς που έχει υποστεί όλες τις μορφές και τις μεθόδους Γενοκτονίας, μάλιστα από τον ίδιο το σφαγέα του αρμενικού λαού, είναι και ο Ελληνισμός του Πόντου.

Ο Ποντιακός Ελληνισμός ατύχησε να δοκιμάσει όλες τις κατηγορίες των πράξεων που αναφέρονται στη σύμβαση για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της Γενοκτονίας, όπως ακριβώς ψηφίστηκε αυτή στις 9 Δεκεμβρίου 1948 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Τα ντοκουμέντα που βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές βιβλιοθήκες αλλά κυρίως στα επίσημα αρχεία των διαφόρων κρατών, αποκαλύπτουν τους σατανικούς στόχους των Νεότουρκων και των Κεμαλικών.

Τα ιστορικά γεγονότα

Με βάση τα καταγεγραμμένα  γεγονότα, η Γενοκτονία εκτελέστηκε ουσιαστικά σε τρεις φάσεις  :

Η πρώτη φάση  ξεκίνησε το 1908 και κράτησε μέχρι την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η δεύτερη φάση ξεκίνησε το 1914, όταν οι συγκρούσεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου αναβάθμισαν την πολιτική της Γενοκτονίας. Η διαταγή του επικεφαλής του οθωμανικού στρατού, Γερμανού διοικητή  Λίμαν φον Σάντερς, για εκκένωση περιοχών από Έλληνες, υπό το πρόσχημα στρατιωτικών αναγκών, είναι χαρακτηριστική.

Η περίοδος 1919-1923 αποτελεί την τρίτη και τελευταία αλλά και την πιο έντονη φάση γενοκτονίας, όταν το κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ με την Εθνοσυνέλευση στη Σεβάστεια (Σεπτέμβριος 1919) αποφάσισε και προχώρησε στην τελευταία φάση εξόντωσης των Ελλήνων του Πόντου.

Τα τάγματα εργασίας, ως αποτέλεσμα του νόμου του 1909 περί στράτευσης των χριστιανών, η επιστράτευση του 1914 και οι εκτοπίσεις στα βάθη της Ανατολίας, οδήγησαν στην φυσική εξόντωση των Ελλήνων. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες δολοφονήθηκαν, ατιμάστηκαν, εξορίστηκαν ή κατέφυγαν ομαδικά στα δάση και στα βουνά. Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι αγχόνες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους. Μέχρι τον Μάρτιο του 1924, ο αριθμός των Ελλήνων του Πόντου που δολοφονήθηκαν ήταν 353.000.

Η μνήμη και η λήθη

Όπως αναφέρει στη μελέτη του ο καθηγητής Κώστας Φωτιάδης για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας του 1930, η ταυτόχρονη ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο NATO το 1952, αλλά και η αποκαλούμενη προσέγγιση των δύο κρατών, αποτέλεσαν σημεία σταθμούς (και) για το Ποντιακό ζήτημα.

Ωστόσο, μετά από αγώνες και προσπάθειες πολλών ετών από Πόντιους της δεύτερης γενιάς και συλλόγους του εσωτερικού και του εξωτερικού, το ελληνικό Κοινοβούλιο αναγνώρισε το 1994 τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, θεσπίζοντας την 19η Μαΐου ως ημέρα Μνήμης και Τιμής.

Ο νόμος για την αναγνώριση του μαζικού εγκλήματος είναι από μόνος του ένας σταθμός στη νεότερη ελληνική ιστορία, ό,τι πιο πολύτιμο ίσως είχε να προσφέρει το ελλαδικό κράτος προς τα θύματα της εκκαθάρισης από την ιστορική πατρίδα και προς τους απογόνους τους, τους πρόσφυγες, που έφτασαν ρακένδυτοι στην Ελλάδα και παρόλα αυτά συνεισέφεραν στο ελληνικό πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι.

Δεν ξεχνάμε βέβαια ότι  η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού,  αποτελεί την τρίτη πράξη Γενοκτονίας κατά των Ελλήνων από την Τουρκία, έχοντας προηγηθεί η Γενοκτονία των Ελλήνων της Ιωνίας και της Ανατολικής Θράκης, που επισφραγίσθηκαν  με την Μικρασιατική Καταστροφή, τη μεγαλύτερη Καταστροφή του Ελληνισμού μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453, μία από τις πιο μελανές σελίδες της Ιστορίας μας, που φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την τέλεσή της.

Θα επισημάνω, όμως, πως δυστυχώς ανάλογες πράξεις φαίνεται πως έχουμε και στις μέρες μας στον πόλεμο στην Ουκρανία, με εκατομμύρια και πάλι ξεριζωμένους  από τις πατρογονικές τους εστίες, μεταξύ αυτών δε οι πάνω από 100.000 Έλληνες της Μαριούπολης, οι Έλληνες της Οδησσού, ξεριζωμένοι και πάλι μετά από εκατό χρόνια από τις εστίες τους, όπως οι πρόγονοί τους από τον Πόντο. Οι έρευνες από τους διεθνείς οργανισμούς με τα επίσημα στοιχεία θα δείξουν το μέγεθος!

Το ιστορικό χρέος 

Είμαι βέβαιος ότι ο ανά τον κόσμο διάσπαρτος Ποντιακός Ελληνισμός, αμάχητο τεκμήριο και ζωντανό κομμάτι του Οικουμενικού Ελληνισμού, θα αγωνιστεί συντονισμένα και με κάθε θεμιτό μέσο για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας των 353,000 θυμάτων προγόνων μας. Το υψηλό φρόνημα και η ελληνική συνείδηση των Ποντίων, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό στα βόρεια της Μικράς Ασίας, αποδεικνύει ότι είναι ευθύνη και χρέος μας να μεταδώσουμε την ιστορική μνήμη και να αγωνιστούμε για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας.

Σας καλώ όλους και όλοι μαζί  ελάτε να διασώσουμε τη μνήμη της Γενοκτονίας, την πιο ηρωική ελπίδα της Ιστορίας μας και να παλέψουμε γι’ αυτήν. Η πράξης μας αυτή αποτελεί το καλύτερο μνημόσυνο και τη μέγιστη απόδοσης οφειλόμενης τιμής και επιβράβευσης των προγόνων μας, για το πνεύμα ελευθερίας, ανεξαρτησίας και ανυπακοής τους  στα τάγματα εργασίας και τις αναγκαστικές επιστρατεύσεις των Οθωμανών.

Ταυτόχρονα αποτελεί την καλύτερη παρακαταθήκη αρχών και αξιών αλλά και σφυρηλάτησης του σθένους και του ηθικού των επερχόμενων γενεών, που τόσο αναγκαία είναι στις μέρες μας,  με τις δυσκολίες που βιώνουμε ως Χώρα αλλά και τις τάσεις επανάληψης αναθεωρητισμού, αυταρχικών συμπεριφορών αλλά και γενοκτονίας λαών εκ μέρους της Τουρκίας.

Ο Πόντος και η Γενοκτονία των Ποντίων προγόνων μας δείχνουν τον δρόμο. ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!