Η ιδεολογία της αδράνειας και η πολιτική της προσαρμογής

“Διέξοδος” στην πολιτική αμηχανία, στην προσπάθεια να διατυπωθεί οτιδήποτε που δεν θα… παρεξηγηθεί, είναι, τελικά, όλες αυτές οι αναφορές που “στολίζουν” τοποθετήσεις για το Κυπριακό. Όπως οι αναφορές, που γίνονται από πολιτικούς και ΜΜΕ για “επανένωση”, τις οποίες επαναλαμβάνουν όσοι θέλουν να μην μιλήσουν για απελευθέρωση και… παρεξηγηθούν. Με το “επανένωση”, δηλαδή εκ νέου ένωση, κρύβουν τις στρεβλώσεις που θα προωθούν κάτω από το χαλί.

Την ίδια ώρα, στο εσωτερικό, οι γνωστοί “λεπτολόγοι” μετρούν, για παράδειγμα, πόσες φορές κάνει αναφορά στη Διζωνική ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ στις εκθέσεις του. Δεν τους πειράζει το γεγονός ότι ο κ. Γκουτέρες αφήνει στο απυρόβλητο την κατοχική Τουρκία, που δεν ενοχλείται για την εμμονή της για εκ προοιμίου αναγνώριση της αποσχιστικής οντότητας, ώστε να αρχίσουν συνομιλίες! Να το… ξεκαθαρίσουμε, λένε, ότι «θέλουμε να συνεχίσουμε τις συζητήσεις από το σημείο που σταματήσαμε στο Κραν Μοντάνα». Και ποιο είναι αυτό;

Εννοεί η Λευκωσία το ίδιο σημείο με εκείνο που αναφέρονται τα Ηνωμένα Έθνη και η τουρκική πλευρά; Κι όχι μόνο αυτό. Πρέπει, λένε, να γίνουν αποδεκτά όλα και να μην προβάλλονται ενστάσεις. Με ταμπέλες και τσιτσάτα, δεν προχωρεί μπροστά η όποια προσπάθεια. Ούτε και με τα μουρμουρητά ή αδειάζοντας κάποιοι τις πρωτοβουλίες της Λευκωσίας. Βιάζονται, λένε – αλλά τούτο δεν είναι αλήθεια- να λυθεί το Κυπριακό, αλλά “πυροβολούν” συνεχώς την ελληνική πλευρά.

Προεξοφλούν- και το εύχονται- αποτυχία, για να έχουν να λένε, να… αυτοδικαιωθούν. Και το βασικότερο, για να δικαιολογούν την δική τους πολιτική, την αδιέξοδη και προσαρμοστική στις τουρκικές αξιώσεις. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την τύχη που θα έχει η πρωτοβουλία για ενεργότερη εμπλοκή της ΕΕ. στο Κυπριακό, ούτε κι εάν τελικά θα αποδώσει αυτά που επιδιώκει η ελληνική πλευρά στην Κύπρο. Εμπεριέχει ρίσκο, αλλά, είναι προφανές πως δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Είτε θα υπάρξουν πρωτοβουλίες είτε διά της αδράνειας θα εδραιώνονται τα κατοχικά δεδομένα.

Η μοιρολατρία ως πολιτική

Χρόνια τώρα, οι οπαδοί της πολιτικής μοιρολατρίας, που συνδέεται με την αδράνεια και το φοβικό σύνδρομο έναντι της κατοχικής δύναμης, έχουν ένα συγκεκριμένο αφήγημα. Η πολιτική της αδράνειας υποστηρίζει εκείνη του “δώσ’ τα όλα”, επειδή χανόμαστε. Αναδεικνύεται μια μονοδρομημένη επιλογή, σύμφωνα με την οποία πρέπει να κάτσουν όλοι φρόνιμα και να γίνει αποδεκτό ό,τι προτείνεται. Και εδραιώνεται τούτο ως διαχρονική ιδεολογία. Είναι οι ίδιοι, οι οποίοι με ύφος “καθωσπρεπισμού” και “ρεαλισμού” υποδεικνύουν πως η… μοίρα της χώρας θα ήταν διαφορετική εάν δεν γινόταν ο αντιαποικιακός, απελευθερωτικός αγώνας κατά των Εγγλέζων. Δεν τους πειράζει προφανώς να συνεχιζόταν το καθεστώς αποικίας και κατοχής.

Είναι οι ίδιοι, που θεωρούν πως δεν πρέπει να γίνονται κινήσεις που να ενοχλούν τους Τούρκους. Δεχόμενοι εκχώρηση κυριαρχίας και δικαιωμάτων προτείνουν, κάποτε ευθέως και άλλοτε έμμεσα, την προσαρμογή στις τουρκικές αξιώσεις. Γιατί, υποστηρίζουν, να μην δεχθούμε να δοθούν δικαιώματα στους σφετεριστές; Γιατί να μην διαχωριστούν οι ιδιοκτήτες σε εκείνους που έχουν “συναισθηματικό δεσμό” με τις περιουσίες και στους άλλους- άκουσον, άκουσον- πουν δεν έχουν;

Γιατί, λένε, να μην έχουν βέτο στις αποφάσεις οι Τούρκοι; Είναι οι ίδιοι που σπεύδουν να αναφέρουν πως εάν δεν θέλει η Τουρκία, αέριο δεν θα αξιοποιηθεί. Γιατί θεωρούν πως με το να καταστεί η χώρα προτεκτοράτο της κατοχικής δύναμης είναι “λύση”. Είναι οι ίδιοι, που προσκάλεσαν την Τρόικα για να δώσει ισοπεδωτικές λύσεις «επειδή δεν τα καταφέρνουμε μόνοι μας, θέλουμε κάποιον να αποφασίζει εκ μέρους μας». Είτε αυτό λέγεται Τρόικα, είτε Τουρκία, είτε ΗΠΑ ή Βρετανία.

Οι προσεγγίσεις αυτές, διαμορφώνουν μια ιδεολογία προσαρμογής. Πρόκειται για ιδεολογία που δεν θέλει να διαβάζει τις γεωπολιτικές εξελίξεις, την αλλαγή των δεδομένων, ούτε και το ενδεχόμενο τα διαφορετικά συμφέροντα να μπορούν να “συναντηθούν” και να λειτουργήσουν μαζί. Είναι η ιδεολογία της προσαρμοστικότητας!

Γεραπετρίτης και… ευκαιρία

Για «ιστορική ευκαιρία για λύση του Κυπριακού» έκανε λόγο ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, Γιώργος Γεραπετρίτης, βρισκόμενος προ ημερών στην Κύπρο. Τι ευκαιρία βλέπει, που δεν διαπιστώνουμε εμείς; Μήπως γνωρίζει οτιδήποτε για τη στάση της Άγκυρας; Το γεγονός ότι είναι νέος στο ΥΠΕΞ δεν σημαίνει ότι δικαιολογούνται τέτοιες τοποθετήσεις, που έχουν επαναληφθεί πολλές φορές στο παρελθόν και αποδείχθηκαν απλά κουβέντες.