Η Κυπριακή Δημοκρατία απέναντι στην Πενταμερή

Η επικείμενη  άτυπη Πενταμερής Διάσκεψη για το Κυπριακό, ως συνέχεια του ΑΤΤΙΛΑ ΙΙΙ στην Κυπριακή ΑΟΖ και του παράνομου ανοίγματος της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου, θέτει για ακόμα μια φορά αντιμέτωπη την ελληνική και κυπριακή διπλωματία με την απόπειρα της Άγκυρας να προκαλέσει νέα αρνητικά τετελεσμένα σε βάρος της πολύπαθης Κύπρου. Ήδη ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Οκτάι και ο αχυράνθρωπος της Άγκυρας, Τατάρ, έχουν σπεύσει προκαταβολικά να δηλώσουν ότι μόνον η λύση δύο ανεξάρτητων κρατών είναι προς συζήτηση, επιχειρώντας να αποκλείσουν τη δυνατότητα επίτευξης οποιαδήποτε προόδου.

Ενώ η Τουρκία προσέρχεται στη συνάντηση με μοναδικό στόχο τη Συνομοσπονδία, η ελληνική πλευρά στηρίζεται στην πεπατημένη της ηττοπάθειας, αδύναμη να εξέλθει από το ιστορικό πλαίσιο λαθών που έχει δημιουργήσει η ίδια. Οι συνεχείς υποχωρήσεις της ελληνικής κυπριακής πλευράς στην λογική, ότι προσφέροντας κάποια “δώρα” στην Τουρκία αυτή θα συνεργάζονταν για εξεύρεση λύσης, όχι μόνο δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Αντίθετα, εξώθησε αυτήν να ξεπεράσει κάθε όριο επιθετικότητας, όπως αποδεικνύουν οι κατά συρροή παράνομες γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ και οι έρευνες πλησίον του Καστελόριζου με το Oruc Reis και πρόσφατα στην καρδιά του Αιγαίου με το Τσεσμέ.

Οι υποτελείς πολιτικοοικονομικές ελίτ της Αθήνας και της Λευκωσίας μετέτρεψαν ένα κορυφαίο διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής σε ένα διμερές εσωτερικό ελληνοτουρκικό πρόβλημα. Η πολιτική τους ευθύνη είναι τεράστια και δεν μπορεί να καλυφθεί μέσα από τους μηχανισμούς ελέγχου της κοινής γνώμης, τους “έγκριτους” αναλυτές κ.λπ., που προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν μας απομένει τίποτε άλλο από το να πιούμε αυτό το πικρό ποτήρι, νομιμοποιώντας τις πάγιες στρατηγικές διεκδικήσεις της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή.

Όλα αυτά τα χρόνια απουσίασε μια σοβαρή εθνική στρατηγική, που θα είχε ως στόχο την συνεχή διεθνοποίηση του Κυπριακού και το επίμονο αίτημα εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου και των αυτονόητων ρυθμίσεων για όλα τα σύγχρονα δημοκρατικά κράτη. Σημειωτέον ότι, σήμερα στη Λευκωσία παραμένει ενεργό το μοναδικό τείχος διαίρεσης σε όλη την Ευρώπη. Αντιθέτως, υποδόρια και συστηματικά υπήρξε από τις κατώτερες των περιστάσεων ηγεσίες στην Ελλάδα και στην Κύπρο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (Ανδρέας Παπανδρέου και Τάσσος Παπαδόπουλος), αποδοχή της ήττας. Έτσι, χάθηκε το ηθικό πλεονέκτημα και δόθηκε έμμεση νομιμοποίηση στον Αττίλα.

Ενόψει αυτής της θλιβερής πραγματικότητας απαιτείται η συγκρότηση μιας νέας εθνικής στρατηγικής του Ελληνισμού, που θα λαμβάνει υπόψη τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην περιοχή, τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων και την υπέρβαση των δύο αντιτιθέμενων ιδεολογημάτων, που σύμφωνα με τον κορυφαίο στοχαστή Παναγιώτη Κονδύλη, παρακωλύουν την κατάστρωση και την εφαρμογή μιας νηφάλιας εθνικής στρατηγικής.

Διεθνοποίηση Κυπριακού

Δηλαδή «τα ασαφή και αποδυναμούμενα στοιχεία ενός γηγενούς εθνικισμού και τα εξίσου ασαφή, αλλά ενισχυόμενα αναμασήματα ενός ξενόφερτου ειρηνισμού και οικουμενισμού». Αυτή η εθνική στρατηγική θα πρέπει να έχει ως πυρήνα το αξίωμα ότι οι γεωπολιτικές παράμετροι και τα εθνικά συμφέροντα καθορίζουν την εξωτερική πολιτική, και όχι το παρελθόν, η φυλή και ο πολιτισμός. «Η εθνική στρατηγική δεν είναι ούτε “δεξιά’”, ούτε “αριστερή”, ούτε “εθνικιστική”, ούτε “διεθνιστική”, είναι τα πάντα ανάλογα με τις επιταγές της συγκεκριμένης κατάστασης».

»Αλίμονο στη χώρα και στην πολιτική της ηγεσία, αν ερμηνεύει την συγκεκριμένη κατάσταση με βάση “δεξιές ή αριστερές προτιμήσεις αντί να προσαρμόζει τις προτιμήσεις στην κατά το δυνατόν ψυχρή ερμηνεία της συγκεκριμένης κατάστασης”. Κάθε εθνική στρατηγική εφόσον περιορίζεται στον σχεδιασμό, των εκάστοτε επιθυμητών εξελίξεων είναι καταδικασμένη, σε μονομέρεια και δυσκαμψία, δηλαδή σε εθνικό αδιέξοδο» (Π. Κονδύλης, “Ιδεολογίες και Εθνική Στρατηγική”, Ιανουάριος 1998, Το Βήμα).

Για το Κυπριακό, προϋπόθεση της λύσης είναι η πλήρης διεθνοποίησή του, αυτή δε, πρέπει να στηρίζεται στις ακόλουθες αρχές, που είναι σύμφωνες με τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Πρώτον: Η Κύπρος πρέπει να είναι ενιαία, ανεξάρτητη και κυρίαρχη με την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής και των εποίκων, και όχι συγκεκαλυμμένη αποικία ή προτεκτοράτο ξένων δυνάμεων.

Δεύτερον: Θα πρέπει να εφαρμοστούν οι βασικές δημοκρατικές αρχές της συγκρότησης των σύγχρονων κρατών, που είναι η λαϊκή κυριαρχία και η δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας, με παράλληλη απόλυτη προστασία όλου του πληθυσμού της Κυπριακής Δημοκρατίας, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, και ως τέτοια αυτονόητη πράξη είναι η επιστροφή όλων των προσφύγων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στα σπίτια τους.

Ο ρόλος της Ελλάδας

Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει “Ιθάκη” στη σύγχρονη “Οδύσσεια” της Κύπρου, που ξεκινάει από την αγγλική αποικιοκρατία, τη Συνθήκη της Ζυρίχης, την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από τη Χούντα των Αθηνών, την προδοσία του 1974 με την εισβολή και κατοχή, την καταπάτηση των νομίμων δικαιωμάτων και των δύο κοινοτήτων και την πρόσφατη προσβολή της ΑΟΖ από τον “Αττίλα ΙΙΙ”.

Τέλος, κρίσιμη προϋπόθεση αποτελεί η συμπεριφορά και ο ρόλος της Ελλάδας. Αυτή πλέον οφείλει να συμπαρασταθεί έμπρακτα στην Κύπρο, γιατί η άποψη ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες πρέπει να είναι παρατηρητές και απλοί συμπαραστάτες εκ του μακρόθεν είναι ανιστόρητη και επικίνδυνη. Και αυτό, γιατί στην Κύπρο χτυπάει η καρδιά του Ελληνισμού και δοκιμάζεται η αντοχή του.

Οποιαδήποτε αρνητική εξέλιξη και αποδοχή νέων τετελεσμένων, που επιδιώκουν οι νεο-οθωμανοί μέσω της Πενταμερούς, θα σημάνει μαθηματικά υποχώρηση και στα άλλα εθνικά μέτωπα, δηλαδή στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Θράκη, που αποτελούν το στρατηγικό στόχο της αναθεωρητικής και επικίνδυνης σήμερα Τουρκίας. Ως εκ τούτου, απαιτείται η αποτρεπτική στρατηγική της Ελλάδας, να περιλαμβάνει απαρεγκλίτως την ασφάλεια της Κύπρου.

Γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα κρίσιμη η επικείμενη απόφαση για αγορά των νέων φρεγατών του πολεμικού ναυτικού να ικανοποιεί αφενός τον όρο της δυνατότητας αυτών για άμυνα περιοχής (π.χ. Belharra), έτσι ώστε να είναι σε θέση να αποτελέσουν την ομπρέλα για την ασφάλεια της Κύπρου και των συμφερόντων του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο και αφετέρου να αποτελέσει τη βάση σύναψης σοβαρής αμυντικής συνεργασίας της χώρας. Οποιοσδήποτε συμβιβασμός στο θέμα αυτό εξαιτίας των ποικιλώνυμων πιέσεων από τα γνωστά κέντρα, θα αποτελεί μια ακόμα εγκληματική παράλειψη σε βάρος του Ελληνισμού.