Η λογική της κατηφόρας είναι ο πάτος…

Γράφει ο Κώστας Βενιζέλος  – 

Η κρίση που διανύουμε με τις προκλήσεις που δημιουργεί συστηματικά και μεθοδικά η Τουρκία στο τόξο Θράκη – Αιγαίο – Κύπρος είναι ίσως η πιο σοβαρή από το 1974 και εντεύθεν. Διαμορφώνεται ένα κλίμα που δεν περιορίζεται μόνο στις ρητορικές εξάρσεις του Ερντογάν. Υπάρχουν κινήσεις και ενέργειες που επιβεβαιώνουν την επιθετικότητα της Τουρκίας.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα ακολουθήσει, καθώς η Άγκυρα είναι απρόβλεπτη. Πέραν από την επιθετική διάθεση που έχει, ρέπει και προς αυτοκαταστροφικές τάσεις. Έχει ανοίξει πολλά μέτωπα στην περιοχή, ενώ είναι πρόδηλο πως τα οικονομικά προβλήματα της Τουρκίας διαμορφώνουν ασφυκτικές πιέσεις στο καθεστώς, το οποίο αντιδρά βίαια, στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό.

Αυτό, θα πρέπει να το έχουμε υπόψη μας, κατά την αντιμετώπιση της εν εξελίξει τουρκικής επιθετικότητας. Η διαπίστωση, πάντως, δεν σημαίνει παράδοση επειδή είμαστε η αδύνατη πλευρά. Δεν σημαίνει υιοθέτηση της άποψης πως επειδή «δεν θα μας αφήσει η Τουρκία να εξορύξουμε φυσικό αέριο, πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους να τα βρούμε, να τους δώσουμε μερίδιο». Τόσο απλό και τόσο απλοϊκό.

Γινόμαστε, πάντα, μάρτυρες της ανάπτυξης θεωριών, που υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει τρίτη οδός: Ή θα εκχωρήσουμε τα πλήρη δικαιώματά μας, ή θα παραδοθούμε. Δηλαδή, οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Η Τουρκία δεν θα εγκαταλείψει τις επεκτατικές επιδιώξεις της, ακόμη κι αν τις εκχωρήσουμε κυριαρχικά μας δικαιώματα. Και όταν ακόμη της παραχωρήσουμε μερίδιο, σε φυσικό αέριο και ΑΟΖ.

Παραχωρήσεις και αποθράσυνση

Η ιστορία έχει αποδείξει πως όσο η ελληνική πλευρά προβαίνει σε παραχωρήσεις προς την τουρκική πλευρά τόσο αυτή αποθρασύνεται. Γι’ αυτό ακριβώς οι λογικές της πεπατημένης δεν αντέχουν στον χρόνο. Η κραυγή αγωνίας για προσαρμογή στο μοιραίο δεν είναι τελικά η εύκολη οδός. Είναι συστημένο γράμμα αυτοχειρίας. Η θεωρία, η οποία υποστηρίζει πως για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τον φυσικό πλούτο της χώρας μας πρέπει να δώσουμε μερίδιο στους κατακτητές, ανοίγει και σε αυτό το πεδίο τον ασκό του Αιόλου.

Η εμπειρία του Κυπριακού επιβεβαιώνει διαχρονικά πως εάν εισέλθουμε σε αυτή τη συζήτηση δεν θα υπάρχει τέλος. Είναι σαν να ανοίγεις την πόρτα του φρενοκομείου. Θα φθάσουμε να χρωστάμε αέριο στην Τουρκία. Για την ιστορία να αναφέρουμε –γιατί αυτό τείνει να ξεχαστεί– ότι η Τουρκία εισέβαλε το 1974 στην Κύπρο και φθάσαμε να συζητούμε συνιστώντα κράτη, εκ περιτροπής προεδρία, ικανοποίηση σφετεριστών περιουσιών κ.λπ. Όχι, όμως, την κατοχή.

Το ζητούμενο είναι κατά πόσο υπάρχει πλάνο. Εν μέσω της κρίσης που προκαλεί η τουρκική συμπεριφορά, προέκυψε η πρόταση για δείπνο του Προέδρου της Δημοκρατίας με τον κατοχικό ηγέτη, Μουσταφά Ακιντζί. Εάν γίνει και ο Ακιντζί με το καλησπέρα ζητήσει να συζητηθεί θέμα συνδιαχείρισης του φυσικού αερίου τι θα γίνει; Θα αποτύχει ο δείπνος. Υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο; Η Λευκωσία επενδύει στους τρίτους. Ποια τα δεδομένα σε αυτό το πεδίο;

Η αδυναμία της Ευρώπης να αρθρώσει λόγο και να έχει ρόλο, η εξαφάνιση της Ρωσίας και η αλλαγή φρουράς στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ είναι τα δεδομένα που έχουμε ενώπιόν μας. Υπάρχει άλλος σχεδιασμός; Αναπάντητο ερώτημα. Είναι, ίσως, η πρώτη φορά που η λέξη «κρίσιμες εξελίξεις» ταιριάζει με τα όσα διαδραματίζονται. Δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από δηλώσεις τύπου «ψυχραιμία» και «νηφαλιότητα». Πρέπει να υπάρχει και πλάνο δράσης με εναλλακτικά σενάρια. Το φυσικό αέριο είναι δύναμη ισχύος για την Κυπριακή Δημοκρατία, φτάνει να μπορέσει να λειτουργήσει έτσι. Διαφορετικά δεν θα έχει καμία σημασία.