Η λογική της κατηφόρας είναι ο πάτος

Τα καβγαδάκια των μέχρι πρότινος συνοδοιπόρων στο Κυπριακό επιβεβαιώνουν την αποτυχία της ακολουθούμενης πολιτικής. Αλληλοκατηγορίες και αιχμές, που αγγίζουν ενίοτε και την υπερβολή. Ο Πρόεδρος φαίνεται να προσεγγίζει περισσότερο τις απόψεις των λεγόμενων ενδιάμεσων, αν και ο πυρήνας των θέσεών του απέχει, ενώ το ΑΚΕΛ κάνει όπως την απατημένη σύζυγο, που τσιρίζει γιατί το έμαθε τελευταία!

Το ΑΚΕΛ κατηγορεί τον Πρόεδρο ότι εγκαταλείπει το πλαίσιο Γκουτέρες, το οποίο αμφότεροι μετέτρεψαν σε λάβαρο του αγώνος τους. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απαντά πως αναζητά τρόπους να σπάσει το αδιέξοδο και φορτώνει πλέον τον τέως φίλο του, κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, στην ηγεσία του ΑΚΕΛ. Οι βόλτες και οι επικοινωνιακές κοινές εμφανίσεις ανήκουν στο παρελθόν. Όταν ήλθαν τα δύσκολα, ακολούθησε ο καθένας τον δρόμο του, με τον Μουσταφά να υπακούει πιστά την Άγκυρα.

Ο Αναστασιάδης, κουβαλώντας την εμπειρία των έξι χρόνων διαχείρισης του Κυπριακού, διαπίστωσε πως το υπό συζήτηση μοντέλο, με το περιεχόμενο που είναι αποτέλεσμα διαχρονικών υποχωρήσεων (και δικών του), δεν οδηγεί σε βιώσιμη συμφωνία. Η διαπίστωση αυτή δεν συνοδεύεται, ωστόσο, με μια πρόταση που θα ανατρέπει τη μη λειτουργική λύση και να ανοίγει τον δρόμο προς τη σωστή κατεύθυνση. Αντίθετα, τα όσα φαίνεται να συζητούνται παρασκηνιακά, εκτός του κουτιού, παραπέμπουν σε παρεμφερή φόρμουλα με αυτήν που έκαναν λάβαρο από τη δεκαετία του 1970 και εντεύθεν.

Είναι γεγονός ότι η υιοθέτηση του βέτο, της θετικής ψήφου, που τίθεται ως προϋπόθεση από τουρκικής πλευράς, οδηγεί σε συνταγή παράλυσης του κράτους. Οδηγεί σε ένα κράτος με λειτουργικές στρεβλώσεις και δημιουργεί σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας. Αυτό, όμως, θα έπρεπε να διαπιστωθεί πριν γίνουν κινήσεις και υποβληθούν ιδέες-προτάσεις προς αυτή την κατεύθυνση (και στο Κραν Μοντανά).

Αλλά ακόμη και με αυτό που έγινε, δεν σημαίνει δέσμευση και ότι κλείδωσε η θέση. Άλλωστε υπάρχει και η γνωστή και επαναλαμβανόμενη θέση πως «τίποτε δεν θεωρείται συμφωνημένο εκτός εάν συμφωνηθούν όλα». Δεν είναι αυτό που μας κοπανάνε για δεκαετίες, για να δικαιολογηθούν όποτε έκαναν υποχωρήσεις;

Ενώπιον μιας πραγματικότητας

Το ΑΚΕΛ για πέντε χρόνια στήριζε τον Αναστασιάδη και την πολιτική του στο Κυπριακό, είχαν πλήρη ταύτιση. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί, είτε γιατί θεωρεί πως υπάρχουν πλέον διαφωνίες είτε για άλλους λόγους. Η ουσία δεν είναι οι διαφωνίες τους, ο εκνευρισμός που εκφράζεται εκατέρωθεν. Το ζήτημα έγκειται στο γεγονός ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας πραγματικότητας, που είναι το αδιέξοδο της διαχρονικής πολιτικής της λεγόμενης ρεαλιστικής σχολής στο Κυπριακό.

Εάν κάτι έχει αποδειχθεί μετά από τέσσερις δεκαετίες συζητήσεων στο Κυπριακό είναι πως οι συνεχείς υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς έχουν φορτώσει ένα μοντέλο λύσης με τόσες στρεβλώσεις  που θα καταρρεύσει με την πρώτη δυσκολία. Η συμφωνία που επιδιώκεται δεν μπορεί να παράγει συγκρούσεις, αντιπαραθέσεις και εθνικισμούς. Μια συμφωνία, η οποία στηρίζεται στον εθνικό διαχωρισμό του πληθυσμού, που η δημοκρατία έρχεται σε δεύτερη μοίρα, υποβαθμίζεται, δεν έχει μέλλον.

Στο ΑΚΕΛ, έχουν διαχρονικά επαφές με τους Τουρκοκύπριους. Ειδικά τώρα που έρχονται σε επαφή με Τουρκοκύπριους ενόψει ευρωεκλογών, θα μπορούσαν να συζητήσουν μαζί τους το θέμα της κοινής καθόδου σε εκλογές. Όχι στη βάση της εθνικής καταγωγής, αλλά της πολιτικής και ιδεολογικής τοποθέτησης. Και θα μπορούσε να ξεκινήσουν, δημιουργώντας μια συνομοσπονδία, μια κοινή πλατφόρμα με το Ρεπουπλικανικό Τουρκικό Κόμμα. Ή μήπως το Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα προς άλλες κατευθύνσεις βλέπει τώρα; Ή επιμένουν αμφότεροι διαχωριστικά; Μέσα σε αυτή την αντιπαράθεση των δυο πόλων, η απουσία των λεγόμενων ενδιάμεσων επιβεβαιώνει τη λαϊκή ρήση πως «ο καθένας και η μοίρα του».