Η ψευδοεπέτειος που… αιφνιδίασε τους Ελληνοκύπριους

Η σημερινή “επέτειος” για την ανακήρυξη του αποσχιστικού μορφώματος των κατεχομένων εντάσσεται στα πλαίσια ενός ευρύτερου τουρκικού σχεδιασμού, σύμφωνα με τον οποίο με κινήσεις επιβολής τετελεσμένων εδραιώνονται τα κατοχικά δεδομένα. Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους αποτέλεσε σταθμό για την κατοχική Τουρκία προς το στόχο της νομιμοποίησης των αποτελεσμάτων της εισβολής. Νομιμοποίησης, δηλαδή, των κατοχικών δεδομένων.

Σήμερα η Τουρκία, έχοντας κερδίσει έδαφος ως προς τις στρατηγικές της επιδιώξεις της, έχει θέσει στη μεγάλη εικόνα του Κυπριακού το ψευδοκράτος. Θέλει να το καταστήσει μέρος μιας μελλοντικής συμφωνίας. Εκείνο που επιδιώκεται είναι να μετεξελιχθεί το κατοχικό καθεστώς σε τουρκοκυπριακό συνιστών κρατίδιο. Και να μετεξελιχθεί η Κυπριακή Δημοκρατία σε ελληνοκυπριακό συνιστών κρατίδιο.

Γι αυτό και επιχειρείται διαχρονικά η ανάδειξη της πολιτικής πως στην Κύπρο λειτουργούν δυο παράλληλες οντότητες, η Κυπριακή Δημοκρατία και το ψευδοκράτος. Μια προσπάθεια, η οποία προδήλως υπονομεύει την διαχρονική, πάγια πολιτική της Λευκωσίας πως η επίτευξη συμφωνίας περνά μόνο μέσα από την μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αν και δεν θα έπρεπε η ανακήρυξη του ψευδοκράτους να αιφνιδιάσει, αυτό έγινε στην πραγματικότητα. Κι αυτό γιατί δεν αξιολογήθηκαν σωστά κάποιες ενέργειες, κάποιες ενδείξεις που υπήρχαν.

Η Άγκυρα ήταν προσεκτική στην τελική φάση πριν από την αποσχιστική ενέργεια. Το σκηνικό στήθηκε εν πολλοίς μέσα σ΄ ένα συνωμοτικό κλίμα, με απόλυτη μυστικότητα, χωρίς να λειτουργούν οι τηλεπικοινωνίες, στις 14 Νοεμβρίου 1983. Τότε, ο Ραούφ Ντενκτάς κάλεσε όλους τους «βουλευτές» της παράνομης «νομοθετικής συνέλευσης» σε δείπνο. Δεν τους ενημέρωσε για τον λόγο της πρόσκλησης και κανείς δεν γνώριζε. Στη διάρκεια του δείπνου ο Ντενκτάς τούς ανακοίνωσε την πρόθεσή του να προχωρήσει στην ανακήρυξη ανεξάρτητου κράτους. Δεν τους άφησε περιθώρια αντίδρασης. Τους μετέφερε χωρίς περιστροφές το μήνυμα από την Άγκυρα.

Η στήριξη στην αποσχιστική αυτή ενέργεια ήταν μονόδρομος. Προειδοποιούσε ευθέως πως όποιος δεν ακολουθούσε τις οδηγίες θα είχε επιπτώσεις. Παρά τις όποιες ενστάσεις υπήρχαν, κυρίως από τα κόμματα της Αριστεράς, η απόφαση θεωρείτο δεδομένη. Έτσι και έγινε. Κανείς δεν αντιτάχθηκε. Επί της ουσίας η διαδικασία ψήφισης ήταν τυπική. Όλα είχαν αποφασιστεί στην Τουρκία. Έτσι γινόταν τότε, έτσι γίνεται σήμερα.

Είμαστε αποφασισμένοι!

Ο «πρόεδρος» της παράνομης «συνέλευσης», Νετζιάτ Κονούκ, είχε αναφέρει πριν από την ανακοίνωση της απόφασης: «Είμαστε αποφασισμένοι να διατηρήσουμε τη βόρεια Κύπρο ως ανεξάρτητη και αδέσμευτη περιοχή με τρόπο που να υπηρετεί την ειρήνη και ευημερία στον κόσμο, τη Μεσόγειο και τη γύρω περιοχή. Κάτω από το φως των πραγματικοτήτων και δυσκολιών των πιο πάνω πεποιθήσεων, ως μεταφραστές της αναπότρεπτης και νόμιμης επιθυμίας και βούλησης του τουρκοκυπριακού λαού, ανακηρύσσουμε μπροστά από την Ιστορία και όλη την ανθρωπότητα την ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου ως ανεξάρτητου κράτους.

»Η πρόταση τίθεται σε ψήφισμα. Παρακαλώ όπως ψηφίσετε όρθιοι αυτή την ιστορική απόφαση. Αποδοχή: Όλοι: Απορρίπτουν: Καμιά αρνητική ψήφος. Αποχές: Δεν υπάρχουν. Η απόφαση λήφθηκε ομόφωνα» (ΡΙΚ, εκπομπή «Ανοικτοί Φάκελοι», 8.11.2008). Μετά τον λόγο πήρε ο Ντενκτάς, ο οποίος ανέφερε ότι «για να αφήσετε ένα καλύτερο μέλλον σε αυτούς που θα έρθουν μετά από εσάς πρέπει να είστε ψυχολογικά έτοιμοι για κάθε αυτοθυσία. Πόσο ευτυχής που μπορώ να λέω ότι είμαι Τούρκος! Πόσο ευτυχής για την Τουρκική Δημοκρατία Βορείου Κύπρου…» ( ΡΙΚ, εκπομπή «Ανοικτοί Φάκελοι», 8.11.2008).

Ο Ραούφ Ντενκτάς ανέφερε ακόμη ότι «κάποιοι σήμερα ψήφισαν με το χέρι τους αλλά όχι με την καρδιά τους». Στην Άγκυρα, ο αρχηγός της χούντας, ο στρατηγός Εβρέν, αναφέρθηκε στην “αναγκαιότητα” ύπαρξης της παράνομης “ΤΔΒΚ” για τη συνεργασία ΗΠΑ–Τουρκίας, ισχυρίστηκε ότι η ίδρυσή της θα εμπόδιζε την άνοδο του κομουνισμού στην τουρκοκυπριακή κοινότητα και ως εκ τούτου τη συνεργασία τους με τους Ελληνοκύπριους κουμουνιστές. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, τόνιζε ο Έβρεν, θα ήταν ευνοϊκό για τη Σοβιετική Ένωση και άρα θα έπρεπε να εμποδιστεί.

Η επιλογή Αθήνας-Λευκωσίας

Στην αντίπερα όχθη, σε Αθήνα και Λευκωσία, η επιλογή που υπήρχε ενώπιον τους ήταν μια: Να εξασφαλιστεί ένα ισχυρό ψήφισμα. Στις 18 Νοεμβρίου 1983, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, καταδίκασε ως παράνομη την ανακήρυξη της παράνομης “ΤΔΒΚ”, και κάλεσε όλα τα κράτη-μέλη του Οργανισμού να μην αναγνωρίσουν άλλη Δημοκρατία εκτός από την Κυπριακή, με το ψήφισμα 541.

Από τότε μέχρι και σήμερα το συγκεκριμένο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα, στην προσπάθεια θωράκισης της Κυπριακής Δημοκρατίας ενάντια στην προοπτική αναγνώρισης της παράνομης
“ΤΔΒΚ” και οριστικής διχοτόμησης της πατρίδας μας.

Είναι ξεκάθαρο πως η παράνομη ανακήρυξη του ψευδοκράτους εντάσσεται στους σχεδιασμούς της Άγκυρας και τις στρατηγικές της επιδιώξεις, που ισχύουν μέχρι σήμερα. Δηλαδή, στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αναγνώριση χωριστής οντότητας στα κατεχόμενα.