Η “συμφωνία του Βίλνιους” ωθεί τον Ελληνισμό σε περιπέτειες

Οι φήμες στην πρωτεύουσα δίνουν και παίρνουν. Και όχι μόνο στη δική μας πρωτεύουσα, αλλά και στην τουρκική, για τη “συμφωνία του Βίλνιους”, για το αντικείμενο δηλαδή των μυστικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ερντογάν-Μητσοτάκη, υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ, στις οποίες όχι τυχαίως, ο Έλληνας πρωθυπουργός προσήλθε με έναν υπουργό Εξωτερικών απολύτως ελεγχόμενο από τον ίδιο και με προαναγγελία υποχωρήσεων από τη δική μας πλευρά. Τα κομμάτια του παζλ συμπληρώνονται και δεν είναι καθόλου ευχάριστα.

Περιγράφουν την πιθανότητα της “κυπροποίησης” του Αιγαίου ως πιο κοντινή από ποτέ (εν πολλοίς χάρη στην κατάρρευση της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα και στον απόλυτο έλεγχό της από την ολιγαρχία). Η “συμφωνία του Βίλνιους” αποτελεί τον πυρήνα μιας σειράς εξελίξεων, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν τη διατήρηση του Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία και τον έλεγχο όλης της (πάλαι ποτέ) “κεντροαριστεράς”, δηλαδή τον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ. Κοινώς, όπως πολλές φορές στο παρελθόν συνέβη, οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις διατάσσονται έτσι ώστε να εξυπηρετήσουν τους διεθνείς συσχετισμούς και ειδικότερα, τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή.

Συνάγεται λοιπόν από όσα μαθαίνουμε και από όσα αναλύουμε ότι η “συμφωνία του Βίλνιους” περιλαμβάνει στο ένα της σκέλος, μιας ορισμένης έκτασης αποστρατιωτικοποίηση του Αιγαίου, μικρότερη ή μεγαλύτερη. Η ακριβής φόρμουλα αφοπλισμού της ελληνικής άμυνας μένει να φανεί, αλλά η αποστολή οπλισμού στην Ουκρανία από τα νησιά αποτέλεσε ένα πρώτο “πετυχημένο τεστ”. Το δεύτερο σκέλος (το υποτιθέμενο αντάλλαγμα) συνίσταται όπως όλα δείχνουν σε κάποιες εγγυήσεις ασφαλείας από πλευράς Ουάσιγκτον, με επίκεντρο την παραχώρηση νέων βάσεων στις ΗΠΑ, αυτήν τη φορά στα νησιά του Αιγαίου.

Το τρίτο σκέλος έχει να κάνει με τη συνεκμετάλλευση κάποιου τύπου στο Αιγαίο και το τέταρτο με την προσπάθεια διεύρυνσης του σχήματος του EastMed, ούτως ώστε να συμπεριλάβει και την Τουρκία, με την κυπριακή δημοκρατία να “κατοχυρώνεται” όχι ως χώρα, αλλά ως χώρος. Αναφερόμαστε σε “σχήμα EastMed”, υπό την έννοια ότι ο ίδιος ο αγωγός ως σχέδιο έχει βυθιστεί για τα καλά στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά ο στόχος ενός πλαισίου υποστήριξης της περιφερειακής ασφάλειας του Ισραήλ παραμένει, ιδίως τώρα που οι συμμαχίες του και ο ρόλος των ΗΠΑ στην περιοχή κλυδωνίζονται.

Εκχώρηση του Αιγαίου στις ΗΠΑ

Κοινώς, το Αιγαίο με αυτήν τη φόρμουλα αποσπάται σε ό,τι αφορά την άμυνά του από τον εθνικό κορμό και εκχωρείται στις ΗΠΑ πρώτα. Λέμε πρώτα, διότι κάτι μας λέει πως ένα αφοπλισμένο Αιγαίο λίγο αργότερα θα καταστεί και τουρκική λεία, είτε γιατί κάποια ελληνική κυβέρνηση δε θα αρέσει στην Ουάσιγκτον, είτε γιατί πολύ απλώς, οι ΗΠΑ δε θα μπορούν ή δε θα θέλουν να τηρήσουν τις εγγυήσεις ασφαλείας προς την Ελλάδα. Πρόκειται για το όνειρο της Τουρκίας και της “Γαλάζιας Πατρίδας”, για μια πραγματική και πλήρη συνδιαχείριση του Αιγαίου, δηλαδή όχι μόνο για συνδιαχείριση των φυσικών πόρων, αλλά και της κυριαρχίας στα νησιά.

Η Ελλάδα, με το Αιγαίο έστω και εν μέρει αποστρατιωτικοποιημένο αφοπλίζεται και γίνεται πλήρες ενεργούμενο των ΗΠΑ, οι οποίες αναλαμβάνουν το στενό πυρήνα άσκησης της κυριαρχίας που είναι η εθνική άμυνα. Η Ελλάδα όμως έτσι γίνεται δορυφόρος και εν δυνάμει λεία (και) του τουρκικού αναθεωρητισμού.

Παραλλήλως, η Κυπριακή Δημοκρατία “επισημοποιείται” ως μη-χώρα, αλλά ως χώρος, με βάση το προηγούμενο των νατοϊκών χαρτών, καθότι αυτή είναι η προϋπόθεση συμμετοχής της Τουρκίας σε οποιοδήποτε περιφερειακό σχήμα τύπου EastMed. Ο “Αττίλας” νομιμοποιείται στην πράξη ή και de jure, με την Ελλάδα να έχει εγκαταλείψει και επισήμως εδώ και τρία χρόνια τις ευθύνες της που απορρέουν από τη συνθήκη των εγγυήσεων, όπως και από το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου.

Κατόπιν όλων αυτών, η εσωτερική πολιτική ζωή του Ελληνισμού ελέγχεται πλήρως δεδομένου ότι και τα δύο κράτη του (Ελλάδας και Κύπρος) καθίστανται κράτη “απομειωμένης” κυριαρχίας (για να θυμηθούμε, τη ρήση του κου Μητσοτάκη) απολύτως εξαρτημένα από τις διαθέσεις της Ουάσιγκτον και της Άγκυρας.

Μπορούν αυτά να περάσουν;

Μπορούν όλα αυτά να “περάσουν” από την κοινή μας γνώμη; Ήδη, Μητσοτάκης, μιντιακοί “παπαγάλοι” και λοιποί δουλεύουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Το σύστημα εξουσίας όμως και η πρεσβεία των ΗΠΑ θεωρούν προφανώς κρίσιμο να συνεχίσουν να ελέγχουν το ΚΙΝΑΛ, αλλά και να ελέγξουν πλήρως το ΣΥΡΙΖΑ, εξ’ ου και προωθούν την υποψηφιότητα Αχτσιόγλου. Ο στόχος τους είναι αν υπάρξουν φωνές εναντίον των ενδοτικών αυτών συμφωνιών (οι οποίες τελικώς θα φέρουν την κυπριακή τραγωδία στην καρδιά του Αιγαίου) αυτές να προέρχονται από την ακροδεξιά, έτσι ώστε εύκολα να αποκλειστούν από το επίκεντρο του δημοσίου λόγου.

Ο εν λόγω σχεδιασμός είναι εφιαλτικός. Η αναίρεσή του περνά μέσα από τη δράση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Εξ’ ου και πρέπει να εκπλήξουμε το σύστημα εξουσίας στο επίπεδο της οργανωμένης, κοινωνικής συλλογικής δράσης και της κομματικής ύπαρξης.