Η “τελευταία ευκαιρία” τους ισοδυναμεί με ενταφιασμό του Κυπριακού

Το θέμα, λοιπόν, όπως εξελίσσεται, είναι πόσο, τελικά, κάποιοι είναι ανεκτικοί στην άλλη άποψη. Πόσο αντέχουν να ακούνε οτιδήποτε άλλο πλην της δικής τους φωνής και να αυτοθαυμάζονται στον καθρέφτη τους. Έχει περάσει μια εβδομάδα από τη δημοσίευση της συνέντευξης του πρέσβη, τέως Γενικού Διευθυντή του υπουργείου Εξωτερικών, Τάσου Τζιωνή (Κυριακή 14.3.2021) και οι συζητήσεις στη δημόσια σφαίρα συνεχίζονται.

Και δεν είναι, βέβαια, κακό να προκαλούνται συζητήσεις, αλλά εκείνο που είναι ενοχλητικό είναι πως κάποιοι δαιμονοποιούν την άλλη άποψη και στοχοποιούν έναν άνθρωπο. Και επιπροσθέτως προσπαθούν να τον θέσουν εκτός διαπραγματευτικής ομάδας, στην οποία δεν επιδίωξε συμμετοχή. Πλούσιες και χθες αρθρογραφικά οι αντιδράσεις, που σχεδόν κινήθηκαν στο ίδιο τέμπο.

Στη λογική κάποιων θα πρέπει να υπάρχουν μόνο στρατιωτάκια, που θα λένε αυτά που θέλουν να ακούνε τα αφεντικά τους. Ο συγκεκριμένος, τον οποίον κατηγορούν, πάντα εξέφραζε άποψη κι όταν ήταν ακόμη στη διπλωματική υπηρεσία σε βαθμό που ενοχλούσε και είχε για τον ίδιο κόστος. Είτε με υπηρεσιακά σημειώματα είτε με κάποιες δημόσιες τοποθετήσεις του, έθετε τα ζητήματα που έκρινε ότι θα έπρεπε να δημοσιοποιηθούν. Οι δημόσιες του παρεμβάσεις, όπως είναι γνωστό, ενόχλησαν και τότε. Είχαν ενοχλήσει και τον μακαρίτη Δημήτρη Χριστόφια, αλλά και τον νυν πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη. Και υπήρξε και αντίδραση, αλλά μέχρι εκεί.

Τότε ήταν εν ενεργεία διπλωμάτης, σήμερα έχει αφυπηρετήσει, αλλά είναι μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας. Όπως είναι γνωστό, η διαπραγματευτική ομάδα είναι συμβουλευτική. Βοηθά τον διαπραγματευτή, αλλά εάν αυτός θέλει τους ακούει. Οι διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις βοηθούν, συμβάλλουν, στη διαμόρφωση μιας σύνθεσης θέσεων, ενώ αναδεικνύονται διαφορετικά επιχειρήματα, που μπορούν να αποβούν χρήσιμα στη διάρκεια της διαπραγμάτευσης.

Εάν γίνεται καλή και σοβαρή δουλειά, τα πάντα αξιοποιούνται, χωρίς να υιοθετούνται κατ’ ανάγκη. Χρήσιμη και ωφέλιμη είναι για παράδειγμα η παρουσία του Τουμάζου Τσιελεπή, αν και διαφωνώ μαζί του. Έχει γνώση, εμπειρία, εκφράζει μια συγκεκριμένη προσέγγιση στο Κυπριακό, ενώ βρίσκεται στην ομάδα  από την περίοδο της προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου. Μπορεί να με ενοχλεί προσωπικά, για παράδειγμα, η παρουσία του Παναγιώτη Δημητρίου στη διαπραγματευτική ομάδα, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τις απόψεις που εκφράζει.

Ώρα της κρίσης του Κυπριακού

Επί της ουσίας, σε σχέση με τις αντιδράσεις –που καλά κρατούν– για τη συνέντευξη Τζιωνή, τα ερωτήματα που τίθεται αναζητούν απαντήσεις. Γιατί ενοχλούνται; Τους χαλούν, προφανώς, το πάρτι οι άλλες απόψεις, αυτές που εμποδίζουν το φορτηγό χωρίς φρένα να πέσει στον γκρεμό. Ενοχλούνται γιατί αυτά που λέγονται ξυπνούν τα αντανακλαστικά των πολιτών, όπως έγινε και το 2004 και δεν θέλουν προφανώς να ξαναζήσουν αυτόν τους τον “εφιάλτη”. Γιατί ενοχλούνται; Επειδή θέλουν το τοπίο καθαρό, χωρίς ενστάσεις και… ενοχλητικές απόψεις.

Όσο θα προχωρούν οι εξελίξεις στο Κυπριακό τόσο λιγότερο ανεκτικοί θα γίνονται κάποιοι. Ο ρεβανσισμός τους για το 2004 δεν τους αφήνει να βλέπουν καθαρά. Δεν θέλουν να φθάσουν να αντιμετωπίσουν το ίδιο σκηνικό. Αλλά αυτό δεν εξαρτάται προφανώς από τους ίδιους.  Σε μια περίοδο κρίσιμη από κάθε άποψη, χρειάζεται ψυχραιμία αλλά και ανεκτικότητα. Χρειάζεται να παίζουν όλοι με τους όρους της δημοκρατίας και όχι της επιβολής.

Δεν μπορεί, για παράδειγμα, κάποιοι να έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη στον Βρετανό πρέσβη ή στην κ. Σπέχαρ, αντί να ακούσουν μια διαφορετική προσέγγιση; Πώς μπορεί το μείζον να είναι το θέμα της πολιτικής ισότητας, ένα θέμα που έχει ξεκαθαρίσει από τη δεκαετία του 1990; Εκτός κι εάν πρόκειται για μια άλλη εκδοχή; Αυτή, που θα οδηγήσει, όπως ειπώθηκε στη συνέντευξη, στην “κυριαρχική ισότητα”.

Όσο η άτυπη Πενταμερής Διάσκεψη πλησιάζει χρονικά και πλησιάζει η ώρα της κρίσης, τόσο θα… αγριεύονται κάποιοι. Η “τελευταία ευκαιρία”, για να αναφερθούμε στη δική τους πολιτική αργκό, είναι εκείνη που χαραμίζεται με ανέφικτες πολιτικές, σχοινοβασίες και χειρισμούς αυτοχειρίας. Η “τελευταία ευκαιρία” μπορεί να μετατραπεί στον ενταφιασμό του Κυπριακού με τα μυαλά που κουβαλούν κάποιοι.