Η σχοινοβασία του Ερντογάν και το δίλημμα των Ελλήνων

Ο Ερντογάν είναι αιχμάλωτος της Ρωσίας και των ΗΠΑ, ελέγχουν τις κινήσεις του. Παρ’ όλα αυτά η πλειοψηφία (δημοσκοπήσεις) στην Ελλάδα αγωνιά αν θα μας επιτεθεί η Τουρκία. Το κλίμα ανασφάλειας δεν οφείλεται μόνο στην υποτιθέμενη ισχύ της Τουρκίας έναντι της –εξίσου υποτιθέμενης– δικής μας αδυναμίας. Ανασφάλεια με Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου δεν υπήρχε, την εγκατέστησε ο Σημίτης.

Μετά, επί τριάντα χρόνια, η πνευματική, οικονομική και πολιτική ελίτ, συνοπτικά οι εθνομηδενιστές, μετέτρεψαν την ηττοπάθεια σε κυρίαρχη ιδεολογία με διακομματική συγκατάθεση και τη στήριξη των ελεγχόμενων ΜΜΕ. Προεξοφλούν ελληνική ήττα και διακηρύσσουν ότι ύψιστο αγαθό δεν είναι η διαβίωση με ελευθερία, αλλά η αποφυγή σύγκρουσης έστω με απώλεια κάθε αξιοπρέπειας.

Με αυτή την οπτική οι εθνοαπελευθερωτικές επαναστάσεις, π.χ. το 1821 ή οι αντιαποικιακοί αγώνες, ήταν προφανώς λάθος, ενώ οι νίκες επί της ισχυρής φασιστικής Ιταλίας το 1940 ήταν ιστορικό στραβοπάτημα. Αν επικρατούσαν (ή αν επικρατήσουν) οι “Κοτζιάδες” (γνωστοί και με το όνομα “Νενέκοι”), θα είχαμε ακόμα τους Οθωμανούς.

Είναι λάθος να μιλάμε μόνο για τα οράματα μεγαλείου του Ερντογάν, δήθεν σουλτάνου. Η Τουρκία είχε επεκτατικά οράματα πριν και από τον πρόεδρο Οζάλ που μιλούσε, προ τριακονταετίας, για μια Τουρκία ως τη Βιέννη και την Κίνα. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να αρπάξουν, χάρη στον Κίσινγκερ και στην προδοσία του Ιωαννίδη, ένα κομμάτι της Κύπρου. Αλλά τα Κατεχόμενα παραμένουν παράνομα και η Τουρκία προσπάθησε, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει γεωτρήσεις.

Το δίλημμα των Ελλήνων

Ο Ερντογάν έχει, υποτίθεται, “γκριζάρει” το μισό Αιγαίο και καθημερινά αυξάνει τον αριθμό των νησιών που διεκδικεί. Και, λένε, “ψήνει” τους ξένους ότι όσα λέει είναι σωστά. Αυτό είναι και ψεύδος και λάθος. Οι Αμερικανοί, Ρώσοι, Γάλλοι, Άγγλοι κλπ, θα δεχθούν ή θα απορρίψουν τις διεκδικήσεις Ερντογάν αν τους συμφέρει. Αυτό που θα καθορίσει τις αντιδράσεις τους είναι το αν θα υπερασπιστούμε την πατρίδα μας. Θα την υπερασπιστούμε; Οι ΗΠΑ, η ΕΕ και η Ρωσία θέλουν μια ακόμα εμπόλεμη κατάσταση στην περιοχή;

Ο πιο ισχυρός “φίλος” της Τουρκίας είναι αυτή τη στιγμή η Ρωσία, υποτίθεται. Ο Ερντογάν θέλει να στείλει δυνάμεις στην Ιντλίμπ (Συρία) για να μείνει η πόλη στους φιλότουρκους τζιχαντιστές που την κατέχουν. Η Μόσχα διαφωνεί και τον προειδοποίησε ότι πρέπει να γίνει σεβαστό το Διεθνές Δίκαιο. Οι Τούρκοι αγνόησαν την προειδοποίηση, χτύπησαν στο Ιντλίμπ, σκοτώθηκαν τέσσερις Ρώσοι στρατιωτικοί, ο Πούτιν τους βομβάρδισε ανηλεώς, οι μάχες συνεχίζονται και ο Ερντογάν θύμωσε.

Ο Πούτιν δεν θα θυσιάσει ούτε το μικρό αριστερό δαχτυλάκι του Άσαντ χάριν του Ερντογάν. Επιτρέπει στον Ερντογάν να χτυπήσει τους Κούρδους, που ήταν σύμμαχοι των Αμερικανών, αλλά δεν του επιτρέπει να αλωνίζει στη Συρία, επειδή είναι το αναντικατάστατο στήριγμα της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή. Αν συγκρουσθεί με τους Ρώσους, ο Ερντογάν θα βρει ανοιχτές τις πόρτες της επιστροφής, αλλά οι Δυτικοί δεν θα σφάξουν τον μόσχο τον σιτευτό. Αν δεν το ξέρει κακό της κεφαλής του.

Αν περιμένει να ανταμειφθεί σε βάρος της Ελλάδας θα πέσει έξω, εφ’ όσον δεν προσφερθούμε οικειοθελώς για σφάξιμο. Παραμονή του στη συμμαχία με τη Ρωσία σημαίνει ότι θα μείνει στην Ιστορία ως “σουλτάνος ο υποτελής”. Επειδή προέχει όχι η συμμαχία, αλλά η υπακοή της Τουρκίας στη Ρωσία. Ο Πούτιν έχει συμφέρον, αν δεν πειθαρχήσει η Τουρκία, να την πλήξει όσο περισσότερο μπορεί. Αλλιώς θα επέτρεπε βλακωδώς να υπάρχει μια ισχυρή απειλή, μέλος του εχθρικού ΝΑΤΟ, στα ευαίσθητα σύνορά του.

Το συμπέρασμα είναι ότι ο Ερντογάν με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγεια. Αυτή είναι η πραγματική τωρινή εικόνα του. Κανείς από τους μεγάλους παίκτες δεν σκοπεύει να του παραχωρήσει οτιδήποτε μπορεί να το κρατήσει για τον εαυτό του. Ανεξάρτητα από τα γούστα ή τα προσωπικά οφέλη του προέδρου Τραμπ, το ερώτημα για τις ΗΠΑ είναι αν προτιμούν την Ελλάδα ως δικό τους αντίβαρο στην Τουρκία και στη Ρωσία, ή αν μας προτιμούν παράρτημα ενός Ερντογάν συμπαίκτη του Πούτιν.

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον…

Όπως είναι γνωστό, το “Ορούτς Ρέις” αποχώρησε αφού παραβίασε την ελληνική υφαλοκρηπίδα για αρκετές ώρες, προκαλώντας πολιτική τρικυμία. Επιμύθιο: Αν είσαι αποφασισμένος να μη χρησιμοποιήσεις τα νόμιμα αλλά βίαια μέσα εκδίωξης του παρανομούντα, πρέπει να είσαι τουλάχιστον προνοητικός και ικανός να αποφύγεις τη γελοιοποίηση.

Το χειρότερο είναι ότι οι Έλληνες πολιτικοί, αλλά και στρατιωτικοί ιθύνοντες, δεν έδειξαν ότι τα παθήματα στα Ίμια έγιναν μαθήματα για κάθε ανάλογη –και απολύτως προβλέψιμη–προβοκατόρικη πρόκληση του γείτονα. Άλλοι σιώπησαν και άλλοι εκτέθηκαν με αστείες δηλώσεις για τις καιρικές συνθήκες, “ανεμομαζώματα-διαβολοσκορπίσματα” που έλεγε η γιαγιά μου.

Δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο να είχαν σκεφθεί τι να κάνουν αν, ή πιο σωστά, όταν ο απέναντι μας προκαλέσει. Όσοι δεν θέλουν να γίνουν αποδιοπομπαίοι τράγοι έπρεπε να το είχαν προβλέψει. Είναι δύσκολο να βρουν άλλοθι στο μέλλον. Οι άλλοι προκαλούν, έτσι κι αλλιώς, κλαυσίγελο. Ο Δένδιας είπε ότι η κυβέρνηση απέτυχε στην επικοινωνία, αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι χειρότερο. Φαίνεται ότι η οικειοθελής παράδοση αποξηραίνει τη σκέψη, αυτό που λένε παραδίδεσαι ψυχή τε και σώματι.

Οι αντιφατικές και ανορθολογικές δηλώσεις και η επανεμφάνιση στο υπουργείο Εξωτερικών των καθηγητών Ροζάκη και Ηρακλείδη, γνωστών για τις ενδοτικές θέσεις τους, υποδηλώνουν αντικρουόμενες απόψεις στην κυβέρνηση. Νέο στοιχείο –αν επαληθευθεί– άγνωστης αξίας, γνησιότητας και ποιότητας, είναι οι ψίθυροι περί συγκρότησης ομάδας “πατριωτών βουλευτών” της ΝΔ. Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο: Η ανοχή στις ιταλικές προκλήσεις (καταβύθιση του “Έλλη” τον Δεκαπενταύγουστο του 1940) δεν αποσόβησε την επίθεση του Μουσολίνι τον Οκτώβριο. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον και ο νοών νοείτω.