Η σχολή "ό,τι μας δώσει η Τουρκία είναι κέρδος"!

Όταν η κατοχική Τουρκία “αλλάζει” πολιτική, θέτοντας ακόμη πιο ακραίες θέσεις, στην Λευκωσία θα έπρεπε να επανακαθορίσουν τη στάση τους. Να αξιοποιηθεί η ευκαιρία για επανατοποθέτηση και ανάδειξη του πυρήνα του ζητήματος και να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή πολιτικής.

Η Άγκυρα θέτει το θέμα των δύο χωριστών κρατών, επιδιώκει συνομοσπονδία και μπορεί στο τέλος ικανοποιώντας τις επιδιώξεις της να αποδεχθεί ένα μόρφωμα, που θα φέρει την οποιαδήποτε ονομασία. Στην αντίπερα όχθη, η ελληνική πλευρά στην Κύπρο, μέσα από τις φοβίες της, βαθμηδόν κατέστησε παντιέρα τις υποχωρήσεις της. Κάθε νέα προσπάθεια τελειώνει με βήματα προσέγγισης των τουρκικών επιδιώξεων.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό ενόψει και εξελίξεων, αναπτύσσονται από τους οπαδούς της όποιας λύσης αφηγήματα προσαρμογής στις τουρκικές απαιτήσεις. Η λογική που χαρακτηρίζει τις απόψεις τους, την νέα τους “θεώρηση”, είναι πως θα πρέπει να «αρπάξουμε ό,τι μπορούμε», επειδή η Τουρκία «είναι πιο επιθετική» (ενώ δεν ήταν στο παρελθόν;), είναι «επικίνδυνη» (ενώ προηγουμένως ήταν ακίνδυνη;) και ο Ερντογάν «έχει τρελαθεί» και μπορεί να αντιδράσει ακραία.

Βεβαίως, ο Ερντογάν δεν είναι τρελός, εφαρμόζει μια στρατηγική για έλεγχο της Κύπρου, που είναι διαχρονικός σχεδιασμός. Σε αυτή τη φάση, που παρουσιάζεται πιο αποφασιστικός να υλοποιήσει την πολιτική του, δοκιμάζει τα αντανακλαστικά της ελληνικής πλευράς. Γνωρίζει ήδη πως όταν δοκιμάζει τα ανακλαστικά της Αθήνας και της Λευκωσίας, ξυπνούν τα φοβικά τους σύνδρομα.

Αφέλειες και ψευδαισθήσεις

Κάποιοι από τους πάλαι ποτέ θεωρητικούς του ανανικού μπλοκ αναπτύσσουν αφηγήματα για διαδικασίες εξπρές και “συμβιβασμούς”, που θα σταματήσουν την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας! Κάποιοι από το μπλοκ αυτό, κυρίως η δεξιά πτέρυγα, φλερτάρουν με παλιές αδιέξοδες και εν πολλοίς επικίνδυνες προσεγγίσεις: Όπως έδαφος έναντι αναγνώρισης.

Και αυτό μπορεί, σύμφωνα με το αφήγημά τους, να γίνει μέσα από ένα μοντέλο, που θα οδηγήσει βαθμηδόν στον πλήρη διαχωρισμό, διασφαλίζοντας την συμμετοχή και των δύο τμημάτων της χώρας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άραγε η ΕΕ το δέχεται;

Η διέξοδος δεν είναι η περαιτέρω προσέγγιση στις τουρκικές θέσεις, για να ηρεμήσει το επιθετικό “θηρίο”. Αυτή η τακτική δοκιμάσθηκε και απέτυχε. Ανοίγει την όρεξη του θηρίου. Χρειάζονται ριζοσπαστικές ιδέες, που θα εμπλέκουν και τους Τουρκοκύπριους. Χρειάζονται ιδέες που θα οδηγούν σε ανατροπή των κατοχικών δεδομένων και όχι νομιμοποίησή τους.

Κάποιοι υποστηρίζουν πως η ελληνική πλευρά επειδή είναι αδύναμη δεν μπορεί να αλλάξει πολιτική, έστω κι εάν αυτό κάνει η Τουρκία. Για αυτό και οι υποδείξεις εντός και εκτός Κύπρου από τους “ρεαλιστές”, είναι πως δεν υπάρχουν επιλογές εκτός από εκείνες που εξυπηρετούν την κατοχική δύναμη.

Κάποιοι έχουν βαλθεί να εξηγήσουν και να… πείσουν πως «ό,τι μας δώσει» η Τουρκία (λες και της ανήκουν) θα είναι κέρδος! Και προσθέτουν «εδώ που φθάσαμε»! Όμως δεν εξηγούν πως εδώ, αυτοί μας έχουν φέρει, διαχρονικά. Αυτή η προσέγγιση είναι άκρως επικίνδυνη. Υπάρχει ανάγκη για ένα νέο αφήγημα, που αφορά και το Κυπριακό.

Ευάλωτο το πολιτικό σύστημα

Αυτό το αφήγημα συνδέεται και με την εν γένει συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος στα εσωτερικά θέματα. Δεν μπορεί ένα σύστημα φορτωμένο με σκάνδαλα και ευάλωτο, να είναι διεκδικητικό στο εθνικό θέμα. Δεν μπορεί ένα σύστημα που μπάζει από παντού επειδή ιδεολογία του και αυτό το διαπερνά οριζόντια, είναι η “χρηματοκρατία”, να μπορεί να αντιμετωπίσει τα μεγάλα θέματα του Κυπριακού. Είναι σε άλλο μήκος κύματος και με άλλες προτεραιότητες.

Υπάρχει έτοιμη συνταγή; Όχι. Υπάρχουν, όμως, ιδέες. Υπήρξε, διαχρονικά, πολιτική για τους Τουρκοκύπριους; Και δεν εννοούμε τα “χαριεντίσματα” των επαναπροσεγγιστικών φιεστών αποδοχής των κατοχικών δεδομένων. Θέλουμε ανατροπή των κατοχικών δεδομένων, απελευθέρωση κι αυτό σημαίνει πως θα συνταχθούν όλες οι δυνάμεις (Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι) σε αυτή τη γραμμή.

Ο κοινός τόπος δεν πρέπει να είναι η νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της εισβολής, αλλά η ανατροπή τους. Όταν, κάποιοι από κεκτημένη ταχύτητα κάνουν λόγο για κοινή πατρίδα, να μην εννοούν με χίλιες-δυο διαχωριστικές ρυθμίσεις και στρεβλώσεις, αλλά πραγματικά ελεύθερη.