Η στρατηγική σημασία της Αλεξανδρούπολης

Η σύμβαση αυτή επιτρέπει στην Τουρκία να εμποδίζει την χρήση των Στενών (του Ελλησπόντου) για την μεταφορά εμπορευμάτων (πχ. πετρελαίου) και εξοπλισμών με πλοία εμπολέμων κρατών όπως της Ρωσίας ή της Ουκρανίας. Επειδή οι σχέσεις των Τούρκων με τους Ρώσους είναι αμφιλεγόμενες – άλλοτε φιλικές κι ενίοτε εχθρικές – έσπευσε προ ετών ο πρώην Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα Τζέφρι Πάϊατ (γνωστός κι από το κίνημα κατά της νομίμου ουκρανικής κυβερνήσεως το 2014) να εκβαθύνει – μάλιστα με έξοδα της πρεσβείας – τον λιμένα της Αλεξανδρουπόλεως που έμενε εν αχρηστία από την βύθιση μιας βυθοκόρου στον πυθμένα του.

Προφανής σκοπός ήταν η χρησιμοποίηση της Αλεξανδρουπόλεως ως διαμετακομιστικού κόμβου πολεμικού υλικού σε περίπτωση που τα Στενά θα έκλειναν κατ’ απαίτηση της Τουρκίας. Αυτό δεν συνέβη όχι εξ αιτίας της παρουσίας Αμερικανικού προσωπικού στην Αλεξανδρούπολη αλλά απ’ τον φόβο της Τουρκίας μήπως αναθεωρηθεί η σύμβαση του Μοντρέ καθ’ όσον αντιβαίνει στο νέο δίκαιο της Θαλάσσης που απαγορεύει το κλείσιμο θαλασσίων διαύλων όπως του Βοσπόρου.

Η Ουκρανία και η σημασία της Αλεξανδρούπολης 

Όμως ο πόλεμος της Ουκρανίας βαίνει προς τερματισμόν, κατόπιν της συμφωνίας Αμερικής και Ρωσίας στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας προ εβδομάδος και η επικειμένη εκεχειρία της αιματηρής συγκρούσεως θα μπορούσε να συμπαρασύρει συναφείς δραστηριότητες όπως η μεταφορά Αμερικανικού, στρατιωτικού “ματεριέλ” στην Ουκρανία – αν και υπάρχουν κι άλλες διόδοι όπως της Πολωνίας.

Εν τούτοις, η επαναλειτουργία του λιμένος της Αλεξανδρούπολης ετάχθη στην Αριστοτέλεια “ετερογονία των σκοπών” και είναι εξ ίσου χρήσιμη τόσο για στρατηγικούς σκοπούς όσον και εμπορικούς. Διότι απελευθέρωσε την Βουλγαρία, Ρουμανία και Μολδαβία από το Τουρκικό μονοπώλιο των Στενών. Ακόμη και για τους Αμερικανούς αναμένεται να έχει σπουδαία σημασία στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας και την συναλλαγή των “σπανίων γαιών” και άλλων πολυτίμων μετάλλων της Ουκρανίας , όταν υπογραφεί η ειρήνη μεταξύ Τραμπ και Ζελένσκι.

Αν πάρει χρόνο η ειρήνη, όπως φαίνεται από την πολεμοκάπηλη πολιτική του “μικρού βοναπάρτη” και του υποψηφίου καγκελαρίου στο Βερολίνο, ο λιμένας της Αλεξανδουπούλεως ήρθε για να μείνει. Ν’ αποδείξει ακόμη μία φορά την έλλειψη μακροχρονίου σκέψεως του ημετέρου κολλεγίου “πρεσβευτών” της οδού Βασ. Σοφίας , που ενώ είχαν μπροστά τον χάρτη της Βαλκανικής ασχολούνται με τις καριέρες τους, εν αντιθέσει με τους Τούρκους και την σταθερά ανησυχία τους τι τέξεται η επιούσα με τον Τραμπ, τους Κούρδους και τα Αμερικανικά στρατά στην Συρία.

Ακόμη και αν οι Αμερικανοί φύγουν απ’ την Αλεξανδρούπολη – πράγμα αμφίβολον για τον εμπροκράτη πρόεδρο Τραμπ – η Ελλάς μπορεί και πρέπει να αναπτύξει την Θρακική πρωτεύουσα, που κατέχει μεγάλη εμπορική και στρατηγική σημασία. Ήδη ανυπόπτως, στην Θράκη αναπτύσσονται εγκαταστάσεις εξαερώσεως εισαγομένου φυσικού αερίου (κυρίως εκ Αμερικής και Κατάρ) κι εκεί καταλήγουν ή εκκινούν διεθνείς αγωγοί Ενεργείας από του Αζερμπαϊτζάν , Βουλγαρία και Αδριατική.

Δεν χρειάζεται το ενδιαφέρον του “Ρώσου” που ελέγχει τον λιμένα της Θεσσαλονίκη ή ενδεχομένως των Κινέζων για την αξιοποίηση της Αλεξανδρουπόλεως, δια την παρουσία του ελληνικού κράτους και την κατάργηση της “ιδιοκτησίας” του λιμένος υπό μνημονιακού υπερ- Ταμείου που ξεπουλάει την περιουσία του Ελληνικού λαού αντί ψυχίων υπό του ήδη παραιτηθέντος προέδρου-“ανιψιού”. (βλ. σχ. ΕΣΤΙΑ 25.2.25).

Το πάρεργο της υποθέσεως είναι ότι όταν ρωτήθηκε ο νέος Αμερικανός πρόεδρος για το ενδεχόμενο κλεισίματος της “βάσεως’, απεδείχθη ότι αγνοούσε την Αλεξανδρούπολη και αναγκάστηκε να ερωτήσει τον υπουργό Άμυνας, Pete Hegseth, που δήλωσε ότι δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Έτσι η “μπάλα” Τραμπ έπεσε και στην… Ελληνική κερκίδα (κατά φράσιν του συρμού). Εντεύθεν, Κύριος οίδε τι μέλλει γενέσθαι με την ανόητη εξωτερική πολιτική της Ελλάδος που συνεχώς τάσσεται με την χαμένη σελίδα της Ιστορίας…