Η συντριβή των αθεράπευτων ελληνικών ψευδαισθήσεων

Οι τελευταίες αρνητικές εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά (η τουρκική ναυτική άσκηση με στόχο την κατάληψη νησίδας απέναντι από τη Ρόδο, η μεγέθυνση των παραβιάσεων και των υπερπτήσεων πάνω από κατοικημένα νησιά στο Αιγαίο, η θρασύτατη απάντηση της Άγκυρας ότι δήθεν προηγήθηκαν παραβιάσεις του τουρκικού εναερίου χώρου από ελληνικά μαχητικά και η επαναφορά μέσω δηλώσεων Ακάρ της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου), για μια ακόμα φορά συνέτριψαν τις πρόσκαιρες ελληνικές ψευδαισθήσεις περί νέας περιόδου νηνεμίας, μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη.

Όπως επισημάναμε σε προηγούμενο άρθρο, τελικά το μόνο αποτέλεσμα της συνάντησης ήταν η ενίσχυση του διεθνούς κύρους του Ερντογάν. Βασικός πυρήνας των θέσεων και της στάσης των ελληνικών ελίτ διαχρονικά έναντι της Τουρκίας, αποτελεί η διάχυση ειδήσεων και αναλύσεων, που κατατείνουν στη δημιουργία ενός εικονικού πλαισίου έναντι της πραγματικής τουρκικής απειλής. Οι παλαιότερες εξ αυτών αφορούσαν τις αντιλήψεις περί “εξημέρωσης” του αδηφάγου τουρκικού “θηρίου”, μέσω ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. με την Ελλάδα να πρωτοστατεί από τη δεκαετία του ’90 σε αυτή την γραμμή.

Αυτό όμως που προέκυψε, είναι η ισχυροποίηση της Τουρκίας σε οικονομικό επίπεδο και σε διπλωματικό, αφού οι διάφορες κυβερνήσεις της χώρας μας ήταν αρκούντως υποχωρητικές στην τουρκική επιθετικότητα. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις τα Ίμια και η Μαδρίτη, όπου αναγνωρίστηκαν ζωτικά συμφέροντα στην Τουρκία. Ακόμα και όταν το 2020 η Τουρκία επέδειξε τη μέγιστη επιθετικότητα στον Έβρο και το Αιγαίο, ουδεμία αρνητική συνέπεια είχε από την Ε.Ε. Παρά το γεγονός ότι αμφισβητούσε ευθέως κυριαρχικά δικαιώματα δύο μελών αυτής (Ελλάδα και Κύπρος). Αντίθετα, πριμοδοτόθηκε σε αυτή την περίοδο με αρκετά δισ. ευρώ, λόγω εργαλειοποίησης του μεταναστευτικού.

Οι νέες ελληνικές ψευδαισθήσεις

Και αφού το αφήγημα περί “εξημερώσεως” της Τουρκίας μέσω της Ε.Ε. απέτυχε, επινοήθηκαν και καλλιεργήθηκαν τον τελευταίο καιρό νέα σαθρά αφηγήματα, με στόχο τη συσκότιση της πραγματικότητας. Έτσι, στο δημόσιο λόγο και στα ΜΜΕ, διαχέονται οι αντιλήψεις περί δήθεν κατάρρευσης της τουρκικής οικονομίας και δήθεν τιμωρίας της Τουρκίας από τις ΗΠΑ –και τη Δύση γενικότερα– λόγω των S-400, της στενής ρωσο-τουρκικής φιλίας και των αυτόνομων επιθετικών κινήσεων της Άγκυρας. Σύμφωνα με τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης στην Ελλάδα, έχουμε οδηγήσει την Τουρκία σε απομόνωση. Σε αυτή την αφήγηση προστίθεται ότι οι επιλογές της Ελλάδος, η μεγαλύτερη πρόσδεση στις ΗΠΑ και η μετατροπή της χώρας σε προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης (βάσεις Σούδας, Αλεξανδρούπολης κλπ), μας θωρακίζουν έναντι των τουρκικών απειλών.

Πλην όμως και αυτές οι νεότερες ψευδαισθήσεις έχουν συντριβεί με εκκωφαντικό τρόπο, αφού ποτέ δεν απηχούσαν την πραγματικότητα. Η οικονομία της Τουρκίας παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σε νομισματικό επίπεδο, καθώς και την πτώση του βιοτικού επίπεδου μεγάλου τμήματος του τουρκικού λαού, παραμένει ισχυρή με ανάπτυξη εθνικής παραγωγής στο βιομηχανικό και αγροτικό τομέα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η ανάπτυξη της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας.

Η Τουρκία, κατά τα πρότυπα της κινεζικής ανάπτυξης, επιδιώκει να μετατραπεί σε παραγωγικό υποδοχέα των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών. Εξ ου και τα τεράστια και υψηλού επιπέδου έργα που δημιουργούνται, όπως αεροδρόμια, σιδηροδρομικό δίκτυο, θεραπευτικός τουρισμός και πυρηνικά εργοστάσια, καθώς και εξαγωγή πολεμικού υλικού. Το σημαντικότερο είναι ότι βρίσκεται στην αντίπερα όχθη από αυτή της παρασιτικής ελληνικής οικονομίας και των δραματικών ευθυνών της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, που όχι μόνο την οδήγησαν σε πλήρη πτώχευση (μνημονιακή περίοδος), αλλά συνεχίζουν ανέμελα να κινούνται στις ίδιες σαθρές και επικίνδυνες ράγες.

Τι να πει κανείς και για την άλλη διαδεδομένη “περισπούδαστη” ανάλυση και αντίληψη περί τουρκικής απομόνωσης! Ο πόλεμος της Ουκρανίας εκτόξευσε την δήθεν απομονωμένη Τουρκία σε παγκόσμιο πρωταγωνιστή. Στο έδαφος της έγιναν οι μέχρι τώρα συνομιλίες των εμπόλεμων πλευρών και η Ουκρανία απαιτεί στην οποιαδήποτε λύση η Τουρκία να είναι εγγυήτρια δύναμη. Ο δε εξαφανισμένος μέχρι τώρα γ.γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, τρεις μήνες μετά την έναρξη του καταστρεπτικού πολέμου, επιχειρώντας να παρέμβει στις εξελίξεις, ξεκίνησε το ταξίδι του από την Τουρκία αναδεικνύοντας με τον πιο εμφατικό τρόπο το ρόλο του Ερντογάν ως ειρηνοποιού. Τη στιγμή που η Τουρκία είναι η πρώτη κατοχική χώρα σε επίπεδο Ευρώπης, κατέχοντας το 40% της Μεγαλονήσου και για την οποία κατοχή έχουν υπάρξει πολλές καταδίκες του ΟΗΕ.

Η γεωπολιτική θέση της Τουρκίας

Όσον αφορά τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η Τουρκία αποτελεί μια ισχυρή περιφερειακή χώρα, ένα τεράστιο γεωπολιτικό οικόπεδο, που θα κάνουν τα πάντα για να την διατηρήσουν στο δυτικό άρμα, με αμφίβολα πάντως αποτελέσματα στην πορεία του χρόνου και στην τελική διαμόρφωση του πολυπολικού κόσμου. Ειδικότερα δε του ευρασιατικού γιγάντιου πόλου που φαίνεται να δημιουργείται μεταξύ Κίνας και Ρωσίας. Έτσι, έδειξαν ότι είναι έτοιμες να καταπιούν τα πάντα, μαζί και τις τουρκικές προκλήσεις και αυθαιρεσίες. Είναι χαρακτηριστικό πως όχι μόνο δεν ενοχλούνται από το γεγονός ότι η Τουρκία δεν ακολουθεί στις οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, επωφελούμενη έτσι οικονομικά και γεωπολιτικά από τον ειδικό ρόλο που της αποδίδει και η ίδια η Ρωσία, αλλά αντιθέτως επαινείται από όλους τους δυτικούς ο δήθεν αυτόνομος και ειρηνοποιός ρόλος του επιτήδειου ουδέτερου.

Έτσι, το πιθανότερο είναι στα ελληνοτουρκικά προβλήματα ο ελληνικός ρόλος –δεδομένος και εξαρτημένος– όχι μόνο να μην προσφέρει οτιδήποτε θετικό για τη χώρα, αλλά αντίθετα να αποτελέσει εργαλείο πιέσεως για υποχώρηση της Ελλάδος έναντι των παράνομων τουρκικών αξιώσεων. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η πίεση των ΗΠΑ να δοθούν αντιαεροπορικά όπλα ρωσικής κατασκευής στην Ουκρανία, απογυμνώνοντας την άμυνα των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, την ίδια στιγμή που η Άγκυρα δημοσιοποιεί με κάθε δυνατό τρόπο τον στόχο της για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας.

Ελληνικές ψευδαισθήσεις, χαμένες ευκαιρίες

Την ίδια ώρα η χώρα μας πρωτοστατεί ανοήτως στην πρώτη γραμμή του αντιρωσισμού στέλνοντας και στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία, αντί να παραμείνει στη φραστική καταδίκη της ρωσικής επίθεσης για λόγους αρχών, όταν τα στοιχειώδη εθνικά συμφέροντα των δύο κρατικών οντοτήτων του Ελληνισμού απαιτούν ισορροπημένες και όχι αναίτιες επιθετικές κινήσεις προς τη Ρωσία.

Η Ελλάδα λόγω του εξαρτημένου χαρακτήρα του προσωπικού της πολιτικής και της οικονομικής ολιγαρχίας και της πρόδηλης ανεπάρκειας αυτών των προσώπων να προβούν στη σωστή ανάλυση των παγκόσμιων εξελίξεων, για μια ακόμα φορά απώλεσε την ευκαιρία να εκθέσει την αναθεωρητική τουρκική πολιτική έναντι της χώρας μας στο ΝΑΤΟ, προβάλλοντας τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και να αναβαθμίσει τον γεωπολιτικό της ρόλο, θέτοντας μετ’ επιτάσεως την ομοιότητα της ρωσικής εισβολής και πιθανόν της μελλοντικής κατοχής ουκρανικού τμήματος με την τουρκική κατοχή στη Κύπρο, και απαιτώντας την στοιχειώδη δέσμευση (από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ) στην περίπτωση που αμφισβητηθούν τα κυριαρχικά ελληνικά δικαιώματα από την Τουρκία.

Αντιθέτως, χωρίς να πετύχουν τίποτα από αυτά που υποτίθεται επιδίωκαν, προχωρήσαν και στην αναίτια επιθετική διάρρηξη των διπλωματικών σχέσεων της Ελλάδος και της Κύπρου με τη Ρωσία, που θα έπρεπε να διαφυλαχθούν ως αντίβαρο μιας ευρύτερης εθνικής στρατηγικής στην περιοχή, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι η χώρα μας όφειλε για λόγους αρχών να καταδικάσει την ρωσική εισβολή σε μια ανεξάρτητη χώρα, όπως πρέπει να κάνει για οποιαδήποτε άλλη εισβολή.