Η Τουρκία ουρλιάζει τα “καλά παιδιά” στην Κύπρο προχωρούν

“Μουδιασμένα” πορεύονται προς τη συνάντηση της ερχόμενης Δευτέρας στο Βερολίνο όλοι οι εμπλεκόμενοι. Τα Ηνωμένα Έθνη, που έστειλαν υπερατλαντικό ταξίδι την απεσταλμένη τους Τζέιν Χολ Λουτ για να συναντήσει χωριστά (και μια φορά) τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, έχουν εγκαταλείψει τον πρώτο στόχο, ο οποίος ήταν η συμφωνία επί των όρων αναφοράς. Τώρα φαίνεται να μην προσβλέπουν ούτε στην έκδοση ανακοινωθέντος μετά τη συμφωνία.

Στην ελληνική πλευρά, διατυπώνονται τα γνωστά και επαναλαμβανόμενα. Όπως τα πρωτάκια στο δημοτικό που μαθαίνουν μονορούφι το ποιηματάκι τους. Ζητά η Λευκωσία και όρους αναφοράς και επανέναρξη των συνομιλιών και διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Όλα αυτά τίθενται γνωρίζοντας πως δεν θα γίνουν επειδή το ξεκαθάρισε η Άγκυρα και ο εγκάθετος της, ο οποίος κατά τα άλλα διαφοροποιείται από τον Ερντογάν.

Η κυπριακή κυβέρνηση επιμένει σε μια ρητορική, η οποία αναπτύσσεται επειδή τούτο επιβάλλει η ανάγκη να δίνονται συνεχώς διαπιστευτήρια “καλού παιδιού” εντός και εκτός Κύπρου. Το γεγονός ότι με αυτή την τακτική εδραιώνονται τα κατοχικά δεδομένα και πέφτουμε στην παγίδα των τουρκικών σχεδιασμών δεν φαίνεται να απασχολεί κανένα. Όπως έγινε και στο Κραν Μοντανά: Λίγα 24ωρα πριν την κατάρρευση της Πενταμερούς, με σύμμαχο τον πανικό και τον φόβο να μην φορτωθεί το αδιέξοδο, ο Πρόεδρος είχε υποβάλει γραπτώς προτάσεις.

Πιέζει για συνομοσπονδία η Τουρκία

Εάν γίνονταν, όμως, αποδεκτές από την Τουρκία, τι θα προέκυπτε; Θα μας έμεναν ρυθμίσεις που θα παρέλυαν το κράτος από την πρώτη ημέρα. Δηλαδή, τα βέτο, η εκ περιτροπής προεδρία, το ψαλίδισμα των δικαιωμάτων των ιδιοκτητών, οι τέσσερις ελευθερίες για Τούρκους υπηκόους. Περαιτέρω,θα κλειδωνόταν η αναβάθμιση των “δικαιωμάτων” του χρήστη, δηλαδή του σφετεριστή και η επαναφορά του θέματος με το συναισθηματικό δέσιμο με την περιουσία.

Δηλαδή, όσοι ήταν το 1974 κάτω από 10 χρόνων δεν έχουν συναισθηματικό δέσιμο με την περιουσία τους. Αποφασίζεται, δηλαδή, ηλικιακά ποιος έχει μνήμη και ποιος συναισθήματα. Στη Λευκωσία ο σχεδιασμός υπάρχει έτοιμος στο ράφι και είναι παντός καιρού. Εφαρμόζεται με άγνοια κινδύνου. Δεν χαλά κανένα μια νέα αποτυχία, είτε την φορτωθούν οι Τούρκοι ή όλοι μαζί. Υπενθυμίζεται συναφώς ότι δυο προηγούμενα δείπνα οδήγησαν σε δυο αποτυχημένες Πενταμερείς Διασκέψεις.

Αυτό ήθελε η κατοχική Τουρκία και το πέτυχε. Και σε σχέση με τη σύνθεση, όπου η Κυπριακή Δημοκρατία ήταν απούσα επειδή για την Άγκυρα είναι “εκλιπούσα” αλλά και σε σχέση με το αποτέλεσμα. Η τουρκική πλευρά επιδίωξε και πέτυχε να τουμπάρει τις προσπάθειες με προφανή στόχο να αλλάξει τη βάση των συζητήσεων. Να οδηγήσει τις συζητήσεις στο γήπεδο της συνομοσπονδίας. Και σε αυτό υπήρξε σινιάλο και από τη Λευκωσία, με τις γνωστές κατ΄ ιδίαν, μυστικές συναντήσεις Αναστασιάδη και Τσαβούσογλου.

Κρίσιμες ώρες για το ενεργειακό

Είναι προφανές πως εάν αρχίσουν διαπραγματεύσεις τώρα, χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε διαφοροποίηση από τουρκικής πλευράς, με τις παρανομίες να συνεχίζονται σε θάλασσα και ξηρά, το αποτέλεσμα είναι εκ προοιμίου γνωστό. Δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα και την ίδια ώρα θα μετατοπισθούν οι όποιες συζητήσεις, πρωτοβουλίες στο ενεργειακό και όχι στο Κυπριακό. Αυτό θέλει και η Τουρκία.

Έτοιμη συνταγή δεν υπάρχει, αλλά χρειάζεται ανακάτεμα της τράπουλας, ανατροπές και νέα πορεία. Μαζί με τους Τουρκοκύπριους και όχι χωριστά/παράλληλα. Η κρίσιμη ώρα θα είναι η στιγμή της αξιοποίησης του αερίου. Να είμαστε τότε έτοιμοι και για το Κυπριακό. Θα είναι ένα ισχυρό κίνητρο, εκτός κι αν αυτό εξουδετερωθεί από τις λογικές του τύπου πως «δεν μπορούμε να διεκδικούμε επειδή είμαστε αδύνατοι», «επειδή τα θέλει όλα η Τουρκία».