Η Τουρκία στο Λιβυκό, η Αθήνα στον κόσμο της…

Η συμφωνία του πρωθυπουργού της Λιβύης (εκπροσωπεί την κυβέρνηση της Λιβύης που αναγνωρίζει η διεθνής κοινότητα, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας) με την Τουρκία συνιστά μείζονος σημασίας διπλωματική ήττα της Ελλάδας, με πιθανές στρατιωτικές συνέπειες. Οι βασικές συνέπειες είναι τέσσερις:

• Πρώτον, πλήττονται κρίσιμα δικαιώματα της Ελλάδας, το κύρος της και τα συμφέροντά της.
• Δεύτερον, εμπεδώνεται η εικόνα μιας Ελλάδας αδύναμης και εν τέλει ασήμαντης για οποιονδήποτε στην περιοχή και διεθνώς. Πρόκειται για φαύλο κύκλο αδυναμίας και περαιτέρω εξάρτησης που συρρικνώνει τις δυνατότητες άσκησης πολιτικής της Ελλάδας, προς τα μέσα και προς τα έξω.
• Τρίτον, όπως πάντα, ο ενδοτισμός των ελληνικών κυβερνήσεων- με σφραγίδα ΗΠΑ, Ισραήλ- οξύνει τις κινήσεις της Τουρκίας και άρα καθιστά εν τέλει πιο αναγκαία μια στρατιωτική αντίδραση της Ελλάδας, αν δε θέλουμε να ταπεινωθούμε.
• Τέταρτον, η Τουρκία αποκτά την πεποίθηση ότι μπορεί να προωθήσει ένα συνολικότερο σχέδιο δορυφοριοποίησης όχι μόνο της Κύπρου αλλά και της Ελλάδας.

Η Τουρκία για να είμαστε ξεκάθαροι επιβάλλει για άλλη μια φορά τετελεσμένα τόσο στον Ελληνισμό όσο και γενικά. Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες –ιδίως εν μέσω κρίσης– είναι πιστή στην αμερικανική πατρωνία και στις ευρω-φαντασιώσεις. Ως εκ τούτου, επέλεξε να βρεθεί σε θέση αδυναμίας και να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις.

Υπό ορισμένες συνθήκες, μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την εγκυρότητα της εν λόγω συμφωνία, κυρίως λόγω της εσωτερικής πολιτειακής συγκυρίας της Λιβύης και στη βάση όσων κατήγγειλε η Αίγυπτος. Το γεγονός είναι, ωστόσο, ότι αν δεν αναιρεθεί αυτή συμφωνία θα παράγει τετελεσμένα de facto και de jure.

• Πρώτον, διότι ελλείψει ανακήρυξης ΑΟΖ από την Ελλάδα και οριοθέτησης με τα άλλα κράτη της Μεσογείου, η συμφωνία Λιβύης-Τουρκίας θα είναι το μοναδικό νομικό σημείο αναφοράς ως προς τις ΑΟΖ.
• Δεύτερον, διότι ακόμα και αν ο πρωθυπουργός της Λιβύης δεν είχε την αρμοδιότητα να προβεί σε τέτοια συμφωνία, αν προκύπτει ότι εν τοις πράγμασι εκπροσωπεί το κράτος του τότε η συμφωνία θα θεωρηθεί ως παράγουσα νομικά αποτελέσματα έναντι τρίτων.

Να πάψουμε να είμαστε δεδομένοι

Επομένως, η Ελλάδα καλείται να τρέξει πίσω από τα γεγονότα και να τα αναιρέσει, αντί να τα έχει προλάβει. Πρέπει εδώ να στοχαστούμε γιατί αυτό συνέβη για άλλη μια φορά. Πού είναι η προστασία από τις περιβόητες “συμμαχίες” μας με τις ΗΠΑ και με το Ισραήλ; Πριν λίγες εβδομάδες, η κυβέρνηση Μητσοτάκη υπέγραψε με τις ΗΠΑ τη συμφωνία, η οποία προβλέπει την πλήρη παράδοση της Ελλάδας στα συμφέροντα της Ουάσινγκτον, ενώ και η πρόσδεση στο Ισραήλ παραμένει ακλόνητη.

Θυμίζουμε ότι τη συμφωνία αυτή την είχε ετοιμάσει ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς όπως έχουμε πει και άλλη φορά στα μεγάλα ζητήματα, οι διαφορές των δύο κομμάτων είναι πρακτικώς ανύπαρκτες. Πού είναι η προσδοκώμενη απομόνωση της Τουρκίας; Πουθενά φυσικά. Στη βάση ενός νομικού συμβάντος πια, η Τουρκία, εξοπλισμένη πιο καλά από ποτέ και με πραγματικά πολύπλευρες συμμαχίες θα αναπτύξει τη στρατιωτική της ισχύ έναντι μιας Ελλάδας με πιο μονοδιάστατες διεθνείς σχέσεις από ποτέ, αμυντικά απαράσκευης και οικονομικά καθημαγμένης από την ΤΙΝΑ (There is no alternative), στην οποία ομονοούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση.

Επιπλέον, έναντι μιας Ελλάδας, της οποίας το πολιτικό σύστημα αρνείται να αλλάξει έστω και στο ελάχιστο την πορεία που έφτασε τη χώρα ως εδώ. Έστω την ύστατη στιγμή, Ελλάδα και η Κύπρος πρέπει να ανατάξουν την αμυντική τους δυνατότητα, με εγχώρια παραγωγή, αντί να αγοράζουν το στοκ των ΗΠΑ. Πρέπει να εμπεδώσουν πολύπλευρες διεθνείς συμμαχίες – Κίνα, Ρωσία, Συρία, Παλαιστίνη, Ιράκ, Ιράν κλπ. Ούτε το Ισραήλ, ούτε οι ΗΠΑ θα βοηθήσουν.

Πρέπει να πάψουμε να είμαστε δεδομένοι και πειθήνιοι. Η Ελλάδα πρέπει, επίσης, να ανακηρύξει την ΑΟΖ της και να την οριοθετήσει με τα κράτη της Μεσογείου. Σε αυτή τη βάση πρέπει να τεθεί το ζήτημα των όποιων μελλοντικών σχέσεων με την Τουρκία. Και εν τέλει η Ελλάδα πρέπει να περάσει σε ένα νέο, μη νεοφιλελεύθερο οικονομικό κύκλο, προκειμένου να εισέλθει στη νέα βιομηχανική επανάσταση, αλλά και να αναπτυχθεί κοινωνικά και δημογραφικά. Όλα τα παραπάνω ωστόσο, δυστυχώς δε θα υλοποιηθούν ούτε από τη ΝΔ, ούτε από το ΣΥΡΙΖΑ. Η ένταση των εξωτερικών απειλών, περισσότερο από ποτέ επιτάσσει εσωτερική αλλαγή.