Η τουρκική περικύκλωση και η χρησιμότητα των συμμαχιών

Η Τουρκία περικυκλώνει την Κύπρο από θαλάσσης, ενώ κατέχει από το 1974 και εντεύθεν μεγάλο τμήμα του εδάφους της χώρας. Επιχειρεί να δημιουργήσει έναν ασφυκτικό κλοιό. Οι κινήσεις της Άγκυρας με τις αλλεπάλληλες Navtex που εκδίδει δημιουργούν κλίμα έντασης στην περιοχή, πρωτίστως όμως, επιχειρούν την επιβολή τετελεσμένων. Γι’ αυτό και δεν αντιμετωπίζονται οι τουρκικές προκλήσεις με τοποθετήσεις που ουσιαστικά υποβαθμίζουν τις επεκτατικές ενέργειες του καθεστώτος Ερντογάν.

Η αναφορά ότι «δεν θα ακολουθήσουμε την Τουρκία στη λογική της έντασης» έχει μια λογική, υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχουν μέτρα αποτροπής και πολιτικές ανατροπής. Γιατί το «δεν τους ακολουθούμε», όταν δεν πράττουμε τίποτε το αποτρεπτικό, σημαίνει πως αφήνονται οι Τούρκοι να εφαρμόσουν τους σχεδιασμούς τους ανενόχλητα. Εκτός κι εάν αναμένουν κάποιοι ένα θαύμα από το υπερπέραν για να σταματήσουν οι σχεδιασμοί της Τουρκίας, για επέκτασή της από το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο, τη Συρία, το Κουρδιστάν. Εκτός κι εάν κάποιοι αναμένουν χρησμούς ή προφητείες να εφαρμοστούν για να διασωθεί η χώρα.

Διαχρονικά η Τουρκία δια της ισχύος τινάζει στον αέρα τη σταθερότητα με στόχο να επιβάλλει τα συμφέροντά της. Δεν λαμβάνει υπόψη τις διεθνείς συμβάσεις, το Διεθνές Δίκαιο καθώς εφαρμόζει ένα δικό της! Διεκδικεί ετσιθελικά τα δικαιώματα των άλλων. Αυτό συμβαίνει με την Ελλάδα και την Κύπρο. Κυρίως σε ό,τι αφορά την Κύπρο, έχοντας την ανοχή της λεγόμενης Διεθνούς Κοινότητας και σύμμαχο την αδράνεια και την αφέλεια κάποιων συνθηματολόγων στη Λευκωσία, εδραιώνει την παρανομία της. Εδραιώνει τα «θέλω» της.

Η Τουρκία έχει επιτύχει το εξής, που θα πρέπει να διδάσκεται στις διεθνείς σχέσεις: Εισέβαλε στην Κύπρο, κατέβαλε στρατιωτικά έδαφος, έκανε εθνοκάθαρση και μετέφερε τις ευθύνες στις «δυο κοινότητες». Οι δυο κοινότητες συζητούν συνταγματικά θέματα διαμοιρασμού εξουσιών, ενώ το πρόβλημα είναι η συνεχιζόμενη κατοχή. Συζητούν οι δυο κοινότητες ενώ το πρόβλημα είναι ο τουρκικός επεκτατισμός.

Η τουρκική πολιτική δεν αντιμετωπίζεται με αυταπάτες, ψευδαισθήσεις. Χάθηκαν πολλά χρόνια αναμένοντας τον νεοσουλτάνο να εδραιωθεί στην εσωτερική πολιτική της χώρας του και να κάνει κινήσεις στο Κυπριακό! Τώρα που έχει εδραιωθεί δια πυρός και σιδήρου, δεν μας βγάζει απλά τη γλώσσα του περιπαικτικά, αλλά απειλεί με πόλεμο και αμφισβητεί την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελλάδος.

Η Τουρκία δεν είναι ανίκητη

Η Τουρκία δεν είναι ανίκητη, το απέδειξε η πρόσφατη σύγκρουση με τις ΗΠΑ. Η Κύπρος και η Ελλάδα δεν είναι βέβαια υπερδυνάμεις και ούτε πρόκειται να κηρύξουν πόλεμο. Όμως, όλες αυτές οι φωτογραφίσεις, οι συναναστροφές με συμμάχους, εταίρους θα έχουν σημασία εάν σταλούν μηνύματα προς την Άγκυρα πως δεν μπορεί να παίζει μόνη της. Για παράδειγμα, η Γαλλία αποκτώντας στρατιωτική βάση στην Κύπρο, θα έχει επιπλέον συμφέροντα. Σήμερα έχει συμφέροντα στην ΑΟΖ, μέσω της Total. Με τη στρατιωτική βάση τα συμφέροντά της θα επεκταθούν και στο έδαφος. Η ExxonMobil έχει συμφέροντα στην ΑΟΖ, εάν και εφόσον κατασκευάσει τερματικό σταθμό θα έχει και στο έδαφος της Κύπρου.

Οι συνεργασίες, οι τριμερείς, το φυσικό αέριο, η συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ αποτελούν εργαλεία άσκησης μιας διεκδικητικής πολιτικής. Οι επιλογές άλλωστε, δεν είναι πολλές. Είτε διαμορφώνεται μια πολιτική αποτροπής είτε θα επιβληθούν από την Τουρκία νέα τετελεσμένα (με τις γεωτρήσεις κλπ). Είναι σαφές πως δεν θα μας σώσουν οι Αμερικάνοι, οι Ρώσοι, οι Γάλλοι, οι Ισραηλινοί. Μόνοι θα αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους.

Ωστόσο, όλοι αυτοί που καλοβλέπουν την Κύπρο για το συμφέρον τους, προς τους οποίους προσφέρονται διευκολύνσεις (ή και ό,τι άλλο ζητήσουν), θα πρέπει να λειτουργήσουν διαφορετικά. Να διασφαλίσουν τα δικαιώματά τους μέσα από τη διασφάλιση των δικών μας. Αυτό μπορεί να γίνει με τακτικές κινήσεις που θα διαμορφώσει η Λευκωσία, καθώς από μηχανής Θεοί δεν υπάρχουν. Και σε αυτή τη φάση, υπάρχουν πολλές δυνατότητες και ευκαιρίες.