Η τουρκική πολιτική και οι μοιρολογίστρες της Λευκωσίας

Τόσα χρόνια θα έπρεπε όλοι να γνωρίζουν πώς λειτουργεί η Τουρκία, έναντι της Κύπρου, έναντι της Ελλάδος, στις επιδιώξεις της διεθνώς. Η συμπεριφορά της δεν αλλάζει, ούτε και οι στόχοι της. Εκείνο που αλλάζει είναι η τακτική, που διαμορφώνεται αναλόγως των εξελίξεων και των δεδομένων. Ο Ερντογάν ήταν από την αρχή αυτός που είναι σήμερα.

Χρειάστηκε, όμως, να κερδίσει τους δυτικούς, που δεν ήθελαν και πολύ για να πεισθούν, γιατί είχαν και έχουν συμφέροντα στην Τουρκία, τα οποία υπερισχύουν των όποιων στρεβλώσεων παρουσιάζει το καθεστώς Ερντογάν. Είναι συμφέροντα, που μπορούν να παραβλέπουν και υποβαθμίζουν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και επιθετικές ενέργειες κατά γειτονικών κρατών. Το παραμύθι αυτό το βιώσαμε, λοιπόν, από την αρχή.

Ο Ταγίπ ζητούσε χρόνο μέχρι να επικρατήσει και να ελέγξει εσωτερικά την κατάσταση. Ζητούσε χρόνο και ανοχή. Και την κέρδισε. Παράλληλα με την προσπάθεια επικράτησης του, την εφαρμογή σχεδιασμών ελέγχου του κράτους, του στρατού, συνέχιζε τις δολοφονικές επιθέσεις κατά των Κούρδων και τις επεκτατικές κινήσεις του στην Κύπρο και στο Αιγαίο. Κάποια στιγμή, βέβαια, οι ενέργειες αυτές του Ερντογάν, που κατάφερνε να κερδίζει αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, προχωρούσαν απροκάλυπτα και άγγιζαν και συμφέροντα άλλων κρατών. Όπως έγινε με την εισβολή στη Συρία, την παρουσία στη Λιβύη και αλλού.

Αυτός ήταν εξαρχής ο σχεδιασμός, η υλοποίηση της επεκτατικής στρατηγικής, αλλά για κάποιους δεν ήταν “ορατός”. Εκείνοι που ήθελαν να πεισθούν ότι ήταν “ισλαμοδημοκράτης” και όχι φασίστας, δεν χρειάστηκε ιδιαίτερος κόπος. Γι’ αυτό και τον παρουσίαζαν ως ηγέτη- μοντέλο. Τον παρουσίαζαν ως ο ηγέτης “παράδειγμα” για τον μουσουλμανικό κόσμο.

Διαχρονική η τουρκική πολιτική

Ο Τούρκος Πρόεδρος εκφράζει και προωθεί τη διαχρονική πολιτική της Άγκυρας και αυτό είναι ξεκάθαρο. Την έχει επικαιροποιήσει, την έχει αναβαθμίσει, είναι πιο επιθετική, αλλά επί της ουσίας δεν αλλάζει. Είναι εφαρμογή μιας επεκτατικής στρατηγικής, που εφαρμόζεται βαθμηδόν και τυγχάνει γενικής υποστήριξης στην Τουρκία. Πέραν από το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι ενόψει και των εκλογών του 2023, επί της ουσίας αυτή η πολιτική ακολουθείται και θα συνεχισθεί και μετά την εποχή Ερντογάν.

Την ώρα, λοιπόν, που η συμπεριφορά του Τούρκου προέδρου αρχίζει να ενοχλεί, χωρίς να έχει βέβαια κόστος, στην Κύπρο ξεκίνησαν εκείνες, οι γνωστές αναλύσεις, οι οποίες αναποδογυρίζουν τη λογική. Όπως για παράδειγμα, η λογική που εμφανίζεται δειλά-δειλά, του μη χείρον. Και να παρουσιάζεται ο Ερντογάν ως η καλύτερη λύση καθώς εκείνοι που, ενδεχομένως, να τον κερδίσουν στις εκλογές του 2023, να είναι χειρότερο!

Και για να στηρίξουν το αφήγημα τους, ξεκινούν να περιγράφουν τον “καλό” Ταγίπ, τον “ειρηνοποιό”, που είχε κάνει… ανοίγματα, αποδέχθηκε μια σειρά απαιτήσεις μας, αλλά τα απορρίψαμε εμείς. Και φθάνοντας στο διά ταύτα, καταλήγουν στο συμπέρασμα, το οποίο, αν και δεν το λένε ευθέως, το αφήνουν να αιωρείται: Πώς μετά το 2023, εάν χάσει ο Ερντογάν τις εκλογές και κερδίσει η αντιπολίτευση, θα τον ψάχνουμε και δεν θα τον βρίσκουμε!

Ναι, υπάρχουν τέτοιες προσεγγίσεις, από τους γνωστούς κύκλους, που μοιρολογάνε ακόμη για την απόρριψη του αλήστου μνήμης, σχεδίου Ανάν, που διαβάζουν από την ανάποδη τα απόρρητα πρακτικά του ΟΗΕ, για τη Διάσκεψη του Κραν Μοντάνα. Η ανάγνωση των εξελίξεων από τους ερντογανολάγνους, με ρεβανσιστική λογική για τις άλλες απόψεις, παραμένει στην ίδια λογική και εμείς οι υπόλοιποι, οφείλουμε να τους αντιμετωπίζουμε με κατανόηση.

Ο Ερντογάν εφαρμόζει μια αναθεωρητική πολιτική, επιδιώκει αλλαγή συνόρων και αύξηση της επιρροής της Τουρκίας. Όλα αυτά έχουν χρονικό ορίζοντα το 2023. Κάποιοι, όμως, θεωρούν τις κινήσεις του φυσιολογικές, αναμενόμενες από την Τουρκία. Κάποιοι θεωρούν πως εάν φύγει ο Ερντογάν, θα χειροτερέψει η κατάσταση.