Υπάρχει και η σκοτεινή όψη της παραπομπής στη Χάγη

Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής ήταν κατηγορηματικός προχθές: «Είναι αδύνατη και αδιανόητη η σύναψη συνυποσχετικού με την Τουρκία που θα κρύβει τεχνηέντως και εκ του πονηρού το πρόσχημα (σσ. της κυβερνήσεως Κυρ. Μητσοτάκη) της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, για την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρυπίδας και την εκχώρηση με ασαφείς και διπλωματικά ευρηματικές διατυπώσεις δικαιώματος στο Δικαστήριο να αποφανθεί περί του εύρους των χωρικών υδάτων (της Τουρκίας) ή ακόμη και της εδαφικής κυριαρχίας νήσων και βραχονησίδων» που πέραν των 3 μιλίων από της ασιατικής ακτής δεν ανήκουν στη Τουρκία, όπως καθορίζει ρητά η Συνθήκη της Λωζάνης.

Πράγματι, για να εφαρμοστεί η δικαστική απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης χρειάζεται η εκτελεστική δύναμη που δεν καλύπτεται από το «συνυποσχετικό» με την Τουρκία, η οποία μάλιστα καθώς δεν αναγνωρίζει την δικαιοδοσία του δικαστηρίου, ασφαλώς δε θα εφαρμόσει την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου εάν κρίνει ότι δεν την συμφέρει.

Από τη Χάγη στο ΣΑ

Το ανεξάρτητο από το 1913 κράτος του Θιβέτ, μεγαλύτερο σε έκταση από ότι η Γερμανία, υπέστη εισβολή των Κινέζων Χάν (Ούννων) το 1950 και παρά την διεθνή καταδίκη που ακολούθησε, προσαρτήθηκε το 1951 στην Κίνα με αποτέλεσμα 3,5 εκατομμύρια Θιβετιανοί να χάνουν την ελευθερία τους. Η Κίνα είναι μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) όπου μαζί με τ’άλλα τέσσερα μέλη (ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία και Βρετανία, δηλ. τις νικήτριες χώρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου) έχουν δικαίωμα ασκήσεως βέτο. Έτσι ματαιώθηκε η καταδίκη της.

Αλλά γιατί να πάμε τόσο μακριά; Εδώ, η Τουρκία, μη μέλος του ΣΑ έγραψε στα παλαιότερα… πασούμια της δύο αποφάσεις του ΣΑ για την αποχώρηση των κατοχικών της στρατευμάτων στην Κύπρο, της οποίας κατέλυσε προ 50 ετών την ανεξαρτησία της αν και ήταν εγγυήτρια δύναμη.

Το ΣΑ αδυνατεί να επιβάλλει τις αποφάσεις του, εκτός εάν πρόκειται για καμιά… αδύνατη αμυντικώς Αφρικανική χώρα όπως λχ. η Λιβύη που βομβαρδίστηκε το 1999 από το… ΝΑΤΟ και εν συνεχεία λιντσαρίστηκε ο ηγέτης της Καντάφι, με τον οποίο είχαν σχέσεις Ευρωπαίοι ηγέτες όπως ο Μιτεράν, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Νικολά Σαρκοζύ.

Πρέπει να εμπιστευόμαστε τη Χάγη;

Έκτοτε συνετελέσθη κάποια πρόοδος στη διεθνή Δικαιοσύνη: Από το 2002 λειτουργεί στη Ρώμη το ποινικό «Διεθνές Δικαστήριο» που διώκει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως λχ. σε Γάζα, Γεωργία και Σιέρα Λεόνε. Αλλά ενώ είναι πασιφανώς παράνομοι οι βομβαρδισμοί αμάχων στη Γάζα υπό του Ισραήλ και στη Γεωργία από τη Ρωσικής αεροπορία, μόνο ο Τσάρλς Τέηλορ, πρώην πρόεδρος της Λιβερίας καταδικάστηκε από το διεθνές ποινικό δικαστήριο για τα εγκλήματα που διέπραξε κατά τον εμφύλιο πόλεμο της Σ. Λεόνε. Ο μόνος λόγος είναι ότι ο εισαγγελέας του δικαστηρίου διορίζεται από τα 5 μέλη του ΣΑ που ασκούν βέτο όταν στρέφεται εναντίον τους. Να χάσει τη δουλειά του;

Μπορούμε συνεπώς να εμπιστευόμαστε τη διεθνή Δικαιοσύνη για τις αποφάσεις της που είναι πολιτικές και όχι δικανικές; Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει διεθνής Δικαιοσύνη παρά μόνο εκείνη που υπαγορεύεται από τους νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος έληξε προ 80 ετών. Όπως είπε ο Πασκάλ (*) «όστις θέλει να παραστήσει τον άγγελο είναι απλώς βλάξ»!

(*) Pensees.