Και αντιαεροπορικά από Ελλάδα στην Ουκρανία;

Με αφορμή τα όσα “χαριτωμένα” είπε η υφυπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Βικτόρια Νούλαντ κατά την επίσκεψή της στη χώρα μας, που γείωσαν τα ελληνικά και απογείωσαν τα τουρκικά, μερικές σκέψεις, όσο θα έχουμε ακόμη αυτή τη δυνατότητα…

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έφερε την επιχειρησιακή αξιοπιστία του ΝΑΤΟ στο προσκήνιο, με πρώτη κίνηση την ενεργοποίηση της Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης (NATO Response Force, NRF), που είναι μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη ετοιμότητας. Περιλαμβάνει χερσαίες, εναέριες, θαλάσσιες και μονάδες Ειδικών Δυνάμεων (Special Forces), των κρατών-μελών της Συμμαχίας, που μπορούν να αναπτυχθούν ταχύτατα και να αναλάβουν πολεμική δράση, οπουδήποτε αυτό κριθεί αναγκαίο από την πολιτική ηγεσία του ΝΑΤΟ. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως, για την μέγιστη επιχειρησιακή απόδοση του στρατιωτικού μηχανισμού, είναι η διασφάλιση της συνοχής της “προβληματικής”, λόγω τουρκικής συμπεριφοράς, νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.

Η απαίτηση, λοιπόν, για απρόσκοπτη ενεργοποίηση του ΝΑΤΟ, λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, έχει “ξεδιαλύνει” τα πράγματα και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, καθότι Ελλάδα και Τουρκία, είναι στυλοβάτες της νοτιοανατολικής πτέρυγας, όπου για τα νατοϊκά επιχειρησιακά σχέδια δεν υπάρχουν εθνικά σύνορα, αλλά ενιαίος επιχειρησιακός χώρος.

Σε αυτό το νατοϊκό πλαίσιο, οι απαιτήσεις της Τουρκίας σε βάρος ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, δεν είναι παρά διμερείς διαφορές συμμάχων του ΝΑΤΟ, που θα πρέπει να επιλυθούν με αμοιβαίες υποχωρήσεις (πάγια θέση του ΝΑΤΟ στις ελληνοτουρκικές διαφορές, εμφανώς φιλοτουρκική, όπως την είχε προσδιορίσει ο πρώην γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Γιόζεφ Λουνς 1972-1985, αφού εξισώνει το θύτη με το θύμα).

Οι ελληνικές διευκολύνσεις

Η Ελλάδα έχει προσδεθεί στο νατοϊκό άρμα και με βάση την ελληνοαμερικανική αμυντική συμφωνία, έχει εκχωρήσει το σύνολο των στρατιωτικών βάσεων της ελληνικής επικράτειας, για την κάλυψη επιχειρησιακών αναγκών των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων. Η Σούδα και η Αλεξανδρούπολη αποτελούν σημεία αναφοράς, για τις μετακινήσεις και τον ανεφοδιασμό αμερικανονατοϊκών δυνάμεων, που μετακινούνται ή περιπολούν σε διάφορες περιοχές της Βαλκανικής, της Μαύρης Θάλασσας και της Ευρασίας, σύμφωνα με τα επιχειρησιακά σχέδια της Συμμαχίας, που σχετίζονται με τον Πόλεμο στην Ουκρανία.

Η Ελλάδα έσπευσε από τις πρώτες χώρες να αποστείλει στρατιωτικό υλικό για τον ουκρανικό στρατό. Και όλα αυτά, χωρίς η Ελλάδα να απαιτήσει στοιχειώδη κάλυψη από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, στην περίπτωση που αμφισβητηθούν εμπράκτως, με την απειλή ή τη χρήση στρατιωτικής βίας, ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, από την σύμμαχο Τουρκία. Η Τουρκία, δεν είναι μια θεωρητική απειλή για την Ελλάδα.

Η πολιτική της Τουρκίας, είναι η παγίωση της δορυφοριοποίησης της Κύπρου, η αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, η αναγνώριση της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης σε τουρκική κοινότητα και φυσικά, η απειλή πολέμου (casus belli) στην περίπτωση που η Ελλάδα αποφασίσει να εφαρμόσει το Διεθνές Δίκαιο και επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα. Και οι θέσεις αυτές της Τουρκίας ισχυροποιούνται από τις επιλογές του συστήματος εξουσίας του Ταγίπ Ερντογάν, που “παζαρεύει” σκληρά τον γεωπολιτικό ρόλο της Τουρκίας, φιλοδοξώντας να γίνει αξιόπιστος διαμεσολαβητής μεταξύ Δύσης και Ανατολής.

Οι τουρκικές κινήσεις

Ένα από τα “παράδοξα” του πολέμου στην Ουκρανία είναι ότι η Τουρκία, μία κατεξοχήν αναθεωρητική δύναμη, εμφανίζεται ως “ειρηνοποιός δύναμη”. Αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, αποκαθιστά σταδιακά τις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον, δεν μετέχει στις κυρώσεις της Δύσης σε βάρος της Ρωσίας, προσκαλεί Ρώσους ολιγάρχες να επενδύσουν στην Τουρκία.

Και την ίδια ώρα ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι προτείνει την Τουρκία για εγγυήτρια δύναμη σε πιθανή ρωσοουκρανική συμφωνία. Την Τουρκία, που διατηρεί κατοχική δύναμη στην Κύπρο! Στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974, οι Τούρκοι εισβολείς διέπραξαν αποδεδειγμένα εγκλήματα πολέμου. Ποιο Διεθνές Δικαστήριο τους δίκασε; Αλλά, δυστυχώς, δεν δικάζονται όλοι οι εγκληματίες πολέμου! Εξαιρούνται οι νικητές.

Η Ελλάδα “πιέζεται” από ΝΑΤΟ και ΗΠΑ, να αποσύρει από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου (για τα οποία οι Τούρκοι απαιτούν αποστρατιωτικοποίηση), αντιαεροπορικά οπλικά και πυραυλικά συστήματα, ρωσικής κατασκευής, εντελώς απαραίτητα για το εθνικό σύστημα αεράμυνας. Ζητούν να τα στείλουμε στην Ουκρανία, με το εκπληκτικό επιχείρημα, ότι γνωρίζουν το χειρισμό τους οι Ουκρανοί.  Δεν βλέπω, μεταξύ μας, η κυβέρνηση να προβάλλει και ισχυρές αντιστάσεις στις πιέσεις των Αμερικανών.