Και μετά τη Μέρκελ το Βερολίνο θα “γλυκοκοιτάζει” την Τουρκία

Τα κράτη δεν αλλάζουν πολιτικές σαν τα πουκάμισα. Η στρατηγική τους είναι διαχρονική, υπερβαίνει πρόσωπα και κυβερνήσεις. Ο Μπάιντεν συνεχίζει την πολιτική Τραμπ “πρώτα η Αμερική”. Η τακτική διαφέρει αλλά ο σκοπός είναι ίδιος. Ο Ερντογάν θέλει μια Τουρκία «από τη Βιέννη ως την Κίνα», όπως έλεγε ο Οζάλ ήδη τη δεκαετία του ’80. Η Μέρκελ θέλει τη Γερμανία “υπεράνω όλων” όπως οι προκάτοχοί της ήδη από τον περασμένο αιώνα.

Η Ελλάδα υποτάσσεται τουλάχιστον τα τελευταία 70 χρόνια. Όσοι, λοιπόν, αγωνιούσαν, υποτίθεται, για το μέλλον μετά την αποχώρηση Μέρκελ, είχαν την απάντηση έτοιμη. Η γερμανική πολιτική δεν θα αλλάξει. Ούτε απέναντί μας ούτε απέναντι στις ΗΠΑ ούτε ως προς (την κυριαρχία της) στην ΕΕ. Η Γερμανία θα συνεχίσει να υποστηρίζει σθεναρά τις ΗΠΑ σε όλα όσα δεν θίγουν ευθέως τα συμφέροντά της όπως πχ η πολιτική των αγωγών.

Η Γερμανία θέλει αέριο και πετρέλαιο, μπορεί να το προμηθευτεί από τη Ρωσία και αυτό κάνει κι ας φωνάζουν οι Αμερικάνοι. Η βιομηχανία της θα δουλεύει και ο κόσμος δεν θα κρυώνει. Τελεία. Επίσης η Τουρκία είναι φίλη και θα παραμείνει. Είναι μεγάλη αγορά και κυρίως έχει πρόσβαση στην ευρεία Μέση Ανατολή. Η Γερμανία δεν θα στραφεί εναντίον της. Είχε και έχει βλέψεις στην Ανατολή.

Η γερμανική αυτοκρατορία

Η μόνη περίπτωση να άλλαζε πολιτική το Βερολίνο θα ήταν μια θεμελιώδης ανατροπή στο διεθνές σκηνικό. Να πετύχαινε, δηλαδή, το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα του 2016 που, κατά τον Ερντογάν, δεν είχε στόχο μόνο την ανατροπή του αλλά και τον διαμελισμό της Τουρκίας. Οπότε η γερμανική πολιτική θα έμενε ξεκρέμαστη. Η Γερμανία φαντάζεται τον εαυτό της μεγάλη αυτοκρατορία όπως η Βρετανία και η Γαλλία.

Έχει χάσει αυτό το τραίνο αλλά δεν εννοεί να το αποδεχθεί. Ελπίζει να βρει υποκατάστατο, μια άλλη μορφή επιρροής/κυριαρχίας. Αλλά θα αντιδράσουν ΗΠΑ και Ρωσία. Αυτό άλλωστε είναι το όριο που οι ΗΠΑ καθαρά και η Ρωσία εμμέσως θέτουν και στην Τουρκία. Να μην ανακατεύεται στις περιοχές που θεωρούν δικές τους. Παρεμπιπτόντως είναι φανερό ότι η Τουρκία παριστάνει τον παλικαρά στη Μέση Ανατολή όπου και όταν το επιτρέπουν ή παροτρύνουν οι ΗΠΑ για να ενοχλήσουν τη Ρωσία. Σε περιοχές πχ της Συρίας, ιδίως όπου υπάρχουν Κούρδοι. Η Τουρκία τραβάει το σκοινί έως ότου αντιδράσουν οι πολύ υπομονετικοί Ρώσοι. Ο Πούτιν αντιμετωπίζει εσωτερικές επικρίσεις για την ανοχή του.

Συνεπώς, κάθε αντιμετώπιση των ελληνοτουρκικών χωρίς αναφορά στο τρίγωνο ΗΠΑ-Ελλάδα-Γερμανία είναι άτοπη και άσχετη, εάν δεν οφείλεται σε ηθελημένο “λάθος”. Η Ελλάδα θυμίζει την εποχή όπου οι τρεις Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) αποφάσισαν την ανεξαρτησία του ελληνικού κρατιδίου και αυτοδιορίστηκαν προστάτες του – απόμεινε μόνο η Αγγλία. Η Ελλάδα ιδρύθηκε ως προτεκτοράτο και δεν επανιδρύθηκε με άλλη ιδιότητα, της ελεύθερης, ανεξάρτητης χώρας.

Ο Τσώρτσιλ και ο Σόιμπλε

Τώρα μπαίνει σφήνα η Γαλλία, με υπόδειξη των ΗΠΑ, ενώ τους Άγγλους αντικαθιστούν οι Γερμανοί. Και οι δυο μας βλέπουν το ίδιο. Ο Τσώρτσιλ είχε υποδείξει στον στρατηγό Σκόμπι να συμπεριφερθεί «όπως στις αποικίες» στην Ελλάδα κατά τον εμφύλιο, έτσι ακριβώς και η Μέρκελ καθοδήγησε τον Σόιμπλε να αντιμετωπίσει τη χώρα μας, κατά την οικονομική κρίση, σαν προτεκτοράτο. Έτσι θα συμπεριφερθούν και οι μετά-Μέρκελ κυβερνήτες της Γερμανίας αν το κρίνουν σκόπιμο.

Παρεμπιπτόντως όσοι έχουν απορίες για τις εκλογές, ημερομηνία, αιτιολογία κλπ, μπορούν να παρακολουθούν τα αμερικανικά και γερμανικά ΜΜΕ για να μην υστερούν σε έγκυρη πληροφόρηση. Στο τέλος-τέλος ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού έμαθε από τον Αμερικανό υπουργό Ηγκλμπέργκερ ότι θα γίνουν εκλογές στην Ελλάδα, το 1993. Ο ίδιος ούτε το ήξερε, ούτε το αποφάσισε. Δεν υπάρχουν αξιοσημείωτες αλλαγές έκτοτε.

Μερικοί επέκριναν τον Μητσοτάκη επειδή δεν αναφέρθηκε στις γερμανικές αποζημιώσεις. Το χειρότερο είναι ότι τα περί αποζημιώσεων επανέρχονται ως άλλοθι και “παρηγοριά στον άρρωστο”. Το χείριστο είναι ότι οι ίδιοι επικριτές αποσιώπησαν την (μη διαψευσθείσα) πληροφορία πως ο κ. Τσίπρας τάχθηκε κατά της ελληνογαλλικής συμφωνίας με υπόδειξη της κ. Μέρκελ. Σε άλλους καιρούς μια τέτοια διαφωνία θα μπορούσε να ανοίξει την πόρτα καταστροφικού διχασμού, όπως έγινε με την εκστρατεία στη Σμύρνη και την τραγική κατάληξή της.

Αλλά, ευτυχώς, ο πολιτικός μικρόκοσμος είναι πια τόσο αναξιόπιστος ώστε να μην υπάρχει διαθέσιμο κοινό να φανατιστεί ακολουθώντας κάποια τέτοια διχαστική κομματική γραμμή. Αισιοδοξία που μετριάζεται μόνο επειδή, εκ πείρας, ξέρουμε ότι ποτέ δεν μας έλλειψαν ούτε οι φανατικοί ούτε οι πολλοί περισσότεροι ανόητοι. Και ως γνωστόν η βλακεία δεν είναι μόνο επικίνδυνη, είναι και ανίκητη.