Καληνύχτα Κύπρος

Είναι γνωστή και επιβεβαιωμένη η ρήση πως «μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Η κοινωνία δεν είναι αθώα, καθώς οι πολίτες καθορίζουν τη μοίρα τους, ψηφίζοντας κόμματα, επιλέγοντας βουλευτές, πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Την ίδια ώρα, όμως, δεν νομιμοποιείται κανένας εκλεγμένος αξιωματούχος να υιοθετεί πολιτικές που συγκρούονται με όσα έλεγε, υποσχόταν και δεσμευόταν προεκλογικά.

Η διαχείριση ενός ζητήματος, που αφορά στην κοινωνία, λαμβάνει υπόψη τη βούληση των πολιτών. Αυτή είναι μια αρχή της δημοκρατίας, η πεμπτουσία της λαϊκής κυριαρχίας. Ο σημερινός πρόεδρος διανύει τη δεύτερη θητεία του. Στην πρώτη θητεία είχε εκλεγεί με τη στήριξη του ΔΗΚΟ και του ΕΥΡΩΚΟ. Στη δεύτερη, την τρέχουσα, εκλέχθηκε με τη στήριξη του ΔΗΣΥ, του ανεπίσημου ΔΗΚΟ και διευκολύνθηκε από τις επιλογές των αντιπάλων του.

Από την πρώτη φορά οι προεκλογικές δεσμεύσεις του προέδρου ήταν μετεκλογικά λευκή σελίδα και πολλές φορές αντιμετωπίστηκε από το κυβερνητικό στρατόπεδο περίπου ως ανέκδοτο. Ωστόσο, δεν μπορεί όλα να αντιμετωπίζονται με αυτό τον χαλαρό τρόπο. Το πολιτειακό σύστημα της Κύπρου λειτουργεί ως εάν ο εκάστοτε πρόεδρος είναι απόλυτος άρχοντας, ο οποίος δεν είναι υπόλογος ούτε στο Κοινοβούλιο, ούτε περισσότερο στον λαό.

Είναι, όμως, σαφές πως δεν νομιμοποιείται κανένας πρόεδρος να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, στην προκειμένη περίπτωση στο εθνικό θέμα, για τις οποίες δεν είχε εντολή από το εκλογικό σώμα: Ούτε για την αποδοχή των μικρών ή μεγάλων βέτο, ούτε για την εκ περιτροπής προεδρία, πολύ δε περισσότερο ούτε για να προτείνει με το «καλημέρα», με την πρώτη χειραψία με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών, μια χαλαρή ομοσπονδία με ό,τι αυτό σημαίνει.

Ίσως το ακούσουμε κ’ αυτό

Έχει για όλα αυτά λαϊκή εντολή; Έχει λαϊκή νομιμοποίηση; Καλύπτεται από το Σύνταγμα, βάσει του οποίου εξελέγη και προς το οποίο ορκίστηκε να συμμορφώνεται; Έχει το πράσινο φως από το Κοινοβούλιο; Μπορεί η όποια υποχώρηση να βαπτιστεί με διάφορα ονόματα για να μειωθούν οι αντιδράσεις και για να χρυσωθεί το χάπι. Μπορεί, για παράδειγμα, να ονομαστεί η «χαλαρή» ομοσπονδία, «αποκεντρωμένη ομοσπονδία» (αλήθεια σε τι διαφέρει από τη συνομοσπονδία δύο κρατών;). Ίσως τώρα να ακούσουμε και για «χαλαρή ομοσπονδία με το σωστό περιεχόμενο»!

Σε μια κοινωνία της απάθειας, η οποία δημιουργεί ουρές στα βενζινάδικα των Κατεχομένων, που η αντίσταση σθεναρή και ανυποχώρητη εκφράζεται –κι αυτή σιωπηλή και άλαλη– στην απόφαση για έκδοση κάρτας οπαδού(!), που το πολιτικό προσωπικό αναλώνεται στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά πάνελ, επαναλαμβάνοντας τετριμμένα και αδιέξοδες συνταγές, ο εκάστοτε πρόεδρος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.

Να αποφασίζει πως, επειδή η δική του πολιτική, οι δικές του υποχωρήσεις, οδήγησαν σε επικίνδυνα αδιέξοδα, μπορεί να επιλέξει αλλαγή πλεύσης, χωρίς να ερωτήσει κανέναν. Από τη θνησιγενή Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία να πάει στη «χαλαρή ομοσπονδία», δηλαδή μια συνομοσπονδία ενδεδυμένη με το ελαφρύ και διαφανές ένδυμα της χαλαρότητας! Και από εκεί στα δύο χωριστά κράτη, και καληνύχτα Κύπρος και Κυπριακή Δημοκρατία;

Οι μηχανισμοί προπαγάνδας υπενθυμίζουν πως είναι φρέσκα η εντολή του λαού στον πρόεδρο. Γιατί άλλωστε να μην το κάνουν; Είμαστε σε μια χώρα, στην οποία οι διαχειριστές μετατρέπουν συχνά την κοινωνία σε πειραματόζωο. Και στο Κυπριακό, και στην οικονομία και εσχάτως στην παιδεία.