Καράβια χάνονται στη Μ. Ανατολή, βαρκούλες αρμενίζουν στο Αιγαίο…

Στα εθνικά ζητήματα, κατά την αρξαμένη ήδη διαπραγμάτευση με την Τουρκία για την διατήρηση του “θετικού κλίματος”, ουδεμία υποχώρηση δικαιολογείται. Το κλίμα με την τουρκική ηγεσία είναι πάντοτε τοξικόν. Επιδιώκει την υποταγή των Ρωμιών και την εξαφάνιση του Ελληνισμού. Απόδειξις η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε μουσουλμανικό τέμενος που συνεπιφέρει την καταστροφή του Παγκόσμιου Μνημείου. Επιπροσθέτως, η διεθνής συγκυρία είναι υπέρ της Ελλάδος και μάλλον εις βάρος της Τουρκίας, εξ αιτίας του προέδρου της Ταγίπ Ερντογάν, αλλά το ζήτημα είναι ευρύτερον και φθάνει στη Μ.  Ανατολή.

Αισίως η δύσις άρχισε ν’ αντιλαμβάνεται το μάταιον της συνεννοήσεως με το επιθετικό Ισλάμ. Κι αυτό δεν είναι ένα συγκυριακό αποτέλεσμα του πολέμου Ισραήλ-Χαμάς, Χετζμπολάχ,Ιράν. Γιατί προϋπήρχε. Να θεωρείται η Τουρκία εξαίρεσις; Το απάνθρωπο παρελθόν της γενοκτονίας των Αρμενίων, εξόντωσης των Ποντίων, το πογκρόμ των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως, Ίμβρου και Τενέδου και η εισβολή και κατοχή του 38% της Κύπρου, χώρας-μέλους πλέον της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ομιλεί αφ’ εαυτού. Η τουρκικές στενές σχέσεις με τους ισλαμιστές τρομοκράτες και με το θεοκρατικό Ιράν πείθουν ότι κι αν ο “Γκρίζοι Λύκοι” γέρασαν δεν άλλαξαν τα χούγια τους, της αγέλης και των νομάδων.

Η πολιτική συγκυρία ευνοεί την ελληνική υπόθεση και δεν ζούμε πιά εις εποχάς όπου η Τουρκία ήταν το “χαϊδεμένο παιδί” της Δύσεως. Η Αμερική την θεωρεί εκτός συμμαχικής γραμμής του ΝΑΤΟ κι έκλεισε το προξενείο της στα Άδανα. Η διηρημένη Ευρώπη συμφωνεί μόνο εις ένα: ότι η Τουρκία δεν έχει θέση μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Ακόμη κι ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν συνιστά ταχεία επίλυση της κρίσης στην Γάζα με διαπραγματεύσεις, αλλά ο πόλεμος στην Ουκρανία εισέρχεται στον τρίτο χειμώνα.

Το διαζύγιο της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ αντελήφθησαν ακόμη κι οι μουλάδες που κυβερνούν το Ιράν και δεν θ’ αργήσει ο υπόλοιπος κόσμος να πάρει θέση έναντι του “επιτηδείου συμμάχου”, της Τουρκίας: η Γερμανία, η Ινδία, η Σουηδία, η Δανία –ακόμη κι η Κίνα, με την μουσουλμανική της μειονότητα. Το Βέλγιο κι ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ήδη το έκαμαν με εχθρικές δηλώσεις.

Άλλη μία νεφελοκοκκυγία

Τι έννοια συνεπώς έχει η «διεύρυνση της ατζέντας επαφών Μητσοτάκη – Ερντογάν»; Άλλη μία νεφελοκοκκυγία. Οι βασικές πολιτικές διαφορές μεταξύ των δύο χωρών παραμένουν αμετάβλητες, το τουρκοελληνικό χάσμα διευρύνεται, το οικονομικό αλισβερίσι πρέπει να εγκριθεί πρώτα από την Ευρωπαϊκή Ένωση κι ύστερα απ’ την “ανωτάτη” συνάντηση στην Θεσσαλονίκη τον Δεκέμβριον. Η πολιτική προστασία και κλιματική κρίση υπερβαίνουν την αρμοδιότητα των αντιπροσωπειών των δύο χωρών. Στο μεταξύ, οι λαθρομεταναστευτικές ροές διατηρούνται αμείωτες (Σάμος), αν δεν αυξάνουν, αλλά τηρείται από της ιδικής μας πλευράς “αιδήμων σιγή”.

Όταν οι διαπραγματευτές συμφωνήσουν ότι σέ όλα διαφωνούν, η ένταση στο Αιγαίο, στον Έβρο, στα διεθνή φόρα (ΟΗΕ, Λιβύη) και στην Κύπρον θα επαναληφθεί. Με μία όμως βασική διαφορά ότι τότε δεν θα μπορούν τα τουρκικά μαχητικά να αλωνίζουν στον αέρα και στη θάλασσα της Μεσογείου. Διότι θα απειλούν τον αμερικανικό στόλο και οι τζιχαντιστές τα αναπαυόμενα στην Κρήτη και Ρόδο πληρώματα του.

Ο λιμήν της Αλεξανδρουπόλεως θα εγείρει κρίσιμα ζητήματα ασφαλείας των φορτίων προς ανατολική Ευρώπη μέχρις Βαλτικής. Και τότε ο κ. Μητσοτάκης τι κάνει; Θα “γειωθή” από το μήνυμα των προσφάτων εκλογών ή θα συνεχίσει να ελπίζει στην τουρκική φιλία” όπως ο μπαμπάς του; Δεν έμαθε τίποτε έκτοτε και δεν ματαίωσε το ταξίδι του στο Ισραήλ που ήταν αποτυχία. “Εδώ καράβια πνίγονται, βαρκούλες αρμενίζουν”, ως θα έλεγε η παροιμία.