Καρότο και μαστίγιο θέλει η Τουρκία στην Κύπρο

Επενδύοντας, με βάση αυτή τη λογική, στην “καλή διάθεση” του Ερντογάν, η οποία αγνοείται έκπαλαι. Σύμφωνα με το ίδιο αφήγημα, μια μονομερής ενέργεια θα ικανοποιούσε την τουρκική πλευρά και η λεγόμενη διεθνής κοινότητα θα έδινε τα εύσημα στη Λευκωσία. Και μετά τα “παράσημα”; Η κατοχική πλευρά δεν θα είχε λόγο να συζητήσει οποιοδήποτε αίτημα καθώς θα “κλείδωνε” εκείνο που επιδιώκει σε αυτή τη φάση.

Και επειδή θα φανούμε γενναιόδωροι, θα αλλάξει στάση η Άγκυρα ή θα ζητήσει κι άλλα, έχοντας δεδομένο ότι λαμβάνει δώρα χωρίς να δίνει; Η λογική ότι το Κυπριακό για να λυθεί πρέπει να «ταΐζουμε» συνέχεια την Τουρκία, στη βάση μιας πολιτικής κατευνασμού, είναι δοκιμασμένη και ξεπερασμένη. Η προσέγγιση πως «νηστική Τουρκία, Ερντογάν δεν χορεύει», είναι εξωπραγματική, επιδερμική και άκρως επικίνδυνη. Εκφράζει μια τάση, που θεωρεί ότι για να αλλάξει στάση η Άγκυρα πρέπει να ικανοποιηθεί ο τουρκικός εθνικισμός. Με δικά μας δώρα.

Ο Πρόεδρος παρουσίασε κάποιες ιδέες. Και από τη στιγμή που έγιναν γνωστές και ενόψει ότι αντέδρασε ( όπως αναμενόταν) ο Τατάρ, ξεκίνησε η εκ των έσω κριτική. «Γιατί να δώσει ιδέες;», «γιατί είναι όλα ή τίποτε;» ( είναι; δεν είναι) κλπ. Τι θα έπρεπε να κάνει; Να μην θέσει τη θέση για λειτουργία των δυο οδοφραγμάτων σε Αθηαίνου και Κόκκινα; Να μην εγερθεί το θέμα της Πύλας, που συμφωνήθηκε αλλά αρνείται να το εφαρμόσει η κατοχική δύναμη, την ώρα που βήμα- βήμα επιχειρεί να επιβάλλει τετελεσμένα;

Δεν εξημερώνεται η Τουρκία

Η διέξοδος δεν είναι ο κατευνασμός. Να δοθούν, δηλαδή, εκ προοιμίου και χωρίς ανταλλάγματα κίνητρα στην κατοχική δύναμη για να συνεργασθεί. Αυτό έγινε στο παρελθόν και αντί άλλου αποτελέσματος το καθεστώς της Άγκυρας έχει αποθρασυνθεί.

Την ίδια ώρα, όμως, θα πρέπει να σημειωθεί το εξής: Ασχολούμαστε με ξεπερασμένα εργαλεία πολιτικής. Πενήντα συν χρόνια μετά, Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, επανέρχονται συχνά- πυκνά όπως την ληγμένη ασπιρίνη για τον πονοκέφαλο. Με ασπιρίνη- και μάλιστα ληγμένη- δεν προσφέρεται θεραπεία. Επί της ουσίας είναι τεχνητή διέξοδος σε ένα αδιέξοδο, που δεν μπορεί να ανατραπεί με όρους και προσεγγίσεις προηγούμενων εποχών. Μια προσπάθεια, που γίνεται επειδή δεν δέχεται η κατοχική πλευρά να συζητήσει την ουσία του Κυπριακού.

Η διαμόρφωση μιας άλλης πολιτικής πρέπει να συνδέεται και με τις συμμαχίες που διαμορφώνουμε έχοντας απαιτήσεις από τους συμμάχους, θέτοντας τους και τις προτεραιότητες μας. Το τι θέλουμε, τι επιδιώκουμε δηλαδή. Όλα αυτά συνδέονται και με την αποφασιστικότητα μας να αντιμετωπίσουμε την τουρκική επιθετικότητα, τον τουρκικό αναθεωρητισμό. Προφανώς και δεν σπάζουν αδιέξοδα με ξαναζεσταμένα, μπαγιάτικα φαγητά, τα οποία οι της αντίπερα όχθης, αρνούνται καν να… δοκιμάσουν.

Ανάγκη αλλαγής πολιτικής

Μια επιθετική πολιτική, αυτή του μαστιγίου και του καρότου, των κινήτρων που δεν θα εξαργυρώνονται προκαταβολικά, θα πρέπει να δοκιμαστεί. Διαφορετικά θα αναλώνουμε χρόνο για οδοφράγματα και χαμηλής πολιτικής ΜΟΕ και η κατοχική πλευρά θα κερδίζει χρόνο και θα εδραιώνει τετελεσμένα. Προφανώς δεν μπορούμε να αρνούμαστε συναντήσεις και συζητήσεις. Μερικές φορές είναι χρήσιμες και για λόγους τακτικής, γνωρίζοντας εκ προοιμίου το αποτέλεσμα.

Ωστόσο, από τη στιγμή κατά την οποία διαμορφώνονται συμμαχίες, ευθυγραμμίζονται συμφέροντα και βηματισμοί, θα είναι λάθος να μην εντάσσονται όλα αυτά και σε μια νέα προσέγγιση σε ό,τι αφορά τις προσπάθειες επίτευξης συμφωνίας στο Κυπριακό.