Κάτι αλλάζει στην πολιτική της Αθήνας προς την Τουρκία

Η ανοχή της εγκληματικής συμπεριφοράς των Τούρκων χρονολογείται μεταπολεμικώς από το “πογκρόμ” του 1955, που εξαπέλυσε ο Αντνάν Μεντερές στους Ρωμιούς της Πόλης το 1955, συνεχίστηκε με την εισβολή και κατοχή της Κύπρου (με όπλα του ΝΑΤΟ) το θέρος του 1974, που διαρκεί επί 51 χρόνια, και εκδηλώθηκε για μία ακόμη φορά το 1995 με την δολοφονία 3 Ελλήνων αξιωματικών στα  νησιά Ίμια, επί αλήστου μνήμης κυβερνήσεως Κ. Σημίτη. 

Το φοβικό σύνδρομο των κομματαρχών εντάθηκε με τις παραβιάσεις του Ελληνικού εναερίου χώρου από τη Τουρκική τακτική αεροπορία έως τον Ιούλιο 2023. Επαναλήφθηκε το επόμενο έτος με την παρενόχληση της θαλάσσιας έρευνας Ιταλικού πλοίου παρά την Κάσο και το επόμενο, της ποντίσεως στο Καρπάθιο πέλαγος ηλεκτροφόρου καλωδίου της ΕΕ, που θα συνδέσει την Κύπρο και το Ισραήλ με το Ευρωπαϊκό δίκτυο. Προηγουμένως, η αβελτηρία της κυβερνήσεως Τσίπρα-Καμμένου δεν αντέδρασε στην παράνομη υπογραφή του Τουρκολυβικού συμβολαίου καταπάτησης της Ελληνικής δυνητικής ΑΟΖ, παρά την καταδίκη του από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Καθ’ όλη την παρελθούσα 51ετία, δεν έπαυσαν οι διεκδικήσεις της Τουρκικής ηγεσίας επί της δυτικής Θράκης, των Ελληνικών νήσων του βορείου Αιγαίου, η αξίωση περί αφοπλισμού τους, η οποία είχε καταστεί αναγκαία για τον Ελληνικό πληθυσμό κατόπιν της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, επαναλαμβάνεται συνεχώς ευτυχώς άνευ συγκατανεύσεως εκ μέρους της Ελληνικής κυβερνήσεως. Μία απόπειρα καταλήψεως του νόμου Έβρου, στις αρχές του  2020 από την Τουρκική στρατοφυλακή έγινε με την επιστράτευση τουλάχιστον 2.500 λαθρομεταναστών, αλλά αποκρούστηκε από τον στρατηγό Αλκιβιάδη Στεφανή, αλλά οι παράνομες “εισροές” δεν έπαυσαν ακόμη και σήμερα.

Η αλλαγή των συνθηκών

Η ανοχή στις Τουρκικές απειλές αντιμετωπίστηκε από πλευράς των Ελληνικών κυβερνήσεων -ήδη από της εποχής της χούντας- από τον φόβο Ελληνοτρουρκικού πολέμου, που θα δοκίμαζε την εξουσία μη νομιμοποιημένων πολιτικών σχηματισμών στην Ελλάδα. Την ηττοπάθεια τους ενίσχυε και η στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδας, λόγω της παραμελήσεως εξοπλισμού της χώρας με σύγχρονα όπλα, που τελείωσε ευτυχώς με εκτεταμένες αγορές Γαλλικών οπλικών συστημάτων και την εξασφάλιση δύο εγγυήσεων, της πρώτης του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, Μάϊκ Πομπέο, επί προεδρίας Τζό Μπάιντεν και της άλλης από τον Γάλλο πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν. Με αυτές υποτίθεται ότι διασφαλίζεται η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδος από… συμμαχικές επιθέσεις, αλλά “έχουν γνώσιν οι φύλακες” από την εποχή των Ιμίων επί Τσιλέρ-χανούμ.

Εντούτοις, η μεταβολή των διεθνών συνθηκών ως ο τετραετής πόλεμος της Ουκρανίας και ο διετής της Χαμάς κατά του Ισραήλ, απέβησαν κατά της Τουρκίας, παρά τα αντιθέτως γραφόμενα στις “αλά Τούρκα” Αθηναϊκές εφημερίδες. Ο πρώτος πόλεμος συνέβαλε στην παράκαμψη των Στενών του Ελλησπόντου, με την αναβάθμιση της μεταφορικής ικανότητας του λιμένος Αλεξανδρούπολης και ο δεύτερος, με την συμμαχία της ελευθέρας Κύπρου με το μαχόμενο Ισραήλ, καθ’ ον χρόνο τα “Κατεχόμενα” μεταβάλλονται σε βάσεις τρομοκρατών της Χαμάς και Χετζμπολάχ και 40.000 Τούρκων στρατιωτών με χιλιάδες τάνκς. 

Το τελευταίο γεγονός ενεθάρρυνε τις ΗΠΑ να αναστείλουν το απαράδεκτο εμπάργκο όπλων κατά της νομίμου κυβερνήσεως της Κύπρου – αναστολή που ήδη παρατείνεται επί πενταετία από το  Αμερικανικό Κογκρέσο και ενδεχομένως η κατασκευή αεροπορικής βάσης στην Πάφο. Η έλευσις επίσης στην Ελλάδα των δύο πετρελαϊκών κολοσσών της ΕΧΧΟΝ- Mobil και Chevron, για έρευνες υδρογονανθράκων νοτίως της Κρήτης και νοτιοδυτικής Πελοποννήσου, αγνόησε τις Τουρκικές αξιώσεις, ενώ η μεταφορά Αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Ρεβυθούσα και Καβάλα ενίσχυσε την συνεργασία της Ελλάδας με το Αμερικανικό υπουργείο Ενεργείας, του προέδρου Τράμπ.

Μία νέα εποχή ανατέλλει για τις σχέσεις της Τουρκίας με τον Ελληνισμό, με την εγκατάλειψη της αλαζονείας και της δήθεν υπεροχής της. Δύο άλλα τετελεσμένα: Η Κύπρος πέτυχε συμφωνία με τον Λίβανο και την Αίγυπτο διευθετήσεως της ΑΟΖ και οι προεδρικές εκλογές στα Κατεχόμενα αποδοκίμασαν την Τουρκική θεωρία των “Δύο κρατών” στη νήσο και  τάχθηκαν υπέρ μιάς χαλαρής ομοσπονδίας, με εγγύηση της ΕΕ για ενιαίο κράτος-μέλος της Μεγαλονήσου και φέτος ,  απ’ την δεδηλωμένη “δέσμευση” της Αμερικής υπέρ της επανενώσεως της.

Πολλά απομένουν ακόμη να γίνουν για την ισότιμη συνύπαρξη Τουρκίας και Ελλάδας, χωρίς τις ηγεμονικές συμπεριφορές απάσης της Τουρκικής ηγεσίας. Όπως η διακήρυξη της Ελληνικής ΑΟΖ στα 12 μίλια με πλήρη επήρεια του Καστελόριζου και της μέσης γραμμής με την αντίστοιχη Τουρκική ΑΟΖ, η επαναφορά του Ιερού Ναού της Του Θεού Σοφίας σε παγκόσμιο μνημείο της ΟΥΝΕΣΚΟ, όπως και της ΙΜ Χώρας, η επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης, η αυτοδιοίκηση των Ελληνικών νήσων Ίμβρου και Τενέδου, που εκχωρήθηκαν στην Τουρκία από την Συνθήκη της Λωζάνης το 1923 και, βεβαίως, το οριστικό κλείσιμο του Τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή ως μη αναλογούντος και δρώντος κέντρου Σουνιτισμού στην Σιιτική μουσουλμανική κοινότητα της Ελλάδος.

(*) «Δουλοπρεπής νοοτροπία των χριστιανών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, προερχομένη από την Τουρκική λέξη “ραγιάς” = δούλος». Βλ. σχ. Χρηστικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας,  Ακαδημίας Αθηνών, τ. 6 σελ. 426.