Κυπριακό: Το φοβικό σύνδρομο δεν έσωσε ποτέ το θύμα

Καμιά επίλυση του ζητήματος του Αιγαίου δεν πρόκειται να προωθηθεί από τη στιγμή που το Κυπριακό παραμένει άλυτο, από τη στιγμή που οι “Αττίλες“ οργώνουν το νησί.

Η αλήθεια για το Κυπριακό

Κι απ’ την άλλη, όσο αποσυνδέεται το ένα από το άλλο, υπακούοντας στην πολιτική των περιβόητων λεπτών ισορροπιών, τόσο οι Τούρκοι επεκτατιστές θα επαυξάνουν τα πολιτικά τους πλεονεκτήματα και την διαπραγματευτική τους θέση στη στρατηγική αντιπαρά­θεση.

Όλα τα παραπάνω δεν αποδεικνύουν εμφατικά ότι η βαθμιαία εγκατάλειψη βασικών αρχών και θέσεων, κατοχυρωμένων και από τα πρώτα ψηφίσματα του ΟΗΕ που τοποθετούν το Κυπριακό στις αληθινές του διαστάσεις (που είναι η κατοχή του 40% του εδάφους της Κύπρου από στρατεύματα εισβολής και η κατάλυση της ανεξαρτησίας ενός κράτους μέλους του ΟΗΕ), οδήγησε -μέσα από μια μακρά περίοδο ολιγωρίας- στο σημερινό αδιέξοδο (λογικό κατά τους φορείς της εθελοδουλείας) του να συζητάμε την “βελτίωση” των τουρκικών τετελεσμένων;

Υπάρχει όμως ευρωπαϊκή χώρα που να έχει κατ’ ελάχιστον παραιτηθεί από αυτά που θεωρούνται απαράγραπτα εθνικά της δικαιώματα; Και γιατί οι αρχές του διεθνούς δικαίου θα πρέπει να εφαρμόζονται παντού πλην της Κύπρου; Αλήθεια, ποια ευρωπαϊκή χώρα θα δεχόταν σήμερα α) το γεγονός της απαγόρευσης επανεγκατάστασης του πληθυσμού που εκδιώχθηκε από τις πατρογονικές του εστίες, β) την παραβίαση-κατάργηση του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, γ) την απαγόρευση ελεύθερης διακίνησης ανάμεσα στις ζώνες του ίδιου κράτους, δ) τη στέρηση στο δικαίωμα στην κοινή οικογενειακή ζωή και παιδεία, ε) την προσβολή του δικαιώματος των πολιτιστι­κών χώρων (αρχαία, βυζαντινά, νεότερα μνημεία, ναοί, κλπ) και την προσβολή της θρησκευτικής ελευθερίας, όπως ολοφάνερα καταδεικνύει η συνειδητή καταστροφή, λεηλασία, αρπαγή, εγκατάλειψη ή αλλαγή του σκοπού λειτουργίας που έχει συμβεί στο σύνολο σχεδόν των πολυπληθών ναών και ναΐσκων της κατεχόμενης Κύπρου;

Τουρκικές διεκδικήσεις και εθνική ανεξαρτησία

Εξετάζοντας προσεκτικά το σύνολο των τουρκικών διεκδικήσεων στην Κύπρο και στο Αιγαίο, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η πραγμάτωσή τους ακυρώνει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο τους όρους της εθνικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας. Αυτά φρονώ ότι δεν αφορούν μόνο την ελληνική κυρίαρχη τάξη, ούτε επίσης αφορούν μόνο την τουρκική άρχουσα τάξη, που επιτήδεια εννοεί να προβάλλει και προωθεί τις απαιτήσεις της σαν αντίρροπο στα εσωτερικά αδιέξοδα της τουρκικής κοινωνίας. Τα ζητήματα αυτά θεωρώ ότι κατά πρώτο λόγο αφορούν τις υποτελείς τάξεις σε Ελλάδα και Τουρκία.

Πολλές φορές έχω διερωτηθεί μήπως αποτελεί ακραίο υποκειμενισμό ή κινδυνολογία η πεποίθησή μου ότι ο Ελληνικός Κόσμος, οι Έλληνες, ο Ελληνισμός, η Ελλάδα και η Κύπρος αντιμετωπίζουν μείζονα εθνικά προβλήματα. Τα οποία ξεκινούν από την κατοχή της βόρειας Κύπρου, διαπερνούν το Καστελόριζο, το Αιγαίο, τη Θράκη, τη Μακεδονία, και καταλήγουν στις συστηματικές προσπάθειες εξανδραποδισμού της ελληνικής εθνικής μειονότητας στην Βόρεια Ήπειρο.

Όμως, ειλικρινά, στο σημερινό σημείο καμπής δεν είναι εμφανές ότι η προτεινόμενη λύση της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας, αποτελεί τη χειρότερη δυνατή εκδοχή; Είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούμε ότι η έλλειψη λειτουργικότητας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην διάλυση του υβριδικού αυτού κρατιδίου και την απορρόφησή του από την ισχυρότερη πλευρά; Είναι, λοιπόν, λογικό, όταν όλα τα δεδομένα βοούν για το αδιέξοδο της μέχρι σήμερα ασκούμενης πολιτικής, να εξακολουθούμε να ξορκίζουμε το πρόβλημα με βασκανίες;

Υπάρχει πραγματικά ένας σοβαρός μελετητής που δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τον θανάσιμα διαλυτικό ρόλο της; Χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία για να αντιληφθεί κανείς ότι η Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία είναι το δόλωμα που οδηγεί στην κατάλυση της ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας και την μετατροπή της σε συνιστώσα Πολιτεία μιας συνομοσπονδίας, υπό καθαρή τουρκική επικυριαρχία; Όσο επώδυνο και αν ακούγεται, η τωρινή κατάσταση στην Κύπρο είναι το μη χείρον, σε σχέση με αυτό που θα συμβεί με την διολίσθηση στο νομικό και πολιτικό έκτρωμα αυτού που κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία.

Αριστερά και Κυπριακό

Σήμερα η Τουρκία ελέγχει μόνο τα Κατεχόμενα. Η ελεύθερη Κύπρος, η Κυπριακή Δημοκρατία, όμως, υπάρχει, θυμίζοντας ότι ο πόλεμος δεν έχει χαθεί. Ότι έχει ο καιρός γυρίσματα. Ποιος, λοιπόν, σοβαρός λόγος μας οδηγεί στο να είμαστε επισπεύδοντες; Ποια εθνική λογική επιτάσσει ότι η παραχώρηση ή η επιστροφή ενός ποσοστού εδάφους της τάξης του 4-5% είναι ικανή να αντισταθμίσει την παράδοση ολόκληρης της Κύπρου στους Τούρκους επεκτατιστές; Θα το επαναλάβω. Το φοβικό σύνδρομο δεν έσωσε ποτέ το θύμα. Το ότι είμαστε οι ηττημένοι του 1974, δεν αποτελεί δικαιολογία για αποδοχή της υποταγής. Σε τελευταία ανάλυση έρχεται σε σύγκρουση με το ξεκάθαρο διαχρονικό “ΟΧΙ” των Ελλήνων από τον Μαραθώνα και την Σαλαμίνα μέχρι τα έπη του 1821, 1940 και 1955.

Αισθάνομαι πραγματική αποστροφή όταν σκέφτομαι ότι το σύνολο σχεδόν των ελλαδικών και ελληνοκυπριακών αριστερών -κυρίως- πολιτικών δυνάμεων είναι εύκολο να συστήσει επιτροπές αλληλεγγύης για κάθε θύμα βίας που εκδηλώνεται στις πέντε ηπείρους, την ίδια στιγμή που κρατάει αυτή την παχυδερμική στάση απέναντι στους 200.000 πρόσφυγες και αιχμαλώτους αδελφούς του στην Κύπρο. Τη στιγμή που κωφεύει στις αγωνιώδεις εκκλήσεις 300.000 περίπου Ελλήνων συμπατριωτών του στην Βόρειο Ήπειρο, όπως απέδειξαν τα πρόσφατα γεγονότα στην Χειμάρρα.

Δεν μπορείς να εκφράσεις ουσιαστική διεθνιστική αλληλεγγύη όταν έχεις ολοκληρωτικά χάσει την εθνική σου ευαισθησία. Η απεμπόληση του Κυπριακού και ο αφελληνισμός του, συμπίπτουν με τον ενταφιασμό μας ως ιστορικών υποκειμένων που αγωνίζονται για την εθνική και κοινωνική τους αυτοδιάθεση. Η συμπύκνωση όλων λοιπόν των παραπάνω, και όχι απλά η ιστορική τοποθέτηση ή η εξέταση από την σκοπιά του “στενού εθνικού συμφέροντος”, είναι που δίνει μια καθολική διάσταση στο Κυπριακό, ανάγοντάς το σε μείζον, όχι μόνον εθνικό πρόβλημα, αλλά και μείζον πρόβλημα αρχών για όποιον ουσιαστικά θέλει να το αντιμετωπίσει.