Κυριάκος και Κυπριακό – Εθνικό καθήκον ή οικογενειακή παράδοση;

Η επάνοδος στην Ελλάδα της Δεξιάς και με ψηλό ποσοστό, η ήττα με προίκα για δυνατότητα επιστροφής στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο εκτροχιασμός της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, συνθέτουν τα βασικά χαρακτηριστικά των εκλογικών αποτελεσμάτων της περασμένης Κυριακής. Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι να εξηγηθεί η εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων, αλλά η επόμενη ημέρα και τα επείγοντα ζητήματα που βρίσκονται ενώπιον της κυβέρνησης που σχηματίζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι παιδί της οικογενειακής παράδοσης, που με διαβατήριο το επώνυμο έδωσε συνέχεια στα πολιτικά τζάκια, θα φανεί στην πράξη. Εάν θα ακολουθήσει την πολιτική του πατέρα και της αδελφής του στα εθνικά θέματα κι αυτό θα φανεί και πολύ γρήγορα ενόψει εξελίξεων. Ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είχε την ευθύνη για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα. Λάθη έκανε, τα οποία στοίχισαν στη χώρα, προέβη σε πολιτικές ακροβασίες, οπορτουνιστικά ανοίγματα, αλλά δεν είναι αυτός που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή. Είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Ο Τσίπρας, έχοντας υψηλό ποσοστό, έχει προαναγγείλει τη μεταμόρφωση του μωσαϊκού ΣΥΡΙΖΑ σε παράταξη. Θα κάνει αυτό που από καιρό διαφαινόταν. Μια πολιτική και ιδεολογική στροφή στα πρότυπα του ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, προς τη σοσιαλδημοκρατία. Μια στροφή που έκανε όντας στην κυβέρνηση. Ωστόσο, το 2019 δεν είναι 1981, ενώ η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη δεν απέχει από το (νέο)φιλελευθερισμό. Εκφράζει, απλά, μια πιο ήπια κοινωνική πολιτική.

Για την Κύπρο, η εκλογή νέας κυβέρνησης στην Ελλάδα γίνεται σε μια κρίσιμη περίοδο. Ειδικότερα ενόψει των συνεχιζόμενων επιθετικών ενεργειών της κατοχικής Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ. Χθες έφθασε στον κόλπο της κατεχόμενης Καρπασίας, το δεύτερο γεωτρύπανο, το “Γιαβούζ”. Αυτή τη φορά –κι αυτό έχει σημασία– το γεωτρύπανο βρίσκεται εντός των χωρικών υδάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι πληροφορίες αναφέρουν πως οι διάφοροι καλοθελητές στο διεθνές πεδίο επιχειρούν παρασκηνιακά να διαμορφώσουν ένα σκηνικό Πενταμερούς για να συζητηθεί και το θέμα των υδρογονανθράκων.

Πώς θα αντιδράσει η Αθήνα; Θα προβεί σε κινήσεις αποτροπής των τουρκικών ενεργειών, ή θα παρακολουθεί και θα στηρίζει τη Λευκωσία με δηλώσεις παρηγοριάς; Θα αποδεχθεί να μπει σε παζάρι το φυσικό αέριο επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία «δεν μπορεί να αποτρέψει την επιβολή τετελεσμένων»; Θα ακολουθήσει αβίαστα την οικογενειακή πολιτική στο Κυπριακό;

Τα μεγάλα λόγια

Τα μεγάλα λόγια έχουν αποθηκευτεί στο τελευταίο σύνθημα πριν από τις εκλογές. Τώρα είναι η ώρα των πράξεων. Μπορεί από την παράταξη του νέου Πρωθυπουργού να είχαν κωδικοποιηθεί ως εθνικές πολιτικές το «η Κύπρος είναι μακριά» και το «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται», που επιβεβαίωναν την απροθυμία εμπλοκής, αλλά αυτά δεν είναι δεσμευτικά για το σημερινό Πρωθυπουργό. Άλλωστε, πέραν από τις αδελφικές σχέσεις, τις συμβατικές υποχρεώσεις, η Ελλάδα μπορεί να αποκτήσει και στρατηγικά πλεονεκτήματα στην περιοχή. Άλλες χώρες το επιδιώκουν, αξιοποιούν τη γεωγραφική θέση της Κύπρου, η Αθήνα που μπορεί και έχει τις δυνατότητες, γιατί να μην το πράξει;

Στο Κυπριακό, η προηγούμενη κυβέρνηση, έχει διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη πολιτική. Αυτό πιστώνεται προσωπικά και μόνο στο Νίκο Κοτζιά, ο οποίος παρουσίασε μια συνολική πρόταση για το κεφάλαιο της Ασφάλειας. Αυτή η πρόταση είναι κεκτημένο και δεν μπορεί να ανατραπεί, γιατί το αποδέχθηκαν διεθνείς παίκτες και κανείς δεν τολμά, σε Αθήνα και Λευκωσία να το πράξει, ακόμη και να το θέλουν.

ΣΗΜ. 1: Είναι αυτονόητο να παραδίδει ο απερχόμενος Πρωθυπουργός στον νέο. Το παρακολουθήσαμε χθες. Δεν ήταν αυτονόητο για τον προκάτοχο του Τσίπρα, τον Σαμαρά, που απέδρασε πριν την άφιξη του διάδοχου του. Πολιτικός πολιτισμός πάτος.

ΣΗΜ. 2: Από τον ίδιο πολιτικό-ιδεολογικό χώρο προέρχονται οι κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου. Όχι τυχαία έσπευσε στην Αθήνα ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ. Αυτό δεν σημαίνει αυτόματα και καλή συνεργασία. Αναστασιάδης και Σαμαράς δεν τα πήγαιναν καλά.