Kυρώσεις στη Ρωσία για ΜΟΕ συζητούν στη Λευκωσία!

Ο Αμερικανός πρόεδρος, Τζο Μπάιντεν, διερωτήθηκε μεγαλοφώνως τι «δίνει (στον Πούτιν) το δικαίωμα να ανακηρύσσει νέες λεγόμενες χώρες σε εδάφη που ανήκουν στους γείτονές του;». Την απάντηση θα μπορούσε να τη δώσει και ο Ταγίπ Ερντογάν, εάν βέβαια ο κ. Μπάιντεν έκανε την ερώτηση αυτή στον ηγέτη της κατοχικής δύναμης. Στις περιπτώσεις αυτές ισχύει αυτό που με… παραλλαγή λέγεται “ο καλός, ο κακός και ο δικός μας”! Η τρίτη περίπτωση είναι ο Ερντογάν, που παρά τις διαφωνίες που έχουν μαζί του, τον θέλουν κοντά τους. Εξ ου και τον αφήνουν ανενόχλητο να μοιράζει παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Κύπρο και στο Αιγαίο.

Κινητοποιήθηκε η οικουμένη για να τιμωρήσει τη Μόσχα. Πρώτα για την αναγνώριση δυο αυτόνομων περιοχών και στη συνέχεια για την εισβολή. Αυτό προβλέπει το διεθνές δίκαιο και έτσι θα πρέπει να γίνεται. Δεν νομιμοποιείται καμία χώρα να εισβάλλει σε άλλη. Δεν χωρεί καμία δικαιολογία. Οι εισβολείς είναι εισβολείς, χωρίς αποχρώσεις. Το διεθνές δίκαιο, βεβαίως, το εφαρμόζουν κατά το δοκούν και το έχουν ξεχειλώσει, ώστε να χωρούν σε αυτό οι στρατηγικές επιδιώξεις της Ουάσινγκτον και των συμμάχων τους. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση; Ακολουθεί ως πειθήνιο όργανο τις υποδείξεις των Αμερικανών.

Όπως και το ξεδοντιασμένο ΝΑΤΟ, το οποίο σωστά χαρακτηρίσθηκε από τον Εμανουέλ Μακρόν «κλινικά νεκρό». Ο δε Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, δεν μπορεί να ξεπεράσει το σύνδρομο του υπάλληλου, που λαμβάνει οδηγίες και δεν αναλαμβάνει δικές του πρωτοβουλίες. Τώρα με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αναζητά ρόλο, καθώς το οξυγόνο του ΝΑΤΟ είναι η ανάδειξη αντίπαλου δέους. Η σημερινή κρίση επιβεβαιώνει, ωστόσο, και κάτι ακόμη: Η Ουκρανία ενθαρρύνθηκε να παίξει με τη φωτιά, κάηκε και οι ΗΠΑ, η ΕΕ συσκέπτονται και εκφράζουν αλληλεγγύη.

Στην Κύπρο διατυπώνονται παράπονα, επειδή η διεθνής κοινότητα ακολουθεί την πολιτική των δυο μέτρων και δυο σταθμών. Αυτή η προσέγγιση δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά ισχύει όταν τηρούνται οι “ισορροπίες” μεταξύ ισχυρών παικτών και πρέπει να επιλεχθούν οι… παράπλευρες απώλειες. Υπενθυμίζεται ότι στον πόλεμο του Κόλπου η Λευκωσία φώναζε για την πολιτική των δυο μέτρων και δυο σταθμών. Όλα αυτά, όμως, έχουν σχέση και με την πολιτική που ακολουθείται. Και στη Λευκωσία, διαχρονικά, πλην μερικών εξαιρέσεων, ο πήχης τίθεται μονίμως χαμηλά.

Και όταν μετά από πολλές προσπάθειες ζητήσουν οι τρίτοι τι θέλουμε, συνήθως οι διαχειριστές είτε δεν λένε κάτι το συγκεκριμένο, είτε ξεκινούν υποχωρήσεις για να συναντήσουν τις τουρκικές αξιώσεις. Συνήθως μέχρι να ξεκινήσει μια νέα προσπάθεια η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει εξαντληθεί από την παροχολογία. Ούτε σε προεκλογικές περιόδους δεν δίνονται τόσα δώρα, τόσες δεσμεύσεις. Προσφέρεται σιγά-σιγά και η αναβάθμιση του ψευδοκράτους με αντάλλαγμα το άγνωστο.

ΜΟΕ για την Τουρκία

Σαφώς και ενοχλεί το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία ζητά κυρώσεις, αλλά δεν γίνεται αποδεκτό το αίτημά της. Και γιατί; Επειδή δεν θέλουν να ενοχλήσουν την κατοχική δύναμη. Επειδή έχουν συμφέροντα με την Τουρκία. Και επειδή ενδεχομένως να προσδοκούσαν σε μια “ρεάλ πολιτίκ”, προσαρμοστική. Συνεπώς, γιατί να ενοχληθεί ο Ερντογάν; Σαφώς και ενοχλεί το γεγονός ότι σε άλλες περιπτώσεις τα αντανακλαστικά της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας λειτουργούν αμέσως και σ’ εμάς είναι βαθιά θαμμένα.

Στη δική μας περίπτωση δεν χρειάζεται να κινηθούν οι δύσκαμπτες γραφειοκρατικές διαδικασίες των Βρυξελλών και οι μυωπικοί γραφειοκράτες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Σε άλλες περιπτώσεις είναι έτοιμοι από καιρό. Όλα είναι στο τραπέζι, με εναλλακτικά σενάρια για μέτρα και κυρώσεις. Βέβαια, πάντα υπάρχει και η διαχείριση της Λευκωσίας, που καθορίζει σε κάποιο βαθμό το τοπίο.

Τώρα που οι κυρώσεις είναι στο προσκήνιο, η Λευκωσία έχει αποσύρει το εργαλείο αυτό προτάσσοντας τα ΜΟΕ, τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, απέρριψαν εκ προοιμίου οι Τούρκοι. Επί της ουσίας: Εγκαταλείφθηκε η πολιτική των κυρώσεων (που δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, αλλά θα μπορούσαν να διατηρηθούν στην ατζέντα) και έμειναν οι διαχειριστές με τα ΜΟΕ στα χέρια. Μετέωρο βήμα μιας πρόχειρης πολιτικής, χωρίς βάθος.