Με Ερντογάν ή χωρίς η Τουρκία δεν θα αλλάξει πολιτική

Την ώρα κατά την οποία η κατοχική Τουρκία καταφέρνει βαθμηδόν να καταστήσει μέρος της ατζέντας τις παράνομες και παράλογες διεκδικήσεις της σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου, Αθήνα και Λευκωσία κινούνται με “σβησμένες μηχανές”. Αντιμετωπίζουν τις τουρκικές κινήσεις με όρους εσωτερικού πολιτικού παιχνιδιού. Αμφότερα τα κράτη αυτά βρίσκονται σε τροχιά εκλογών, η προσοχή είναι στραμμένη προς τούτη την κατεύθυνση και τα πάντα ιεραρχούνται σε αυτή τη λογική.

Σε τροχιά εκλογών, όμως, βρίσκεται και η Τουρκία, η οποία ωστόσο, δεν αναπροσαρμόζει πολιτικές αναλόγως των εσωτερικών πολιτικών συγκυριών. Η Άγκυρα δεν έχει σταματήσει την προώθηση και εφαρμογή του επεκτατικού σχεδιασμού της “Γαλάζιας Πατρίδας”. Ο Ταγίπ Ερντογάν, επενδύει όντως στην πρόταξη της ρητορικής των απειλών κι αυτό εντάσσεται στον προεκλογικό του σχεδιασμό.

Ωστόσο, αυτή η τακτική εντάσσεται σε μια μακροπρόθεσμη τουρκική εθνική πολιτική, που έκπαλαι έχει στόχους και συγκεκριμένες επιδιώξεις. Μονίμως έχει επεκτατικά, ιμπεριαλιστικά, χαρακτηριστικά. Λειτουργεί έτσι γνωρίζοντας προφανώς ότι οι δυτικοί θεωρούν την κατοχική Τουρκία, “χρήσιμη” και “απαραίτητη” για τα δικά τους συμφέροντα.

Για αυτό και της επιτρέπουν να ισορροπεί μεταξύ των δυο σχηματικών στρατοπέδων, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ από την μια και της Ρωσίας από την άλλη. Αυτή η τακτική καθιστά την Άγκυρα σύμμαχο πρώτης γραμμής για το ΝΑΤΟ, που την θέλει διακαώς στο δυτικό μαντρί. Έχοντας ενώπιον του αυτά τα δεδομένα ο Ερντογάν, αξιολογώντας τη στάση που τηρούν οι δυτικοί έναντι του κάνει παιχνίδι. Αν και προφανώς γνωρίζει πως εάν επιλέξει το άλλο στρατόπεδο θα έχει κόστος. Σε αυτό το διαμορφωμένο σκηνικό, η Ελλάδα κατά κύριο λόγο και η Κύπρος κατά δεύτερον, παρακολουθούν παθητικοί θεατές.

Ερντογάν ή αντιπολίτευση;

Οι εκλογές στην Τουρκία, το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος χρόνου, ενδεχομένως να οδηγήσουν σε νέα δεδομένα. Το σημαντικό σε σχέση με την εκλογική αυτή διαδικασία είναι πρωτίστως πώς λειτουργεί το πολιτικό σύστημα, κυρίως η κυβέρνηση, στην πορεία προς τις κάλπες. Εδώ και μήνες αναφέρεται πως ο Ερντογάν θα πράξει το παν για να κερδίσει κι αυτές τις εκλογές, ακόμη κι εάν χρειαστεί να προκαλέσει μια κρίση με την Ελλάδα, την Κύπρο ή άλλες γειτονικές χώρες. Ακόμη κι εάν οδηγήσει την κρίση σε στρατιωτική σύγκρουση.

Είναι σαφές από τη συμπεριφορά της κατοχικής Τουρκίας ότι τεντώνει το σχοινί, προκαλεί και μέσα από τη στάση της, την εν γένει συμπεριφορά της, δεν αποκλείεται ακόμη και να προκληθεί ατύχημα και διά αυτού θερμό επεισόδιο. Το δεύτερο σημαντικό, ίσως σημαντικότερο είναι τι θα προκύψει εάν ο Ταγίπ Ερντογάν χάσει τις εκλογές, απολέσει μετά από τόσα χρόνια την εξουσία.

Εάν η σημερινή αντιπολίτευση καταστεί διά των εκλογών κυβέρνηση τι θα αλλάξει στην Τουρκία; Σε ό,τι αφορά τα λεγόμενα εθνικά θέματα, τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, δεν θα πρέπει να αναμένεται ότι θα αλλάξει οτιδήποτε. Πέραν από το γεγονός ότι η (σημερινή) αντιπολίτευση κατηγορεί τον Ερντογάν ότι δεν είναι όσο αποφασιστικός έναντι της Ελλάδος, της Κύπρου, στη Συρία. Τον κατηγορεί ότι αναλώνεται μόνο σε (ακραίες) ρητορικές εξάρσεις αποφεύγοντας τις πράξεις.

Αντιπολίτευση και “Γαλάζια Πατρίδα”

Είναι προφανές πως μόνο αιθεροβάμονες θα περιμένουν ότι με νίκη της αντιπολίτευσης στην Τουρκία θα ακυρωθούν οι σχεδιασμοί της “Γαλάζιας Πατρίδας”, οι επεκτατικές βλέψεις κατά του Ελληνισμού. Αυτή η πολιτική είναι διαχρονική, έχει εδραιωθεί και το πολιτικό σύστημα στην Άγκυρα και δεν πρόκειται να ανατραπεί. Η αναθεωρητική στρατηγική της κατοχικής δύναμης είναι στο DNA του πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού συστήματος και δεν αλλάζει εκτός κι εάν υπάρξουν ανατροπές μέσα από την κοινωνία, πλην όμως τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι ορατό αυτή τη στιγμή. Κι αυτό είτε λόγω έλλειψης δημοκρατίας είτε γιατί τα αντανακλαστικά του συντηρητικού τμήματος της τουρκικής κοινωνίας, συνήθισαν να ξυπνούν με εθνικιστικές εξάρσεις.

Την ίδια ώρα, είναι προφανές πως σε περίπτωση νίκης της αντιπολίτευση τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η ΕΕ θα προσφέρουν κίνητρα στη νέα κυβέρνηση, ώστε εξαρχής να υπάρξει προσέγγιση και να αποφευχθούν οι δυσκολίες, που διαπιστώνονται με τον Ερντογάν. Και είναι σαφές πως σε μια τέτοια περίπτωση ο λογαριασμός θα σταλεί στην Ελλάδα και την Κύπρο, ενδεχομένως και στους Κούρδους.

Αυτά τα δεδομένα δεν θα πρέπει να υποβαθμιστούν και να αντιμετωπιστούν επιδερμικά. Αθήνα και Λευκωσία θα πρέπει να αποφύγουν να παρασυρθούν από τα σενάρια της Ουάσινγκτον, των Βρυξελών και του Λονδίνου πως εάν φύγει ο Ερντογάν και αναρριχηθεί στην εξουσία η αντιπολίτευση θα αλλάξει η συμπεριφορά της κατοχικής Τουρκίας. Ότι, δηλαδή, η Τουρκία θα μπει σε μια νέα εποχή και θα αλλάξει συμπεριφορές.

---

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Δρόμος της Αριστεράς”