Με μια προτομή κατάφερε ο Ράμα τον Κυριάκο!

Ο πολύς Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα – έχοντας ακόμη στη φυλακή τον εκλεγμένο δήμαρχο Χιμάρας (πλέον Ευρωβουλευτή της ΝΔ, Φρέντη Μπελέρη) εγκαινιάζει στην πλατεία της ιστορικής και πλέον οργανωμένης Κοινότητας στη Δρόπολη – τη Δερβιτσάνη – προτομή του πατέρα του Έλληνα πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Δεν θέλω να σχολιάσω τις καλλιτεχνικές πτυχές του αγαλματιδίου για τον πρώην πρωθυπουργό, πόσο μάλλον της όλης σύλληψης για την τοποθέτησή του. Από την μια, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ένας πρωθυπουργός με βαθύτατους-ιστορικούς δεσμούς με τον Ελληνισμό της Βόρειας Ηπείρου. Όμως, από την άλλη, οι Ομογενείς μας έχουν ακόμα νωπές εμπειρίες από πρακτικές της σταλινικής εικαστικής έκφρασης και της “κατοχικής” τοποθέτησης μνημείων. Καθώς δεν μιλάμε για έναν ηγέτη μίας δυτικής χώρας – σε επίπεδο θεσμών και αντιλήψεων το “δυτικής” – αλλά για τον Ράμα, οι πλατείες καθίστανται και πεδία πολιτικής επιβολής…

Κάπως έτσι οι γηγενείς Δερβιτσανιώτες και Δροπολίτες, ενώ διέρχονται την πλατεία για να πάνε στην εκκλησία τους, οφείλουν να προσκυνήσουν το είδωλο που τους τοποθέτησε ο Ράμα. Κακές γλώσσες λένε ότι το ήθελε και ο «εγκάρδιος φίλος» (δικά του είναι τα λόγια) Έλληνας πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης. Τα ζητήματα περί τέχνης αφορούν και τους δύο: Τον Ράμα που μας εξέθεσε έργα του ως ζωγράφος σε εικαστική έκθεση στο Ζάππειο και τον Κυριάκο, καθώς η τότε έκθεση είχε γίνει με έξοδα του ελληνικού Δημοσίου, υπό την οργάνωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών.

Αν η αιτία της εικαστικής φιλοξενίας των έργων του Ράμα ήταν να εξευμενιστεί το “βόρειο θηρίο”, τελικώς αυτό δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Απόδειξη, η αυθαίρετη δίωξη Μπελέρη που ακολούθησε. Πάντως, γενικότερα τα όποια ανοίγματα της Αθήνας προς τον αλβανικό γείτονα της δεν επέφεραν κανένα αποτέλεσμα, καθώς η Αλβανία έχει γίνει μία προέκταση του νεοθωμανού της πάτρωνα. Και ενώ ο νους όλων των Ελλήνων – τουλάχιστον όσων τους απασχολεί η ιστορία και οι θυσίες του έθνους – στρέφεται αυτή την περίοδο στη Βόρεια Ήπειρο και όσους αφήσαμε εκεί εκείνο τον χειμώνα του 1940-’41, θα μπω στον πειρασμό μιας πολιτικής αναδρομής.

Η Αθήνα για τους πεσόντες

Όταν την δεκαετία του ’80 η κυβέρνηση Παπανδρέου δια του τότε υπουργού Εξωτερικών Κάρολου Παπούλια προσέγγιζε το καθεστώς των Τιράνων, ένα απ’ τα πρώτα ζητήματα υψηλής προτεραιότητας που είχε θέσει, ήταν αυτό των πεσόντων ηρώων μας στο Μέτωπο κατά του Φασισμού. Υπήρξαν πραγματικά αποτελέσματα απ’ την πρωτοβουλία αυτή.

Στη συνέχεια – και πάλι επί κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σημίτη – ό,τι περιθώριο δημιουργούνταν στις διμερείς σχέσεις, η Αθήνα το εκμεταλλεύονταν για την υποχρέωση του έθνους μας προς τους πεσόντες μας στα βορειοηπειρωτικά εδάφη. Ήταν όμως ο Κώστας Καραμανλής που έφερε πιο απτά αποτελέσματα με την υπογραφή της Διακρατικής Συμφωνίας (παρά τις ατέλειες και αδυναμίες της) που κατέληξε στην κατασκευή Στρατιωτικών Νεκροταφείων, αντάξιων της μνήμης των ηρώων μας.

Και ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε, ξεπερνώντας τα γνωστά αλβανικά προσκόμματα, να ενεργοποιήσει την προαναφερόμενη Συμφωνία, με την φυσική πλέον παρουσία στελεχών των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στην αναζήτηση και ταφή των Πεσόντων μας, με όλες τις επιβεβλημένες στρατιωτικές τιμές.

Τώρα, παρά τα επτά συναπτά έτη της αγαστής-διαπροσωπικής τους σχέσης – όπως αμφότεροι μας διαμηνύσει δημοσίως Ράμα και Μητσοτάκης – το μόνο που έχει μείνει ως παρακαταθήκη είναι μία προτομή στην πλατεία Δερβιτσάνης, χωρίς να έχει διασφαλίσει κάτι η Αθήνα από την Αλβανία, πέρα από ψευδεπίγραφα επικοινωνιακά ανοίγματα, στα οποία ο Ράμα είναι εξπέρ…