Μέχρι πότε θα πιάνει η τουρκική μπλόφα του casus belli

Διά μίαν εισέτι φοράν, η Άγκυρα με το casus belli απειλεί την Αθήνα με πόλεμο σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων, ακόμη και νοτίως της Κρήτης. Αλλά γιατί να μην το κάμει; Το έκαμε το 1995 στο Αιγαίον κι έπιασε. Περίτρομοι τότε οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ δεν τόλμησαν να επεκτείνουν τα χωρικά ύδατα από έξι σε 12 μίλια, να κλείσουν τους κόλπους με γραμμές βάσεως και να κηρύξουν την ΑΟΖ της Ελλάδος, όταν η μικρά Κύπρος την εξασφάλισε επιτυχώς, χωρίς φανφάρες.

Το casus belli είναι μία ανέξοδη μεγαλοστομία των Τούρκων. Το δηλώνουν και περιμένουν να δουν τι θα κάνει η Ελλάδα: Εάν δεν προχωρήσει σε επέκταση των χωρικών υδάτων, έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις και την έχουν καθηλώσει. Εάν η Ελλάδα προχωρήσει στην επέκταση, θα προσποιηθούν ότι δεν τρέχει τίποτε, θα κάνουν κάποιες παραβιάσεις και θα λέγουν ότι έτσι διαφυλάσσουν την ειρήνη.

Το είδαμε το θέρος του 2020, όταν ο κυβερνήτης της φρεγάτας “Λήμνος” Ιωάννης Σαλιάρης δεν δίστασε να “επακουμβήσει” την τουρκική που πήγε να τον εμβολίσει, με αποτέλεσμα το τουρκικό σκάφος να αποσυρθεί από το πεδίο και να πλεύσει στο ναυπηγείο για επισκευή. Το απαντήσαμε ξανά όταν το τουρκικό ερευνητικό σκάφος Oruc Reis συνάντησε το ελληνικό Ναυτικό έξω από το Καστελλόριζο στις 13 Σεπτεμβρίου 2020 κι αποχώρησε άπρακτο. Το είδαμε και στον Έβρο τον Φεβρουάριο-Μάρτιο του 2020.

Η ελληνοτουρκική διένεξη δεν είναι διμερής αλλά πολυμερής, στην οποία μετέχουν οι ΗΠΑ, η ΕΕ, η Γαλλία, η Ρωσία και χώρες από την Αφρική (Λιβύη) και την Ασία. Το Αιγαίον, με τα αβύθιστα νησιά του δεν είναι η νότια θάλασσα της Κίνας, ούτε η Ελλάς είναι Ταϊβάν. Υπ’ αυτό το πρίσμα θεωμένη η επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδος στα 12 μίλια δεν αποτελεί “αιτίαν πολέμου”, αλλά μία κλασσική μπλόφα των Τούρκων που θέλουν να δοκιμάσουν τα νεύρα της κυβερνήσεως των Αθηνών και την ετοιμότητα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Οι νέες ισορροπίες δυνάμεων

Ακόμη και εάν αρχίσουν τις εχθροπραξίες, δεν θα διαρκέσουν πολύ. Έτσι αυτοί νομίζουν ότι θα σύρουν την Ελλάδα στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων για να πάρουν το ήμισυ του Αιγαίου. Πλανώνται πλάνην μεγάλη! Το 2023 δεν είναι το 1995, όταν η Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας εξουσιοδότησε την τουρκική κυβέρνηση να χειρισθεί την επέκταση των χωρικών της υδάτων της Ελλάδος, ούτε καν το 2020 που δεν τόλμησε ο Χουλουσί Ακάρ να αντιπαραταχθεί με τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις στον Έβρο. Σήμερα, οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν αναβαθμισθεί και εξοπλισθεί επαρκώς. Διατηρούν υψηλό φρόνημα κι ετοιμότητα και συνεπικουρούνται από Αμερικανούς, Γάλλους και Ισραηλινούς, λαμβάνοντας ευαίσθητες πληροφορίες.

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αντιμετωπίζει με ψυχραιμία, αλλά κι αποφασιστικότητα την τουρκική πρόκληση και θα προχωρήσει βαθμιαίως στην επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδος,  καθ’ όλον το μήκος της ηπειρωτικής και νησιωτικής ακτής. Κάτι έχει μεταβληθεί την τελευταία τριετία, συγκριτικά με την προηγούμενη πενταετία του Αλέξη Τσίπρα. Αυτό που έχει αλλάξει είναι εκείνο που υποστηρίζει ο πάντοτε επίκαιρος Κλαούζεβιτς. Ότι «ο πόλεμος είναι μία πράξις δυνάμεως που αποσκοπεί να εξαναγκάσει τον αντίπαλον να υποκύψει στην θέληση του επιτιθεμένου». Αυτό, πάντως, αποκλείεται στην περίπτωση της Ελλάδος σήμερα.

Έναντι ενδεχομένης ελληνοτουρκικής συρράξεως υπάρχουν ορισμένοι, νέοι περιορισμοί: Χρονικοί, γεωγραφικοί και οικονομικοί, που δεν επιτρέπουν στην Τουρκία να αποδυθεί σε μία πολεμική αναμέτρηση με την Ελλάδα: Χειμώνας στα πέλαγα, ο στόλος των μακριά από τα τουρκικά λιμάνια, αεροπλάνα και αεροδρόμια ευάλωτα και μία οικονομία έτοιμη να καταρρεύσει. Αντιθέτως, το ελληνικό Ναυτικό είναι ακαταμάχητο στο Κρητικό και Λιβυκό πέλαγος, με την συνεργασία της ελληνικής Αεροπορίας, που απέκτησε προσφάτως καινούργια μαχητικά Rafale και ευρίσκεται κοντά στα ελληνικά αεροδρόμια.

Πάνω από όλα, εχθροί και “φίλοι” γνωρίζουν ότι ο ελληνικός λαός είναι αποφασισμένος και με αποδεδειγμένες αντοχές και αντιστάσεις. Δεν δέχεται καμία παραβίαση των δικαιωμάτων και της ελευθερίας του. Γι’ αυτό οι Ερντογάν, Τσαβούσογλου, Ακάρ και λοιποί είναι ματαιόσχολοι όταν κατατρίβονται με πράγματα που στερούνται στρατηγικού νοήματος, όπως το φθαρμένο πια casus belli.