Μερική αποστρατιωτικοποίηση ίσον εθνικός αυτοχειριασμός

Ύστερα από μια από τις πιο μακρόσυρτες εντάσεις στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, που βιώσαμε το καλοκαίρι, με παρέμβαση της Γερμανίας υποβοηθούμενη από τις ΗΠΑ, φαίνεται να υπάρχει αποκλιμάκωση και διακήρυξη για έναρξη διπλωματικών συνομιλιών των δύο χωρών.

Πρόκειται για τουρκική τακτική αναδίπλωση, αφενός για να λύσει τα χέρια της Γερμανίας και των συμμάχων της, που δεν επιθυμούν την επιβολή οποιασδήποτε κύρωσης κατά της Τουρκίας και αφετέρου, μέσω του πλαισίου των ελληνοτουρκικών συνομιλιών να θέσει αυτή στο τραπέζι όλες τις διεκδικήσεις της, που υπερβαίνουν την μοναδική αναγνωρισμένη διαφορά από την Ελλάδα, που είναι η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.

Ένα εξ αυτών των θεμάτων, που το τελευταίο διάστημα τίθεται με ένταση και φαίνεται να αποτελεί διπλωματική και επικοινωνιακή προτεραιότητα της Άγκυρας είναι το ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης των νήσων του Βορείου Αιγαίου και της Δωδεκανήσου. Για το θέμα αυτό επικαλείται τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 (που αφορά στα νησιά του Β. Αιγαίου) και τη Σύμβαση Ειρήνης των Παρισίων, που υπογράφηκε μεταξύ των νικητών συμμάχων και της ηττημένης Ιταλίας το 1947, με την οποία παραδόθηκε η κυριαρχία της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα, ως ελάχιστη ανταπόδοση των θυσιών και των αγώνων του ελληνικού λαού κατά του ναζιστικού άξονα.

Με βάση την ιστορική και νομική επισκόπηση για το θέμα αυτό, διαπιστώνεται, ότι στη μεν Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 για τη Λέσβο, Χίο, Σάμο και Ικαρία ουδεμία πρόβλεψη για καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης υπάρχει, απλώς η Ελλάδα για να συμβάλει στην ειρήνη, ανελάμβανε ορισμένους περιορισμούς. Ως προς τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη, η προβλεπόμενη τότε αποστρατιωτικοποίηση των νησιών αυτών καταργήθηκε με τη σύμβαση του Μοντρέ το 1936, η δε Τουρκία με επιστολή του τότε πρέσβη της στην Αθήνα, αναγνώριζε το δικαίωμα στην Ελλάδα να προχωρήσει σε στρατιωτικοποίησή τους.

Περαιτέρω, η προβλεπόμενη αποστρατιωτικοποίηση της Δωδεκανήσου στην Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων, επιβλήθηκε λόγω των τότε ιστορικών συνθηκών, που μεταβλήθηκαν πολύ γρήγορα από την εν συνεχεία δημιουργία των στρατιωτικών συνασπισμών του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Ειδικά, μάλιστα για τα Δωδεκάνησα, η Τουρκία δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος στη συνθήκη αυτή, αφού ως ουδέτερος επιτήδειος, ήταν ουσιαστικός σύμμαχος του Χίτλερ και του Μουσολίνι, καθ’ όλη τη περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και για τούτο δεν έχει την παραμικρή νομική δυνατότητα να θέτει αυτό το ζήτημα.

Ο στόχος της Άγκυρας

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, οι οποιοιδήποτε περιορισμοί έχουν αρθεί λόγω της συνεχούς επιθετικής και αναθεωρητικής δια της βίας πολιτικής της Τουρκίας. Αυτή το 1974 κατέβαλε παρανόμως μεγάλο τμήμα της Κύπρου και το κατέχει ως σήμερα και παραβιάζει συνεχώς τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο με οπλισμένα στρατιωτικά αεροσκάφη πάνω από τα νησιά του Αιγαίου επί δεκαετίες. Επίσης, δημιούργησε την στρατιά του Αιγαίου με πολλά αποβατικά σκάφη και με μοναδικό στόχο την κατάληψη νησιών. Τέλος, έχει νομοθετήσει παρανόμως το casus belli κατά της Ελλάδος σε περίπτωση που αυτή ασκήσει νόμιμο διεθνές δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο.

Έτσι, πρόκειται για μέγιστη τουρκική θρασύτητα να θέτει θέμα αποστρατιωτικοποίησης των ελληνικών νησιών με το επιχείρημα ότι δήθεν αποτελούν κίνδυνο για την άμυνα της Τουρκίας! Κι αυτό, όταν με το δόγμα της “Γαλάζιας Πατρίδας” επιδιώκει ξεκάθαρα την υφαρπαγή τεραστίων θαλάσσιων εκτάσεων της δυνάμει ελληνικής ΑΟΖ, απειλώντας άμεσα την ασφάλεια των πληθυσμών των ελληνικών νησιών και της ελληνικής κυριαρχίας. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερη εφαρμογή του άρθρου 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, που προβλέπει το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας σε κάθε χώρα που απειλείται, όπως εν προκειμένω η Ελλάδα.

Ο στόχος των νεοοθωμανών είναι ξεκάθαρος. Τυχόν μερική αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, θα τα μετέτρεπε σε εύκολη λεία της τουρκικής βουλιμίας. Το παράδειγμα της Κύπρου είναι πικρό και εξόχως διδακτικό. Η άφρονα τριανδρία της στρατιωτικής Χούντας (Παπαδόπουλος, Μακαρέζος, Παττακός) κατ’ απαίτηση της Τουρκίας και με την βοήθεια των Αμερικανών (Σάιρους Βανς) το 1968 προχώρησαν στο εθνικό έγκλημα της απόσυρσης της μεραρχίας που είχε στείλει στο νησί η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου το 1964, αφήνοντας έτσι γυμνή στρατιωτικά τη μεγαλόνησο.

Τι κομίζει ο Πομπέο

Καθίστανται σαφές, ότι για τη δημιουργία αυτής της νέας “κερκόπορτας” οι νεοοθωμανοί έχουν την αμέριστη συμπαράσταση του Βερολίνου, αλλά και της Αμερικής (Τραμπ). Οι πληροφορίες κάνουν λόγο ότι κατά τη προσεχή επίσκεψη του Πομπέο στην Αθήνα, θα επαναφέρει στην Ελλάδα την παλιά αμερικανική πρόταση για τη δήθεν αμοιβαία απόσυρση του βαρέος οπλισμού από τα νησιά και την μετακίνηση πέραν των 100 χιλιομέτρων προς την ενδοχώρα της αποβατικής τουρκικής στρατιάς του Αιγαίου.

Αυτό όχι μόνο δεν αποτελεί αμοιβαία κίνηση, αλλά θα συνιστά εθνικό αυτοχειριασμό της Ελλάδος, καθώς θα της στερήσει τη δυνατότητα να προστατεύσει στοιχειωδώς τα νησιά της σε τυχόν τουρκική απόβαση, που για το μιλιταριστικό καθεστώς της Τουρκίας αποτελεί ορατή επιλογή. Ο δρόμος για την Ελλάδα, ανεξαρτήτως των μέχρι σήμερα σοβαρών προβλημάτων και τη στάση του φοβικού πολιτικού προσωπικού εξουσίας των Αθηνών, πρέπει να είναι ξεκάθαρος.

Όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει ουδεμία συζήτηση γι’ αυτό το θέμα, αλλά θα πρέπει στο πλαίσιο μιας εθνικής αποτρεπτικής επιλογής, που επιβάλλει την στρατιωτική συνεργασία της χώρας με τη Γαλλία και τη συμμετοχή της στον διαμορφούμενο αντι-τουρκικό άξονα στην ευρύτερη περιοχή, να ενισχύσει άμεσα τα ελληνικά νησιά με σύγχρονα πυραυλικά συστήματα εδάφους-θαλάσσης και εδάφους-εδάφους, έτσι ώστε να μετατραπεί το αρχιπέλαγος του Αιγαίου σε μια μεγάλη αποτρεπτική ομπρέλα απέναντι στους διακηρυγμένους επεκτατικούς στόχους των μιλιταριστών της Άγκυρας.