Μετεξεταστέος ο Μητσοτάκης στα εθνικά θέματα στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ

Το έθεσε, αλήθεια, με ζέση και θυμό ο πρωθυπουργός προχτές στην Σύνοδο του ΝΑΤΟ; Ή, μήπως περιμένει και τον Αιγύπτιο πρόεδρο να τα βρει με τον Ερντογάν όπως τα βρήκε κι ο Χάφταρ, ο σύμμαχος; Κατήγγειλε ο κ. Μητσοτάκης, διερωτώμαι, την ωμά επιθετική στάση ενός κράτους-μέλους του ΝΑΤΟ απέναντι σ’ ένα άλλο μέλος το οποίο έχει ματώσει κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν οι Τούρκοι ήσαν… ουδέτερα φιλογερμανοί; Ή, μήπως δεν ήθελε να χαλάσει την… ευφορία των αποβλακωμένων συμμάχων εμπρός στον αμερικανικό οδοστρωτήρα, των τόσο ευτυχισμένων μετά το “χαράτσι” του 5% (για το οποίο εξ άλλου και έγινε ο τηλε – πόλεμος Ισραήλ και Ιράν).

Επίσης, κατήγγειλε ο κ. Μητσοτάκης την κατοχή της Βόρειας Κύπρου, κράτους-μέλους της ΕΕ, από ένα άλλο κράτος-μέλος του NATO, που επιμένει σε μιαν αναθεωρητική πολιτική πολέμου και συγκρούσεων; Είναι δυνατόν να μην συζητείται η σταθερή θρυαλλίδα, εδώ και μισόν αιώνα, του επόμενου πιθανού πολέμου στην περιοχή της εγγύς Ανατολής στο κατ’ εξοχήν όργανο άμυνας της Δύσης, το ΝΑΤΟ; Δηλαδή ο συνεχώς επικρεμάμενος πόλεμος ανάμεσα στους δύο συμμάχους και ακρογωνιαίους στύλους της Ευρωατλαντικής Συμμαχίας, δηλαδή της Ελλάδας και της Τουρκίας;

Ή, ο Έλληνας πρωθυπουργός απλώς χειροκρότησε το χυδαίο γλείψιμο του Γραμματέα του NATO προς τον ασυγκράτητο πλανητάρχη και πέραν, ου ; Πλην του – αχρείαστου πλέον – NATO και των αυθαίρετων επιθυμιών των ΗΠΑ, μήπως θυμήθηκε να υπερασπιστεί ο Έλληνας πρωθυπουργός και τα εθνικά δίκαια;

Ο κύριος Μητσοτάκης έχει πλέον επιτύχει αυτό που συνήθως διαχρονικά καταφέρνει να πραγματοποιεί το πολιτικό μας σύστημα σ’ ολόκληρη την ιστορία του: δηλαδή να διχάσει κάθετα το κοινωνικό σώμα. Εν προκειμένω, ο διχασμός δεν είναι απλά πολιτικός – κομματικός ή μονοσήμαντα ιδεολογικός. Είναι ο διχασμός που έχει να κάνει μ’ εκείνη την συνθήκη που διαπερνά εγκάρσια όλους τους πολίτες και που κόβει σαν μαχαίρι.

Πρόκειται για αυτούς που σταθερά και συνεχόμενα αδικούνται και σε αυτούς που έχουνε μεθοδεύσει τρόπους ώστε να μην τους αγγίζουν ούτε οι νόμοι, ούτε οι υποχρεώσεις που βαρύνουν όλους τούς υπόλοιπους, ούτε οι φόροι, ούτε τα δικαστήρια ή οι φυλακές. Είναι αυτοί που έχουν διοριστεί αναξιοκρατικά στις διάφορες θέσεις ευθύνης, είναι αυτοί που φοροκλέπτουν διαχρονικά παρά τα υψηλά τους εισοδήματα, είναι αυτοί που επωφελούνται από παραθυράκια και τροπολογίες νόμων, είναι αυτοί που έχουν πρόβατα στη μία άκρη της Ελλάδας αλλά τα βόσκουν στην ακριβώς αντίθετη και που χρόνια τώρα λυμαίνονται τα ευρωπαϊκά κονδύλια των κουτόφραγκων με τις ευλογίες ή και την συνενοχή του κάθε γκουβέρνου.

Το ΝΑΤΟ και οι αδικημένοι

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με δεξιές, κεντρώες ή αριστερές ψήφους. Μπορεί να είσαι οφελημένος και να καρπώνεσαι με εντελώς σκοτεινό ή και άδικο τρόπο επιδοτήσεις ή θαλασσοδάνεια, είτε ανήκεις στην συμπολίτευση είτε στην αντιπολίτευση, ενώ επίσης πάρα πολλοί νεοδημοκράτες ενοχλούνται και αισθάνονται εξίσου περιθωριοποιημένοι από το σύστημα, όπως παλιά συνέβαινε με τους δηλωμένους αριστερούς που κυνηγιούνταν κι αυτοί και τα παιδιά τους.

Απλοϊκά θα μιλούσαμε από τη μια για μίαν Ελλάδα της αρπαχτής που διαχρονικά έχει το “επάνω χέρι” και από την άλλη τους υπόλοιπους που στενάζουν κάτω από γλίσχρους μισθούς, από υπερωρίες που δεν καταβάλλονται, από εργασιακά δικαιώματα που δεν τηρούνται, από την ακρίβεια που δεν τιθασεύεται και από εκείνο το πικρό αίσθημα αδικίας και περιθωριοποίησης το οποίο ξεκινάει από τα πιο απλά λ.χ την αστυνόμευση της γειτονιάς, ας πούμε, και φτάνει ως τα πιο σπουδαία. Την γρήγορη και αμερόληπτη απονομή δικαιοσύνης, το αίσθημα ασφάλειας σε κάθε γωνιά της επικράτειας.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεγυμνωμένη πλήρως από τον εκσυγχρονιστικό της μανδύα, με υπουργούς ανεπίτρεπτους όπως ο Βορίδης και ο Άδωνις ή φαιδρούς όπως η Μιχαηλίδη και ο Λοβέρδος, σκοτεινούς όπως ο Γεραπετρίτης και η Μενδώνη και διαχρονικά ανίκανους όπως ο Χατζηδάκης και ο… Χατζηδάκης που πάει παντού, έχει απολέσει και το τελευταίο φύλλο συκής.

Από τη μία οι τόσο ανοικονόμητοι χειρισμοί στην εξωτερική πολιτική – αφού είναι ιστορική ηλιθιότητα να δηλώνουμε εχθροί των Ρώσων, την στιγμή μάλιστα που οι Τούρκοι παρουσιάζονται σαν επιδραστικοί… σύμμαχοί τους – και η ασήμαντη παρουσία μας στην πρόσφατη σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ.

Και από την άλλη οι μεθοδεύσεις της τραγωδίας των Τεμπών ή η τεράστια συγκάλυψη του τεράστιου σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, έχουν κυριολεκτικά βάλει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τους Δαπίτες υπουργούς της κυριολεκτικά στη γωνία. Όμως, με τα εθνικά θέματα ουδείς δικαιούται να παίζει παιχνιδάκια.