Μια απάντηση στον Ροζάκη – Ψευδές ότι τα 12 μίλια εμποδίζουν την ελεύθερη ναυσιπλοΐα

Πληροφορηθήκαμε πριν λίγες μέρες από τον πρώην υφυπουργό Εξωτερικών και καθηγητή κ. Ροζάκη ότι, στο παρελθόν στις διερευνητικές συνομιλίες, η Τουρκία είχε δεχθεί τα 12 ν.μ. για τις ελληνικές ηπειρωτικές ακτές και «μια διαφοροποιημένη αιγιαλίτιδα για τα νησιά». Ωστόσο, ο καθηγητής δεν μας είπε, πόσα μίλια πλάτους και για ποια νησιά (όλα ή μόνον αυτά του Ανατολικού Αιγαίου;).

«Δυστυχώς», συνεχίζει, «από αυτήν τη θέση που προμήνυε λύση του γόρδιου δεσμού, υπαναχώρησε η Τουρκία σε μεταγενέστερο στάδιο». Θυμάται, μήπως, ο κ. Ροζάκης πόσες φορές υπαναχώρησε η Τουρκία από τις συμβατικές δεσμεύσεις της; Ας του θυμίσουμε:

1. Ξεκινώντας από τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) σε σχέση με το καθεστώς αυτοδιοίκησης της Ίμβρου και Τενέδου, που ποτέ δεν εφήρμοσε.
2. Την ελληνική ομογένεια στην Κωνσταντινούπολη που σταδιακά εξόντωσε ή εξεδίωξε (Βαρλίκ 1942, Πογκρόμ Σεπτεμβριανών 1955, περιουσιακές κατασχέσεις με μυστικά διατάγματα και απελάσεις 1964-1965).
3. Διεθνές καθεστώς του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που μονίμως παραποιεί, κλείνοντας και την  Θεολογική   Σχολή της Χάλκης από το 1971.
4. Τις δεσμεύσεις της ως εγγυήτριας χώρας για το Συνταγματικό Καθεστώς της Κύπρου, που βάναυσα παραβίασε με την εισβολή και τους δύο Αττίλες, ενώ είχε επανέλθει  η νομιμότητα  και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και την παράνομη και ανυπόστατη νομικά απόσχιση το 1983 του ψευδοκράτους και την επί 46 χρόνια κατοχή του 37% του εδάφους της νήσου, που ήδη ζητάει να νομιμοποιηθεί από τον ΟΗΕ με λύση δύο κρατών!
5. Ο κ. Ροζάκης μάλλον δεν θυμάται -σχετικά με την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου- την πρώτη τουρκική υπαναχώρηση που έγινε τον Μάιο του 1975, στο κοινό ανακοινωθέν Καραμανλή-Ντεμιρέλ για προσφυγή στη Χάγη, από το οποίο υπαναχώρησε η Τουρκία εντός ολίγων μηνών.

Μετά από τόσες πράξεις αναξιοπιστίας και αυθαιρεσίας, ποιος μπορεί να τους εμπιστευθεί; Ο κ. Ροζάκης, εξάλλου, φαίνεται να λησμονεί ότι στα Δωδεκάνησα, ήδη ως τώρα, με τα 6 ν.μ. Αιγιαλίτιδας Ζώνης, η θαλάσσια-εναέρια επικοινωνία των τουρκικών ακτών, από τη Σάμο-Ικαρία στον βορρά, μέχρι τη Ρόδο στον νότο, γίνεται με διέλευση από ελληνική χωρική θάλασσα και αυτό γίνεται ακωλύτως από το 1947.

Άρα, αυτό δεν θα αλλάξει ούτε με τα 10 ή 12 ν.μ., γιατί έτσι καθορίζει την κατάσταση η πυκνότητα των νησιών μεταξύ τους, αλλά και η εγγύτητά τους με τις τουρκικές ακτές. Και βέβαια δεν εννοεί ο κ. Ροζάκης ότι θα πρέπει εκεί να μειωθεί στα 3 ν.μ., από τα 6 ν.μ. σήμερα, η αιγιαλίτιδα ζώνη της Ελλάδος, ώστε οι “εύθικτοι” Τούρκοι να μην διέρχονται προς την ανοικτή θάλασσα που απομένει, ασκώντας το δικαίωμα της αβλαβούς διέλευσης από την ελληνική αιγιαλίτιδα ζώνη, αλλά από διεθνή ύδατα που θα τους παραχωρήσουν οι Έλληνες!

Προφανώς ο κ. Ροζάκης θα εννοεί, πίσω, δηλαδή δυτικά των Δωδεκανήσων, ότι δεν πρέπει να κλείσει με ελληνική αιγιαλίτιδα ζώνη η διέλευση της διεθνούς Ναυσιπλοΐας μεταξύ Κυκλάδων και Δωδεκανήσων. Βεβαίως, η δίοδος του πλου διέλευσης, που προτείνω να καθορίσει η Ελλάδα, θα δημιουργεί ευρύτατη δίοδο διέλευσης πλάτους αρκετών μιλίων για την εξυπηρέτηση της διεθνούς Ναυσιπλοΐας (και της Τουρκικής). Άλλωστε, η θαλάσσια οριογραμμή των Δωδεκανήσων με την Τουρκία είναι συμφωνημένη  και δεδομένη  από το 1932, μεταξύ Ιταλίας (δηλαδή σήμερα της Ελλάδος) και Τουρκίας.

Υποβαθμίζει τη διέλευση

Ο κ. Ροζάκης φαίνεται να περιφρονεί και να υποβαθμίζει το διεθνώς και εθιμικά καθιερωμένο δικαίωμα της αβλαβούς διέλευσης, που γίνεται παγκοσμίως σεβαστό χωρίς προβλήματα, αποτελώντας θεμέλιο της Διεθνούς Ναυσιπλοΐας, σε αντιστάθμισμα της κυριαρχίας που έχει εκχωρηθεί στα παράκτια κράτη στην Αιγιαλίτιδα Ζώνη τους μέχρι τα 12 ν.μ. Άλλωστε, τα 12 ν.μ. έχουν εφαρμόσει 148 παράκτια κράτη από τα 149. Η Ελλάδα είναι η υπολειπόμενη 149η χώρα (τελευταία), ενώ η Τουρκία έχει θεσπίσει Αιγιαλίτιδα Ζώνη 12 ν.μ. από το 1964 (!) στον Εύξεινο Πόντο και στις νότιες μεσογειακές ακτές της!

Γιατί λαμβάνει αυτήν τη στάση άραγε ο κ. Ροζάκης; Θεωρεί, ίσως, ότι οι “διερευνητικές” είναι πανάκεια και ότι μετά από 14 χρόνια και 60 γύρους συναντήσεων θα οδηγήσουν σε λύση; Δεν βλέπει ότι η Τουρκία κλιμακώνει, χρόνο με τον χρόνο, τις διεκδικήσεις και αμφισβητήσεις της; Ο ίδιος ομολογεί, αλλά και γνωρίζει τις τουρκικές παλινωδίες στα θαλάσσια ελληνοτουρκικά ζητήματα από το 1973 και μετά.

Μπορεί να μας πείσει να εμπιστευτούμε την Τουρκία ότι θα συναινέσει σε μία σύννομη και λογική λύση, όταν η ίδια αρνείται το δικαίωμα νησιών, όπως η Ρόδος, η Κύπρος και η Κρήτη σε θαλάσσιες ζώνες; Όταν, η Τουρκία αρνείται καθολικά το θεμελιώδες άρθρο 121 της Σύμβασης του 1982 για το καθεστώς των νησιών! Και πάλι όταν η Τουρκία τους παραχωρεί “μεγαλόψυχα” μόνο 6 μίλια για την αιγιαλίτιδα, ενώ το άρθρο 121 εξομοιώνει τις θαλάσσιες ζώνες των νησιών με αυτές των ηπειρωτικών ακτών, εκτός από τα ακατοίκητα βραχονήσια που και αυτά δικαιούνται 12 μίλια αιγιαλίτιδας και άλλα 12 ως Συνορεύουσα Ζώνη!

Αν θέλει ο κ. Ροζάκης να παρέλθουν και άλλα 14 χρόνια “διερευνητικών” πήγαινε-έλα για τους διπλωμάτες των δύο χωρών, δεν μπορεί στοιχειωδώς να αντιληφθεί ότι αυτό εξυπηρετεί (και μέσω του casus belli) αποκλειστικά την Τουρκία; Δεν αντιλαμβάνεται ότι, μετά από 38 χρόνια από το 1982, τα ελληνικά θαλάσσια δικαιώματα, μολονότι δεν χάνονται στο νομικό επίπεδο, αποδυναμώνονται στο πολιτικό επίπεδο και θα εξασθενήσει δραματικά η εφαρμογή τους στην πράξη, με δεδομένη την πολύπλευρη τουρκική αμφισβήτηση και τους εκβιασμούς!

Περί του πρακτέου

Οι διερευνητικές πρέπει να διεξαχθούν, όπως έχω υποστηρίξει επανειλημμένα, με τις εξής προϋποθέσεις:

α) Να εγκατασταθεί πρώτον και να γίνει λειτουργική η νέα κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν στις ΗΠΑ και να αρχίσουν να εφαρμόζονται και να παράγουν αποτελέσματα οι κυρώσεις κατά της Τουρκίας στον εξοπλιστικό τομέα. Επίσης, να παρέλθει η 25η Μαρτίου 2021, ώστε να αποδειχθεί εάν η ΕΕ θα επιβάλει οικονομικές και άλλες κυρώσεις κατά της Τουρκίας, για τις μέχρι τώρα προκλητικές ενέργειές της κατά της Ελλάδος και της Κύπρου.

Το μητρώο της Τουρκίας είναι βεβαρημένο από 6 μήνες παράνομων ερευνών των ερευνητικών σκαφών τους και χρειάζεται ικανός ανάλογος χρόνος για να αποδείξει ότι άλλαξε πρακτική. Εν τω μεταξύ, βέβαια, παρά κάποιους λεκτικούς εξωραϊσμούς, μόνον αφελείς θα παρέβλεπαν τη συνεχιζόμενη τακτική της Τουρκίας, με τις NAVTEX και τις στρατιωτικές ασκήσεις της, που υποδηλώνει την αδιάπτωτη επιθετικότητά της.

β) Η Ελλάδα δεν πρέπει να αρνηθεί τη συμμετοχή της στις διερευνητικές, για να μην χρεωθεί έλλειψη διάθεσης διαλόγου από τους δυτικούς θεσμούς και τον ΟΗΕ, αλλά πρέπει να θέσει τις εξής απαράβατες προϋποθέσεις:

• Ικανό χρόνο πλήρους αποχής της Τουρκίας από πράξεις και δηλώσεις που αποτελούν προκλήσεις  και παραβιάσεις των αρχών του Διεθνούς Δικαίου και της υποχρέωσης καλής γειτονίας, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Κύπρο.
• Το περιεχόμενο των συνομιλιών θα είναι αποκλειστικά η οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών και όχι το εύρος της Αιγιαλίτιδας Ζώνης, για την οποία αναφέρθηκα παραπάνω  στις ενέργειες που πρέπει, όπως δικαιούται, να προβεί μόνη της η Ελλάδα. Η διάρκεια των συνομιλιών θα είναι σύντομη, όχι πάνω από 6 -12 μήνες.
• Θεωρείται αδιανόητο να γίνουν συνομιλίες με ανοικτή agenda, δηλαδή, για τα 152 νησιά μας που διεκδικεί η Τουρκία, για τη μη επέκταση της Αιγιαλίτιδας Ζώνης, για τον αφοπλισμό των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, κ.λπ., κ.λπ., όπως επιδιώκουν μανιωδώς οι Τούρκοι.
• Θα πρόσθετα, επίσης, ως προϋπόθεση, την επανέναρξη και fast track διεξαγωγή συνομιλιών για επανένωση της Κύπρου, σύμφωνα με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, το Διεθνές Δίκαιο και το Κοινοτικό κεκτημένο. Άμεση άρση, επίσης, του εποικισμού της Αμμοχώστου.
• Πάγωμα και δέσμευση για μελλοντική ακύρωση του ανυπόστατου και τραγελαφικού τουρκολιβυκού μνημονίου για “οριοθέτηση” θαλασσίων ζωνών!
• Αν διαφανεί το ασύμβατο των θέσεων των δύο πλευρών, άμεση καταγγελία από την Ελλάδα, τεκμηριωμένη με βάση το Διεθνές Δίκαιο και άμεση πρόσκληση για προσφυγή στη Χάγη, με συνυποσχετικό που θα βασίζεται στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας ή και  χωρίς αυτό,  με αποδοχή και από την Τουρκία της υποχρεωτικής δικαιοδοσίας του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης την οποία αποδέχτηκε ήδη η Ελλάδα(1994).

Ειδάλλως κινδυνεύουμε

Αλλιώς, κινδυνεύουμε να διολισθήσουμε σε άλλα 15 χρόνια δήθεν συνομιλιών και ελληνικής απραξίας, ως προς τις θαλάσσιες ζώνες (στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο)! Ας μην ξεχνάμε και τις “συνομιλίες” 1996-2017 με τα Σκόπια, που τους επέτρεψαν στους γείτονές μας να παγιώσουν τον σφετερισμό του ελληνικού όρου της Μακεδονίας.

Πέραν των διερευνητικών πρέπει να πραγματοποιηθεί: Άμεση κήρυξη Αιγιαλίτιδας Ζώνης 12 ν.μ. και χάραξη ευθείων γραμμών βάσης, Συνορεύουσας Ζώνης (ως 24 ν.μ.) και ΑΟΖ (ως 200 ν.μ.) σε όλες τις ελληνικές θάλασσες και πρόσκληση στην Κύπρο, Λιβύη και Αίγυπτο για οριοθέτησή τους. Η Ελλάδα βασίζεται στο Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο και επικαλείται, ενώ δεν έχει θεσπίσει  πολλά από τα δικαιώματα που της παρέχει πληθωρικά, το Δίκαιο αυτό,  λόγω των 15.200 χιλιομέτρων μήκους των ακτών της!

Στη διάρκεια των “διερευνητικών” συνομιλιών, η Ελλάδα πρέπει να προωθήσει, τάχιστα, τους απαραίτητους εξοπλισμούς της (όπως πράττει με φρενήρεις ρυθμούς η Τουρκία), ώστε να υπάρχει η απαραίτητη στρατιωτική αποτροπή για τη διατήρηση της ειρήνης και, εάν εκδηλωθεί στρατιωτική επίθεση της Τουρκίας, να καταστεί δυνατή η ανάσχεσή της και η διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητάς μας στην ξηρά και στις θάλασσες.